Voorpagina Ervaringen

Ich bin ein Italiener

Je kent ze wel. Mensen die niet van categoriseren houden en zichzelf daarom maar in een ‘rond hokje’ plaatsen: de wereld. Deze ‘wereldburgers’ zijn meestal niet veel verder geraakt dan de Ardennen of Chersonissos en lopen op feestjes te pronken met hun tolerantie. Bovendien houden ze ervan om te benadrukken dat Albert Heijn-couscous zo lekker is en dat ze aandoenlijke buitenlandse buren hebben. En dat ze graag naar Marokko op vakantie willen. En dat Najib Amhali zo grappig is: “Sla is sla”.

Is allemaal prima, maar het wereldburgerschap is niet voor mij weggelegd. En al helemaal niet nu ik weet dat ze in sommige landen verkrachte vrouwen belonen met… nog meer geweld. Het kan echter schandelijker. In bepaalde culturen is het een gewoonte om met kapotte kalkborden, zangers en dansers te eren. En er zijn zelfs landen – hou je vast – waar bezoekers na een gezellig strandfeestje tegen ordehandhavers gaan vechten. Nee beste mensen, ik voel me absoluut geen wereldburger, hoogstens een Italiaan.

Ik was laatst dus in Rome. Prego. En ik vrees dat ik heimwee heb. Hoewel ik er maar zes dagen ben geweest heeft Rome een fijne indruk achtergelaten. De mensen waren gewoon aardig en ik sluit een direct verband met de kwaliteit van de koffie niet uit. In Nederland erger ik me weer aan onbenullige zaken. Aan mensen die links op de roltrap staan, mensen die niet willen accepteren dat we geen tropisch klimaat hebben (maar zich wel zo kleden) én aan de PPE (pingende-puber-epidemie). Voor de rest kan ik niet zo heel veel bedenken, maar de irritatie is hardnekkig.

Ondertussen is de Italiaan in me bijna verdwenen. Ik ben alweer besmet geraakt met de oppervlakkigheid van de politieke discussies in Nederland, het WK en Yolanthe. Van de laatstgenoemde weet ik meer dan mijn moeder. Enfin, ik klaag, dus ik ben weer op en toppie Nederlands. Daarom een brief geschreven naar Ryan Air, over hoe blij ik wel niet met ze ben. En vervolgens een reisje naar Barcelona geboekt (50 euro retourtje, kon ik niet laten schieten). Ik heb er in ieder geval zin in. Ik verwacht dat ik zal terugkomen als een Catalaan of iets in die trant. Ik hoop dus dat ze daar straks bij de etnische registratiebank rekening mee zullen houden.

Abdelkarim. Voormalig hoofdredacteur van Wijblijvenhier.nl. Documentairemaker. Is geboren in de Zeeuwse contreien en wist al op vroege leeftijd dat het boerenleven niet voor hem was weggelegd. Hij besloot om zijn hooivork aan de wilgen te hangen, de koeien vaarwel te zeggen en zijn geluk te beproeven in Rotterdam. Hij studeerde Nieuwe Media aan de Universiteit van Amsterdam, was als journalist werkzaam bij de VARA, columnist voor KRO Hemelbestormers en Joop.nl, praat graag tegen vreemden, schaamt zich slechts voor zijn tenen en hoopt dat zijn levensmotto ooit de geschiedenisboeken ingaat: "Als je een geit een jurk cadeau geeft, weet je nooit wat er gebeurt"

Lees andere stukken van Abdelkarim