Daar heimwee naar hier. Hier heimwee naar daar.
Een van de meest irritante gevoelens. Heimwee. Vooral als je het eigenlijk constant hebt. Ik ben nu ongeveer anderhalve week weer in Nederland en ik heb weer heimwee. Heimwee naar mijn familie. Heimwee naar het zorgeloze dagritme wat ik had op mijn vakantie. Heimwee naar de lekkerste fruit smoothies, Panachés. Naar de meest hartelijke mensen die je ontmoet tijdens je treinreis van Marrakech naar Casablanca. Naar onbekenden die je aanspreken met ‘zus’ en je helpen met je zware koffers. Heimwee naar de geur van de zee en verse vis. Naar het uitzicht op de Hassan II Moskee. Heimwee naar de Adhaan (gebedsoproep) die je gewoon 5 keer per dag hoort vanuit de moskee en voor de verandering niet uit je laptop. Heimwee naar het leven wat daar om 18 uur pas van start gaat, in plaats van eindigt. Maar plots denk ik dan weer aan het moment dat ik daar was.
Toen had ik een ander soort heimwee.
Heimwee naar bussen die een bushalte hebben. Heimwee naar mijn privacy. Heimwee naar gaan en staan waar ik wil, zonder daar al te veel over hoeven na te denken. Heimwee naar melk uit de koelkast en water dat je niet in flessen hoeft te kopen bij de supermarkt. Heimwee naar mensen die niet denken dat je rijk bent, omdat je toevallig uit het ‘buitenland’ komt. Heimwee naar structuur. Heimwee naar het nuchtere, Hollandse ‘doe maar normaal dan doe je al gek genoeg.’
Iedere Marokkaan heeft het wel eens gezegd: ‘Hier ben ik buitenlander, en daar ben ik buitenlander.’ Maar het is zo waar! Hier ben ik de Marokkaan, daar ben ik de Hollander die in dat gekke taaltje praat wat erg veel op Duits lijkt. In the mean time bungel ik in het midden. Dit hoeft niet perse iets negatiefs te zijn. Je creëert je eigen wereldje, met het beste van je Marokkaanse kant en het beste van je Nederlandse kant. Tenminste, dat probeer je.
Dus ik ben een nuchtere, op haar privacy gestelde, van Hollandse kaas en melk houdende, gek op lange Marokkaanse zomeravonden, licht ongestructureerde ‘morgen’ instelling hebbende, van Panaché (fruitsmoothies) houdende, Marokkaanse Hollander. Heerlijk cliché, but it’s true. En het heimwee zet zich voort…
10 Reacties op "Heimwee, daar en hier"
Duidelijk een gevalletje van: “Het gras is altijd groener bij de buren.”
:P
Overigens begrijp ik je volledig, al ben ik hier dan geen buitenlander (en overigens jij, naar mijn mening, ook niet).
Salam
Daoud
True… true…
@Iedere Marokkaan heeft het wel eens gezegd: ”˜Hier ben ik buitenlander, en daar ben ik buitenlander.’
Ik heb het idee dat alleen een bepaalde groep Marokkanen dit probleem heeft. Namelijk, Marokkanen die hier zijn opgegroeid, zich Nederlander voelen, maar zich afgewezen voelen door de echte Nederlander.
Als hier opgegroeide Marokkaan is het gevoel dat je beschrijft mij geheel onbekend. Ik heb me namelijk nooit Nederlander gevoeld, maar een Marokkaan die in Nederland woont. Vergelijk het maar met een gast of een logé.
Ik heb dan ook een heel sterke band (behouden) met mijn vaderland. Ik voel me dan ook in het geheel niet Nederlands, waardoor ik er ook geen moeite mee heb om weken achtereeen in Marokko door te brengen zonder dat ik het gevoel krijg dat ik daar als buitenlander wordt benaderd.
