Mijn herinnering aan MH17-slachtoffer Emma

17 juli 2014
6 uur ’s ochtends, ik stap op het vliegtuig om 2 uurtjes onderweg te gaan naar Spanje. We landen. 3 uur ’s middags, we horen dat er een vliegtuig is neergestort. Eentje met veel Nederlanders. Eentje die om 7 uur ’s ochtends was vertrokken. Wat erg, wat naar. Waar zijn mijn koffers?

20 juli 2014
Ik zit op het station van Vic, een plaatsje in Spanje. We wachten op de trein. Die brengt ons naar de bus. Die zal ons brengen naar de boot. De boot brengt ons dan naar Marokko. De laatste paar dagen heb ik weinig nieuws meegekregen, slecht internet. Er is veel gebeurd in Palestina heb ik gehoord. En iets met Rusland en dat neergestorte vliegtuig?

Ik scrol door mijn Facebook newsfeed. Een artikel over dat vliegtuig, de achtergrondverhalen van een paar van de slachtoffers. Interessant, rampedia, niet veel over gelezen. Klik.

Namen, namen, namen. Shit. Nee toch? Nee, kan niet. Jawel. Die naam, die stad, die school.

Ik besef het niet. Ik begrijp het niet. Dit kon niet. Tranen rollen over mijn wangen. Ik weet niet meer wat ik moest doen, wat ik moet zeggen. Dit verwacht je niet. Iemand die ik ken? Iemand waar ik iets mee deel? Iemand die ik een vriendin heb genoemd? Een nationale ramp komt dichtbij. En ik ben alleen.

23 juli 2014
Vandaag is de nationale herdenkingsdag van Emma’s ramp. Ik ben in Marokko. Heel Nederland is in rouw. Maar ik niet, ik wist het niet. Ik heb niks meegekregen van de minuut stilte. Van de aangepaste radio en tv programma’s. Van de nationale pijn. In plaats van het met het hele land te verwerken, moet ik het alleen doen.

1 augustus 2014
Lieve Emma,
Ik heb je al lang niet meer gezien, al lang niet meer gesproken. Als ik eerlijk ben heb ik ook veel herinneringen uit de tijd dat ik jou kende weg geduwd. Maar ik kan me nog goed herinneren dat ik jou als een goed vriendinnetje zag.

Lief, grappig, aardig, zorgzaam en een beetje eigenwijs.

Mijn hart krampt samen als ik denk aan wat voor tragisch lot jij en je familie zijn over gelaten. Maar ik geloof in een God, die alles laat gebeuren voor een reden en daarin vind ik rust. Ik hoop dat jij een mooi leven hebt geleefd, ook al was het veel te kort en had je zoveel meer in je mars.

Ik geloof in voorbestemming en ik geloof dat je een goed plekje krijgt.

Ik denk aan je. En aan al jullie nabestaanden. Aan alle andere slachtoffers die onterecht zijn beroofd van het mooiste geschenk, het leven. En aan iedereen die nu hetzelfde meemaakt. Rust zacht en rust in vrede.

Liefs

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Dat Bekeerde Meisje

Eva is 17, geboren in Amsterdam maar getogen Hagenees. Ze is in het laatste jaar van het VWO en wil motivational speaker worden. Ze is aangenomen voor een journalistieke opleiding in De Verenigde Staten. Haar hobby's zijn nadenken, eten en slapen.

Lees andere stukken van Eva