Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk

Een stuk vlees: Vrouw vs Dier

De laatste tijd kom ik steeds meer en meer in het biologisch vlees en voedsel terecht. Ik heb inmiddels al mogen genieten van de eerste lading lamsvlees van de Groene Moslims en het smaakte heerlijk! Vooral de kennis dat het ‘schoon’ vlees is zonder onnodige antibiotica en andere troep en het feit dat het écht op halal wijze is geslacht, maakte het vlees nog vele malen zaliger. Als geboren carnivoor zal ik wel nooit vegetarisch worden, maar ik ben wel steeds bewuster gaan eten. Ik word dan ook blij van een bericht dat het de actiegroep ‘Wakker Dier’ gelukt is om C1000 te laten stoppen met hun ‘kiloknaller’ aanbiedingen van vlees. De ‘grootste slager van Nederland’ werd met effectieve tegenreclames door Wakker Dier afgeslacht en neergezet als dierenbeulen: Een kilo vlees is een kilo dier, geen stuntartikel! Dieren lijken de laatste jaren steeds meer respect te krijgen in de maatschappij én terecht. We laten ze niet meer als stuk vlees misbruiken in reclames.

Hoe zit dat met vrouwelijk vlees?

Hoe anders is het met die andere stukken vlees die veelvuldig in reclames en in de marketing worden ingezet om de consument te verleiden tot een aankoop, namelijk het vrouwelijk vlees. Of het nou gaat om een hippe auto, een stoere frisdrank of een nieuwe merk, er móet een schaars geklede vrouw naast, op of onder om het te promoten.

Ik weet niet hoe het tegenwoordig is, maar ik ben nog van de zapcultuur. Dat is van heel vroeger. In de tijd dat er maar 1 tv in het huis was en laptops nog niet bestonden en we noodgedwongen met z’n allen gezellig in de woonkamer zaten en televisie keken. Als oudste zoon, kreeg ik de afstandbediening in mijn hand en was ik verantwoordelijk voor alle beelden die tot ons zouden komen. Met enige spanning had ik de afstandbediening dan in de hand om bij het minst vage vermoeden van intimiteit of bloot op de tv zo snel mogelijk te zappen naar iets veiligers. Ik was daar zeer bedreven in (sneller dan het licht), wat uiteindelijk resulteerde in mijn bijnaam ReFlex.

Tegenwoordig zou het een vrij onmogelijke opgave zijn, want waar kan je nog veilig naar toe zappen? In mijn jeugd (nog geen 20 jaar geleden) viel het dan achteraf gezien nog wel mee (buiten op straat was het keurig en fatsoenlijk), maar nu zou ik vooral met kinderen vrij beschaamd langs sommige reclameborden lopen. Als ik nu dat bericht over Wakker Dier lees, vind ik het ineens vrij ironisch klinken. Heeft de reclamewereld nu zelfs meer respect voor dieren dan voor vrouwen?

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van