Voorpagina Cultuur, Ingezonden

Op reis met Youssou N’ Dour: Van Kingston naar Dakar

, 21 juli 2010, 1 reactie

Youssou N’Dour & Super Étoile de Dakar in Melkweg, Amsterdam. 19 juli 2010.

Youssou N’Dour en zijn opzwepende band de Super Étoile de Dakar namen het kleurrijke publiek van de Melkweg mee op een muziekale reis van Kingston (Jamaica) naar Dakar (Senegal).

Youssou’s sidekick, een übergladde MC, legde uit dat de denkbeeldige vlucht in het vliegtuig opgedeeld zou worden in een eerste deel, dat veel reggae invloeden had, en een tweede deel, waarin de lokale Senegalese muziekstijl Mbalax centraal stond. Het werd een onvergetelijke vlucht, met veel swingende turbulenties en goed afgepaste momentjes van rust. Behalve een ‘salamu’alaikum’ aan het begin van het concert, een nummer waarin Islamitische termen te herkennen waren en de klederdracht van de meeste bandleden, was er weinig verwijzing naar Islam. Wel straalde de zanger zekerheid en goede hoop uit, voor Afrika, en de mensheid in het algemeen.

Een andere boodschap die uit zijn optreden was te destilleren, was die van behoud van identiteit. Om dit punt duidelijk te maken liet hij zijn leadgitarist Mamadou ‘Jimi’ Mbaye een stuk solo spelen. Youssou riep plotseling uit: “Stop!” en de gitarist stopte. Youssou vertelde dat de gitarist zichzelf graag Jimi noemt. Hij is namelijk fan van dé Hendrix. Youssou had duidelijk de voorkeur voor zijn echte Senegalese naam, Mamadou. Hij stelde het publiek voor om “Mamadou” te roepen als zijn solo’s goed waren, en “Jimi” als het minder was. Hij leek hiermee te willen zeggen dat ondanks je verworven vaardigheden niet moet vergeten waar je vandaan komt, en die identiteit mag koesteren.

Tijdens de muzikale reis van Kingston naar Dakar, was er slechts één tussenstop, in Amsterdam, met Youssou N’Dours grootste hit: 7 Seconds. Toetsenist Tyrone Downie (ex-bandlid van The Wailers) heeft dit nummer perfect weten om te smelten tot reggae, zonder iets af te doen aan het Afrikaanse karakter ervan. Tegen het einde van dit nummer stapte de MC naar voren en stal de show door er onvervalste reggaeton van te maken. Een ander hoogtepunt was een cover van Redemption Song, als eerbetoon aan Bob Marley.

De drumsectie kreeg in de tweede helft van het optreden steeds meer de overhand en zorgde ervoor dat steeds meer Senegalezen, Togolezen en Gambianen uit het publiek zich bij het podium meldden. De één na de ander mocht zijn danskunsten vertonen op het podium. De energie die hier vanaf spoot, stak de hele Melkweg aan. Hun extreem zelfbewuste manier van dansen leek uit te stralen: “Wij zijn hier, zoals wij zijn! Wij staan hier in Amsterdam met beide benen op de grond. En je krijgt ons niet zomaar weg!”

De explosieve sfeer in de zaal (in positieve zin) kwam slechts met moeite tot bedaren, toen alle bandleden en dansers van het podium verdwenen en Youssou solo het nummer New Africa inzette. Vol emotie roept hij Afrikanen wereldwijd op om, ondanks het leed dat het voorgeslacht is aangedaan, vooruit te kijken en verder te gaan op de ingeslagen weg naar boven: “Change your thinking, Work together, Keep on working.” Hij kreeg het publiek weer rustig toen hij enkele grote Afrikanen bezong: Cheikh Anta Diop, Kwame Nkrumah, Stephen Biko en natuurlijk Nelson Mandela. Het publiek barstte uit in luid gejuich toen hij zijn solo eindigde met een langgerekt “Africaaa”.

Aaman Sulchan & Rogier van der Weijden

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van Wij Blijven Hier!