Voorpagina Maatschappelijk, Media, Palestina

Pro-Palestina demonstratie in Den Haag: dit is slechts het begin!

Een dag na de pro-Palestina demonstratie ben ik mijn stem volledig kwijt geraakt en doet zowat mijn hele lichaam pijn. Terugdenkend aan deze demonstratie kan ik echter zeggen dat het allemaal meer dan waard is geweest. Niet alleen oversteeg de demonstratie mijn verwachtingen en raakte ik ontroerd door al die mensen en hun input, maar ook gaf het mij en vele anderen hoop.

Meer dan 5000 mensen waren er! Wat een opkomst, wat een saamhorigheid en wat een statements werden er gemaakt. Onze harten klopten voor Palestina, onze stemmen golden voor Palestina en onze tranen stroomden voor Palestina. Samen!

Moslims, joden, christenen, hindoestanen en atheïsten samen
Het was voor het eerst dat ik samen met mijn medeleden van Youth for Palestine een demonstratie mocht organiseren. De demonstratie van afgelopen zaterdag was een grootschalige beweging van liefde en eendracht tegen de schendingen van mensenrechten in Palestina. De sfeer was rustig, er heerste broederschap, zusterschap en eenheid.

Moeders met dochters, vaders met zonen en complete gezinnen. Samen met elkaar op het Spuiplein uit solidariteit voor de Palestijnse zaak. Moslims, joden, christenen, hindoestanen en atheïsten die samen hun steun betuigden aan het Palestijnse volk. Laat de wereld een voorbeeld nemen aan deze demonstratie, die laat zien dat we samen – ondanks verschillende religies – vooral mensen moeten blijven.

Hiermee bedoel ik te zeggen dat wij het menselijk hart en verstand altijd moeten laten spreken. Verschillende nationaliteiten, generaties, kleuren, overtuigingen, achtergronden en leeftijden overlapten elkaar. Eén grote familie en één grote mensenmassa die samen één vuist maakte.

Ouderen hebben hoop in de jongeren
Ik heb pijn gezien, ik heb liefde gezien, ik heb verdriet gezien en ik heb strijdlust gezien. Ik zag het in de ogen van mijn generatie en de generaties na mij. Ook zag ik het verdriet en de hoop in de generaties voor mij, in de ogen van onze ouderen. De bemoedigende woorden van de moeders, de stevige handdrukken en schouderklopjes van de vaders en het meerdere malen bedanken van de jongeren door de ouderen. Zij vestigen hun hoop op de jeugd, en zolang ik dat nog zie is de hoop niet verloren.

‘Slappe social media generatie’
De jongeren zijn massaal komen opdagen. Ondanks de sceptici hebben wij de jongeren, de zogenaamde ‘slappe social media generatie’, weten te mobiliseren. Omdat hun stemmen gelden. Jonge revolutionairen die zaterdag streden voor rechtvaardigheid en bestaansrecht van het Palestijnse volk. Noem het de kracht van sociale media, ik noem het liever de kracht van het autonoom verzet. Verzet tegen onrechtvaardigheid, omdat onze uitvoerende machten stilzwijgend toekijken.

Geen rellen
Ik ben ongelofelijk trots op iedereen die aanwezig was, maar vooral op onze jongeren. Hierbij wil ik mijn diepste respect tonen aan hen. Zij die zich, ongeacht de emotionele pijn en woede die wij allemaal voelen, niet uit de tent lieten lokken. Trots ben ik op deze jongeren die zich niet lieten meeslepen, elkaar op misdragingen aanspraken en instructies van de organisatie opvolgden.

Trots ben ik op deze jongeren die niet kwamen om te rellen, wat alle criticasters hadden verwacht, maar om zich massaal te uiten tegen de gang van zaken in de wereld. Ongelofelijk trots ben ik op deze jongeren, die de mensenzee vulden en met spandoeken en vlaggen zwaaiden. Jongens en meisjes, mannen en vrouwen die met geheven stem de kar van rechtvaardigheid naar zich toe trokken.

Ze liepen met opgeheven hoofd, de provocaties werden genegeerd en geen enkele stem zweeg. Dit zijn onze jongeren die te vaak in een kwaad daglicht gezet worden. Zij op wiens schouders onze samenleving rust: de toekomst van morgen. Zij die geleerd hebben van generaties die geweest zijn en nu leiders zijn van opgroeiende generaties. Ongelofelijk trots ben ik op iedereen die zijn stem heeft laten horen!

