Voorpagina Ervaringen

Mijn Buren

, 30 juli 2010, 6 reacties

"Hij die gelooft in Allah en in de Dag des Oordeels, laat hem goed zijn voor zijn buren”– Profeet Mohammad (vrede zij met hem)

Een mooi gebod van de Profeet, maar soms heel lastig om op te volgen. Vooral als je in een buurt woont, waar buren elkaar nauwelijks zien en een ieder voor zich leeft. Buren hebben in de Islam best een belangrijke status (onderbouwd in vele overleveringen en verzen in de Quran), maar vaak wordt dit onderschat of genegeerd. Toen ik anderhalf jaar geleden verhuisde, wilde ik dat dus anders doen. Ik wilde vanaf het begin een goede relatie aangaan met mijn buren.

Ik heb een prachtige straat, bestaande uit een mooie mix van culturen: Rechts van mij een Marokkaanse familie, links van mij respectievelijk een Turkse, een Indiase (sikh), een Chinese en een Surinaamse familie. En in beide hoekwoningen originele Nederlanders. Dat zag er dus hartstikke mooi uit. Vanaf het begin is het contact uiterst vriendelijk en wordt over en weer hulp aangeboden en voedsel uitgewisseld. Vooral dat laatste is een uiterst effectief middel om je relatie met je buren goed te houden (tenminste als diegene lekker kan koken).

“Denk niet dat iets te weinig is om te geven aan je buren, al is het een geroosterd schapenpoot” – Profeet Mohammad (vrede zij met hem)

Na een paar maanden, gebeurde er echter iets vervelends. Om bij onze woningen te komen moet je vanaf de straat eerst een trapje op om op het verhoogde loopdek te komen en naar je deur te lopen. Dat is dus vrij lastig als je bijvoorbeeld een kinderwagen hebt die volgeladen is met boodschappen en een kind dat daar ergens onder is verstopt. Om dat zonder problemen over de trap te tillen, is dan een hele opgave. Gelukkig is er bij de hoekwoningen wel een soort van hellingje waar je met een kinderwagen makkelijk over kunt om via het loopdek je woning te bereiken. Geen probleem dus.

Totdat een paar maanden later de buren van de hoekwoningen hun gedeelte van het loopdek afsloten met van die hele grote planten. Het gedeelte voor de hoekwoning leek ineens een stuk Amazone gebied, waar je alleen met hakmessen een weg door zou kunnen banen. Aangezien mijn vrouw niet erg handig is met hakmessen (hoop ik tenminste), was het dus ineens een probleem om met de kinderwagen de woning te bereiken. Vanaf dat moment was geduld het sleutelwoord.

We nodigden de buren van de hoekwoning bij ons thuis om te vragen waarom ze het hadden afgesloten en uit te leggen dat het voor ons lastig was. Zeker omdat mijn vrouw vaak met de kinderwagen (inclusief dochter) op stap gaat en het niet zo makkelijk is voor haar om de wagen over de trap te tillen. De buren legden uit dat ze graag een ‘Mediterrane sfeer’ wilden creëren voor hun huis, met een tafeltje en stoeltjes om buiten op het loopdek te eten en vonden het vervelend als mensen dan langslopen. Hmm… een ‘Mediterrane sfeer in Spangen’. Alhoewel ik het niet helemaal begreep, gunde ik ze het wel. Het klonk zo idyllisch.

De gesprekken waren vriendelijk en gezellig, maar we kwamen er niet uit. Zij wilden ‘hun stukje’ niet opgeven en voor ons waren er meer basale, praktische bezwaren.

Dan maar op de formele manier proberen. We pluisden alle kleine lettertjes van het koopcontract nog eens door en daar stond het toch echt: Het loopdek voor de woningen was gemeenschappelijke ruimte en mocht niet afgesloten worden. Tijdens de vergadering van de eigenaren werd het nog eens officieel besloten dat men wel tafeltjes of bankjes mocht plaatsen op het loopdek, als er maar ruimte was voor kinderwagens of invalidewagens om er langs te rijden.

Eind goed, al goed dus? De ene hoekbuur heeft z’n ‘Mediterrane sfeertje’ en wij ruimte om daar langs te lopen – poldermodel – en de andere hoekbuur is creatief geweest door de grote planten in een slalompositie op te stellen. Je kan er dus wel langs lopen, maar je moet dan wel langs die planten heen slalommen. En dan zal je net zien dat het wieltje van die kinderwagen vastloopt in elke bocht… Ik zal ze tijdens de Ramadan wel wat lekkers brengen. Misschien dat dat voor meer openingen kan zorgen.

"De beste vriend in de ogen van Allah is degene die het beste is voor zijn vrienden en de beste buur in de ogen van Allah is degene die het beste is voor zijn buren." – Profeet Mohammad (vrede zij met hem)

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van