@Nadia, ik denk dat je gelijk hebt; dat het een teken is van de route naar totale Nederlanderschap (noem het integratie als je wilt). Typisch een trek van de tussengeneratie. Derde generatie (mijn neefjes en nichtjes) hebben het helemaal niet meer.
Voel me ’n wereldburger. Drop me neer in Brazilië, Rusland of Japan; ik zal me overal redden. Zonder dat ik m’n afkomst verloochen. Dat gejank steeds van ”buitenlander” zijn… Ik bedoel, look around man. Dit is de 21e eeuw, iedereen is ’n buitenlander.
Ik denk dat ik je heel goed begrijp hoe jij je voelt met betrekking tot heimwee naar wat je achterlaat in je moederland.
Hier wordt je regelmatig geconfronteerd met het feit dat je gezien wordt als buitenlander. Jammer genoeg moeten we dit gevoel ook in ons moederland moeten meemaken.
Hoe dan ook het gevoel van vrijheid, vriendelijkheid van mensen in je land die jou niet kennen maar toch willen je graag helpen zonder dat ze iets van je verwachten. Dit is een prachtige gevoel wat je mag ervaren.
SoebhaanAllaah, precies wat ik ook heb gevoeld, afgelopen vakantie.
En precies wat ik voel wanneer ik weet terug ben in Nederland.
Ik heb er wel over nagedacht, en ik denk dat als je daar (in al maghrib) iets van je zelf hebt, en dan bedoel ik dus echt iets van jezelf, dus niet een huis van moeder, of broer of tante etc, maar gewoon van jezelf met je echtgenoot of echtgenote. Dat veel dingen dan al anders gaan voelen, je hebt dan je privacy, je bent niet afhankelijk van anderen die steeds maar denken dat je kapot rijk bent ook al heb je ze al 100x uitgelegd dat je je eigen hier in de rondte werkt. Je hebt dan tevens ook je eigen structuur want je bent in je eigen huis met je eigen regels etc. En je gaat weg en komt terug zonder dat mensen zich daar mee bemoeien.
Ik hoop dat Allaah het mogelijk voor mij zal maken om uiteindelijk dit land voorgoed te verlaten, want geloof me, ik blijf niet hier.
Beste Ghita,
Ik vind jouw stukje erg goed en invoelbaar geschreven. Zonder een beschuldigende vinger naar de ene of andere kant. Ik denk dat het leven in of tussen meerdere culturen, soms pijnlijk maar vaker verrijkend kan zijn als je vooral tegen jezelf eerlijk en kritisch blijft.
Ik moet altijd de tekst lezen op het beeld van van de schildpad met de zuil in de Jodenbreestraat in Amsterdam bij mij in de buurt :
“Die te Amsterdam vaak zei ‘Jeruzalem’
En naar Jeruzalem gedreven kwam
Hij zegt met een mijmrende stem: ‘Amsterdam, Amsterdam.”
Ieder heeft zijn eigen Amsterdam en eigen Jeruzalem.
De schrijver van deze tekst – Jacob de Haan – heeft dit in alle consequenties ervaren. Ik denk, dat wij allen veel van zijn leven kunnen leren.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacob_Isra%C3%ABl_de_Haan
Een vriendschappelijke groet,
Leopold
BESTE Ghita,
Je hebt zeker grote gelijk.
Als ik in Nederland aan te suderen en voetballen was,had ik altijd heimwee terug te keren naar Egypte.
Maar nu ik ben al lang terug naar Egypte, ik wil graag van hier weggaan terug naar mijn lieve stad AMSERDAM, waar ik in de spuistraat gestudeert hebt,en in Den bosch gespeeld heb.
kortom ik wil je zeggen je hebt gelijk .
misschien totziens in A’DAM
Ik ben het eens met Abdel…ik voel me ook een wereldburger en tegenwoordig met alle culturen en nationaliteiten uit verre streken doet locatie er steeds minder om.