Hebben jullie dat ook wel eens, dat je zo erg verlangt naar je jeugdtijd waar je energiek en creatief was? Een periode waar je nauwelijks verantwoordelijkheden had en géén zorgen hoefde te maken over allerlei zaken. Naarmate wij ouder werden, zijn wij ook véél zelfstandiger gaan worden. Je ouders/verzorgers hebben je geleerd om op je eigen benen te staan en nu sta je er helemaal alleen voor. Het vergt véél energie van je om een goede studie af te ronden, een goede baan te zoeken, een eigen huis te kopen, een dure auto aan te schaffen en een gezin te stichten. Uiteindelijk kom je er wel en zul jij het gemaakt hebben in je leven. Je hebt een huisje, boompje en beestje…
Het geeft je een fijn gevoel als je de successen in je leven boekt. Alles loopt volgens planning en je komt zelden in een crisis-situatie. Je hebt een goed netwerk opgebouwd onder je vrienden en kennissen. Als je ze nodig hebt dan zullen zij altijd voor je klaar staan. Kortom niets om over te klagen. Althans, dat denken wij maar.
Onlangs las ik een wetenschappelijk artikel waarin werd beschreven dat de mens bij het bereiken van zijn toppunt, toch zal hunkeren naar een periode waar dit niet het geval was. Blijkbaar is ‘het aangename gevoel’ bij het behalen van je doel tijdelijk van aard. Het streven naar je doel is éérder bevredigend dan het completeren van je doel. De wereldbekende bergbeklimmer Everest vestigde zich niet voor eeuwig en altijd op de hoogste punt in de Himalaya. Na het behalen van de 8.848 meter hoge piek, keerde hij na een aantal minuten weer terug. De emotie uiting was temporatief van aard en noopte de klimmer om weer te dalen en een volgende keer opnieuw het moeilijke klimtraject af te leggen.
Er zijn talloze verhalen van AOW-ers die een nostalgie koesteren naar hun ‘productieve’ periode. En héél vaak komt het voor dat deze overgangsperiode een aftelmoment (naar de dood) is voor deze bejaarden. Tja, gelukkig komt er maar een einde aan dit leven. Onsterfelijkheid lijkt mij dan ook héél erg verschrikkelijk.
2 Reacties op "Men moet zaaien, wil men maaien"
Ergens wel begrijpelijk… streven naar een hoger punt geeft jezelf steeds een voldoening als je er dichterbij komt. Elke stap wordt gezien als een stukje succes dat je boekt. Als je op het toppunt bent, weet je dat je het al hebt gehaald en dat het misschien vanaf nu alleen maar bergafwaarts gaat.
Maar anderzijds vind ik weer dat de doelen van een mens steeds veranderen en afhankelijk zijn van de situatie. Heb je een bepaald doel bereikt, dan heb je zo weer een ander doel. Heb je een bepaalde leeftijd bereikt, dan verander je ook weer een doel… misschien ultieme rust… of geluk voor je kinderen.
Dus het toppunt is misschien wel het hoogtepunt, maar als een toppunt is bereikt, zoekt men toch weer naar een volgende toppunt die misschien makkelijker te behalen is maar net zo belangrijk.
Everest is slechts de naam die de engelsen aan de berg hebben gegeven en niet een wereldberoemde bergbeklimmer. Deze werd door Sir Andrew Waugh vernoemd naar zijn baas Sir George Everest. Ik denk dat je bedoelt Edmund Hillary. Volgende keer beter googlen :)