Strijdlust en verdriet in de ogen
Terwijl ik bewapend met een megafoon vooraan loop, merk ik de kracht van deze mensen. Terwijl ik daar vooraan loop, voel ik de eenheid, maar ook de pijn van deze mensen. Terwijl ik daar vooraan loop, zie ik de strijdlust, maar ook het verdriet in hun ogen. Er is nog een lange weg te gaan, maar we hebben laten zien dat we elkaar in een korte tijd kunnen mobiliseren.

Op de dag van de demonstratie was het WIJ!
Op de dag van de demonstratie was het WIJ! Wij hebben onze stemmen laten horen, wij hebben het publiek wakker geschud, wij hebben de regering laten zien dat wij sterk staan en wij stonden daar samen tegen onrecht. Dit is een stap. Het is misschien een kleine stap, maar wel een stap vooruit.

Wij, vooral de jongeren, moeten ons blijven uitspreken tegen dit onrecht en laten zien dat we het verzet van de Palestijnen tegen de bezetting steunen. Verzet waar de Palestijnen volstrekt mee in het gelijk staan. We moeten afdwingen dat Palestijnse waardigheid voorop komt te staan en dat Palestijnen hun bestaansrecht terugkrijgen. Zolang zij lijden, lijden wij ook.

Wie worden onze leiders?
Het is slecht gesteld met de journalistiek in Nederland; onze journalisten kunnen noch tellen, noch actief naar een boodschap luisteren. We moeten ons daar echter vooral niet druk om maken. We worden alsmaar groter en het verzet groeit. Europa kan niet meer om ons heen, we gaan een nieuw Europa creëren. Er is tijd en er is strijdlust, dat zag ik in die ogen, maar we zijn nu nog als schapen zonder herder. We hebben herders nodig, we hebben leiders nodig. Voorvechters in een harnas van rechtvaardigheid, die ons op sleeptouw kunnen nemen.

Ik roep deze mensen op om op te staan en de eerste stappen te zetten, ik roep de jongeren op om op te staan en hen te volgen. Wij hebben niemand nodig, behalve elkaar. Wij moeten ons niet tegen elkaar op laten zetten en wij moeten één vuist maken tegen onderdrukking, omdat verandering niet tot stand komt door een plotselinge revolutie. Verandering komt door evolutie; samenwerken aan eendracht. Daar ligt de potentiële macht om de maatschappij te veranderen, alle grote wereldrijken zijn op deze manier op de knieën gebracht en gevallen. Hierbij roep ik de jeugd op: sta op!

We moeten doorzetten
Wij moeten tezamen de dappere Palestijnen eren en steunen. We moeten tezamen de vermoorde kinderen blijven herinneren. Laten we deze onmenselijkheden delen met anderen. Delen met onze kinderen, laat hen zich de dapperheid en strijd van de Palestijnen herinneren. Onze harten moeten kloppen voor Palestina en huilen om Palestina. We hebben onze stemmen laten horen, maar de strijd in Palestina gaat door. Ook wij moeten door met onze strijd, want samen staan wij sterk. Zolang de aanvallen van Israël doorgaan, moeten wij zoveel mogelijk protest laten horen om zo op verschillende fronten sterker te worden.

Ja, wij zijn allemaal Palestijnen!

Karim is een 27-jarige inwoner van Utrecht. Hij is ambitieus, houdt van hardlopen, en mag een echte familiemens genoemd worden. Ergens is hij ook wel een einzelgänger. Hij kan erg genieten van de stilte en leert zichzelf daardoor ook heel goed kennen. Een goed boek of een pen en kladblok is dan vaak zijn gezelschap. Karim is mede-oprichter van Stichting Made in Prison. Niet alleen wil hij de positie van jongeren versterken in Nederland, ook draagt hij een bijdrage aan de positieve terugkeer van mensen uit detentie. Voor Karim duurt een dag eigenlijk altijd te kort, er is altijd wel iets wat hij nog kan of wil doen. Hij heeft een sterke drive, incasserings- en doorzettingsvermogen, en denkt graag in mogelijkheden. Ook niet onbelangrijk: Karim heeft nooit een ochtendhumeur! Zijn motto: ‘Niet durven is de grootste rem op alles.’

Lees andere stukken van Karim