“Ik blijf liever met beide benen op de grond. Nuchter. Wachtend op de dag, dat er geen koopjes nodig zijn om elkaar te begrijpen en een oprechte glimlach naar elkaar te werpen..”
Bijenkorf. Daar doet het mij aan denken wanneer ik op koopavond in het centrum van Rotterdam loop en het winkelend publiek gadesla. De koninginnen zoemen erop los, terwijl de werkers vlijtig in de weer zijn. De eigenaardige geur die koopjes eigen is en alleen door koninginnen herkend wordt, zorgt voor een serenade aan gezoem. Het is dringen geblazen bij de kamers van de korf waar zij zich neervlijen om hun buit te passen en te aanschouwen.
Net als bij bijen kent het winkelend publiek ook een hiërarchie. Zo heb je de stelletjes waarbij duidelijk te zien is wie de koningin en de wachter is. De man staat buiten het pashokje als ware het een echte wachter die de honingraat van zijn vrouwtje, de koningin, bewaakt. Wanneer de koningin naar buiten fladdert in haar driedelige outfit, dat ze voor een ‘prikje’ heeft bemachtigd, kijkt de wachter minzaam op haar neer. Eigenlijk heeft hij er schoon genoeg van om iedere keer maar weer te wachten en aan te zien hoe zijn koningin schuimbekkend en prikkend over de afdelingen dameskleding, lingerie, schoonheids- en kantoorartikelen en huishoudelijke apparatuur – ‘Maar schatje, zo’n alles in een stoomdweil is ideaal en die pannenset kunnen we ook wel als extra erbij nemen. Je weet maar nooit wanneer we die nodig zullen hebben.’ – struint. Zij weten beiden, dat het tijdverspilling is. Dit is slechts de 24ste keer deze maand dat ze kleding past. Uit onderzoek is gebleken, dat zij nog 16 keer een kledingstuk zal passen en hij zal even zoveel keer voor het pashokje staan. Uiteindelijk zal zij een miskoop doen en hetgeen zij heeft gekocht ver weg stoppen in de kast. Evenals de pannen. De stoomdweil zal zij slechts drie keer gebruiken. Maar toch neemt de wachter zijn taak serieus en doet hij wat er van hem wordt verlangd. Gedwee. Berustend. Zonder zichtbare emotie.
Er zijn ook stelletjes waarbij je ziet, dat zij beiden werkers zijn. Ze vliegen over de afdelingen heen en kijken elkaar begripvol aan. Indien de een iets ziet, seint deze naar de ander. Er is een soort van telepathische communicatie die zelfs de wetten der paranormaliteit overschrijden. Het lijkt alsof geen ander deze bovennatuurlijke taal weet te verstaan. Het aantal van dit soort stelletjes is abominabel weinig en er was een tijd, dat zij zelfs dreigden uit te sterven. Gelukkig is die tijd voorbij en zien we steeds meer paartjes met een ogenschijnlijke gelijkheid in het uitvoeren van taken. Het begrip en wederzijdse respect blijkt uit de fervente signalen die over en weer schieten.
Wanneer ik al deze bezige bijen gadesla, valt mij op, dat ondanks de heersende hiërarchie en verschillende bijenkorfafkomsten er heel veel overeenkomsten zijn. De uitspattingen van shopaholic’s, hun eega’s en eventuele kroost brengen heel wat begripvolle knikjes, knipogen en waterige glimlachjes over en weer teweeg. Kinderen spelen met elkaar en vergeten voor een moment waar en wie ze zijn. Ze zijn in hun wereld waar ze niet overgeleverd zijn aan de grillen van hun mama’s, die zodra ze op de koopjesafdeling zijn, veranderen in monsterlijke vrouwmensen.
Natuurlijk ben ikzelf de uitzondering die de bovenstaande regels bevestigt. Ik heb niets met gezoem en gefladder. Ik blijf liever met beide benen op de grond. Nuchter. Wachtend op de dag, dat er geen koopjes nodig zijn om elkaar te begrijpen en een oprechte glimlach naar elkaar te werpen..
2 Reacties op "Een Halen, Twee Betalen?"
Goed geschreven.. keep up the good work!
Het is me altijd al opgevallen dat vrouwen op een andere wijze communiceren dan mannen.