Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk, Politiek

Nederland oh Nederland…

“Waarom zijn wij drieën ******* de enigen in deze tram die een oranje shirt aan hebben?” , schreeuwen de drie Hollandse jongens steeds door de tram. Ze hebben duidelijk te veel gedronken en een uur na de gewonnen wedstrijd tegen Brazilië zijn ze in een vrij euforische stemming. De tram zit verder inderdaad vol met mensen zonder een oranje shirt, dus de constatering is feitelijk juist. Maar doordat de jongens vrij lawaaierig zijn en er op blijven hameren, begint het provocatieve vormen aan te nemen. De rest van de tram negeert die gasten, maar na 5 minuten onzin aangehoord te hebben, heeft een Surinaamse jongen het gehad. “Omdat wij buitenlanders zijn, daarom!” De tram passeert de West-Kruiskade en nog meer ‘buitenlanders’ stappen in. “Nee, hoezo ben jij een buitenlander? Je praat gewoon Nederlands toch?”, reageren de jongens.

“Tuurlijk praat ik Nederlands, ik ben hier geboren, maar ik ben geen Nederlander! Ik ben een buitenlander, want jullie zien ons als buitenlanders, niet als Nederlanders. Ik word nergens gezien als een Nederlander, ik ben dan liever buitenlander! En wie zijn jullie om ons ter verantwoording te roepen dat we geen oranje shirt aan hebben? Wat wil je daarmee zeggen?”

De Surinaamse jongen begint steeds harder te schreeuwen en ook de drie Hollandse jongens worden agressiever. Er volgt wat geduw en getrek en de jongens worden uit elkaar gehaald, voordat het nog erger wordt.

Is dit een incident of zijn het de eerste scheuren in de Nederlandse samenleving naar aanleiding van de politieke situatie van ons landje en de opkomst van extreem-rechts? Meteen na de verkiezingen schrokken vrijwel alle allochtonen van het feit dat extreem rechts zoveel steun heeft bij de autochtone Nederlanders. Mensen kwamen openlijk met racistische uitspraken op tv en gaven zonder blikken of blozen hun ongezouten mening over ‘buitenlanders’. Het kan allemaal tegenwoordig, sterker nog het mág allemaal tegenwoordig.

Maar sport verbroedert! Althans volgens de gezegde. Oranje zal ons weer één maken, althans dat is de hoop. Na het opstootje in de tram hoorde ik een Marokkaanse jongen zeggen: “Ik juich voor het Nederlands elftal, ook al draag ik geen oranje shirtje, maar ik juich niet meer voor dit land.” Om Nederland samen te binden, om het één te maken, om iedereen het gevoel te geven dat ze erbij horen, is vrees ik meer nodig dan dat Oranje wereldkampioen wordt.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van