Halil & Ik: De dood

Een ingezonden stuk van Halil Karaaslan.

Okej, ik sta voor de camera. Je moet het zien als een close up. Zucht… niet zo close, je bent nu ingezoomd op mijn neus. Juist, zo ja, gewoon mijn gezicht. Hoi mijn naam is Halil en dit is weer één van mijn rare verhaaltjes. Even naar de tijdstip kijken. Het is precies 01:30. Op de achtergrond draait: Arzu Sahin – Kömür Gözlüm (wat ik iedereen kan aanraden btw). Het liedje zorgt wel een beetje voor een sombere sfeer, maar dat mag wel voor vanavond. Hej, misschien is het leuk dat terwijl ik praat, je inzoomt op mijn lippen. Dat komt altijd zo interessant over als mensen praten.  Oke heb je het beeld te pakken? Moet je wel even mijn gele tanden wegdenken en er mooie witte stralende tanden van maken. Okej, gelukt? Mooi. Dan gaan we verder. Vandaag  is het onderwerp van de dag: De dood.

Oeeeeee.. de dood. Waar denken we dan aan als we dat horen? (je moet je nu voorstellen dat ik je aankijk met een vragende blik). Dood.. dood.. dood.. wat doen we als iemand dood gaat? De één huilt. De ander niet. De één steekt een kaars aan. De ander zingt een lied. Ga zo maar verder. Haha, je hebt altijd mensen die verdrietigheid meten met het aantal tranen dat men laat vallen. Terwijl dat misschien niks zegt over mijn verdriet. Een persoon vergeten is erger dan niet huilen om diegene. Vaak praten we over de dood pas wanneer diegene er niet meer is.

Dood..  wat betekend dat woord eigenlijk? Ik denk dat de meesten het in verband brengen met dat diegene er niet meer is, maar dan klopt het woord dus niet in mijn gedachte. Want ook als iemand dood is, denk ik nog altijd aan diegene. Diegene mag er dan niet meer zijn, maar leeft nog altijd verder in ons en in de mensen die hij/zij heeft geholpen of beïnvloed. Je ziet zijn/haar trekjes in zijn/haar kinderen en omgeving. Hoe kan diegene dan dood zijn? Ik bedoel als we dood verbinden met er niet meer zijn, hoe kan het woord dan kloppen?

Wij vermoorden dagelijks mensen, zonder dat we het in de gaten hebben. Wij verklaren mensen ter dood terwijl ze nog leven. Hoeveel mensen zoek jij eigenlijk op waar je meer waarde aan zou moeten hechten. Hoelang blijf jij wachten tot het contact helemaal vervaagt. Tot diegene er niet meer is (dus dood is), aangezien we het woord daarmee in verband leggen. Of beter gezegd, aangezien ik dat doe.

Ik herhaal: wij vermoorden dagelijks mensen zonder erbij stil te staan, shit… sommigen van ons zijn zelfs seriemoordenaars. Er zijn mensen onder ons die zoveel anderen met woorden hebben gekwetst dat ze in een kerkhof leven. Niet wetende dat zij daar zelf ook gaan belanden. Net zoals jij nooit stil stond bij de begrafenissen van anderen, zullen anderen dat niet bij jou doen.

Een gebed doen, vragen om vergiffenis. Wie ga jij dan om hulp vragen? Laat staan wanneer je onder de grond ligt. Wie vraag jij nu om hulp? Hoeveel mensen zijn er in onze directe omgeving waarvan wij zonder schaamte en alle openheid naartoe zouden kunnen gaan en openlijk zouden kunnen zeggen HELP MIJ, IK HEB HULP NODIG. Hoeveel? Volgens mij kan je hen op één hand tellen.

En wat nou als wij morgen dood zouden zijn. Wat laten wij achter? Wat laat ik eigenlijk achter? Wat heb ik gedaan waar ik trots op kan zijn? Waar niet alleen ik maar ook anderen trots op kunnen zijn? Wat heb ik gedaan in mijn gehele leven waarvan ik kan zeggen DAT, heeft mij gelukkig gemaakt? Wat heb ik gedaan in mijn leven wat puur gericht was op de welzijn van een ander en niet die van mijzelf? Vragen vragen vragen, die wij onszelf nooit stellen en waar wij nooit aan werken. TOT wij het gevoel hebben dat de dood nadert. TOT we iets engs meemaken en dan doen we het even rustig aan 1.. max 2 dagen.. en dan is het back to the real life.

Wij mensen zijn de meest schijnheilige en zielige wezens op aarde. Gemaakt van aarde/klei (volgens Islamitische bronnen) en ooit gaan we terug. De vraag is alleen hoe je terug gaat en met welke bagage. 

Breng wat mee, maar nog belangrijker.. laat wat achter.

Halil Karaaslan (21) woonachtig in Rotterdam en docent Maatschappijleer. Verder is hij voorzitter van het Mentoraar Lale en eigenaar van Insinno. Zijn interesses gaan uit naar filosofie, material arts, muziek en maatschappij.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!