1995. De supporters van Real Madrid konden amper geloven wat ze net hadden gezien. Was het gewoon een potje voetbal? Was het kunst? Was het niet gewoon een droom? Een choreografische voorstelling van 11 voetballers, 11 figuranten en 1 bal? Het was in ieder geval voetbal van een buitenaards niveau. 90 Minuten lang waren de mensen in het Bernabeu stadion getuige van oogstrelende combinaties en verbluffende techniek. Ajax gaf in Madrid een galavoorstelling, die zelden was vertoond. De score was slechts 2-0, maar de uitvoering was magisch. Na afloop van de wedstrijd knepen de 72.000 Madrilenen in het stadion zichzelf in de arm, beseften dat het echt geen droom was en gaven Ajax een staande ovatie.
"Ik heb in dat jaar volgens mij meer voor Ajax gebeden dan voor mezelf of m’n familie"
Het was misschien wel de mooiste wedstrijd die ik ooit heb gezien, in misschien wel het mooiste jaar dat ik heb geleefd. Het was het jaar dat Ajax wonderschoon speelde, het jaar dat ze alles wonnen, het jaar dat ze menig voetballiefhebber in vervoering brachten, het was het jaar dat ik zweefde. Ik heb in dat jaar volgens mij meer voor Ajax gebeden dan voor mezelf of m’n familie.
Ik kan me nog bijna alle wedstrijden herinneren, of het nou de wedstrijden waren tegen AC Milan of de 5-2 tegen Bayern. Het was genieten! Ajax was prachtig, het spel was schitterend. Het was ook een perfecte mix van spelers. De ervaren Danny Blind, de broertjes de Boer, Finidi, Kanu, Overmars, de kabel (Kluivert, Davids, Seedorf, Bogarde) en natuurlijk de opperbaas Jari Litmanen. Het was ook een schitterend oogst van een toentertijd bloeiende jeugdopleiding.
Nu, 15 jaar later stond Ajax weer in het Bernabeu stadion tegenover Real Madrid en dit keer was het Ajax dat werd weggevaagd. De verhoudingen waren totaal anders. Real staat nu aan de top, terwijl Ajax in ruim een decennium een pijnlijk verval heeft meegemaakt. De afgelopen jaren waren jaren van verdriet, van teleurstelling, van cynisme. Na een lange periode van afwezigheid, was Ajax net weer toegelaten tot het Gala der Kampioenen en gloorde er toch weer wat hoop aan de horizon. De deceptie na die wedstrijd was dan ook groot. De wedstrijd van gisteren tegen AC Milan (1-1) bewees gelukkig wel weer dat die vernedering in Madrid een incident was.
Het is nu ook de vraag hoe dit Ajax zich komend seizoen gaat presenteren. Hoop is er altijd, maar de realiteit kan soms keihard zijn. Worden Suarez, el Hamdaoui, Vertonghen, van der Wiel en Stekelenburg de nieuwe helden van een gereïncarneerde Ajax? Breken er weer mooie tijden aan? Of zullen we toch moeten graven in onze herinneringen om te kunnen genieten van Ajax?
3 Reacties op "1995: Het jaar dat ik zweefde"
Niet te hard van stapel lopen jongen, ze moeten nog naar San Siro.
Ik ben al sinds mijn 12e Real Madrid fan en niet zo een beetje ook. Daarnaast heb ik het op zn zachtst gezegd totaaaaal niet op Ajax. Dus je begrijpt wel dat ik 2 weken geleden een mooie avond had. Jammer dat het geen 10-0 werd want dat zou echt een goede weergave zijn van het spelverloop.
Misschien in Amsterdam! :D
FC Pakistan deed mee alleen jammer ze waren makkelijk om te kopen :P