Voorpagina Algemeen

Partnerkeuze in Zanzibar

, 17 oktober 2010, 10 reacties

Op een vrijdagavond, net voor zonsondergang liep een mooie vrouw over de stranden van Zanzibar toen zij struikelde over een olielamp. Vol verbazing nam zij de olielamp ter hand en keek er naar. Zij viel bijna om van ongeloof, er zat  een geest in de lamp! Nu wil het toeval dat zij ook had gehoord over het sprookje van Aladin en de olielamp. Zij opende de lamp en de geest verscheen, nors en geïrriteerd zoals alleen geesten kunnen zijn.

‘Dame, denk niet dat je in een sprookje zit en nu drie wensen mag doen. Nee, geesten moeten ook bezuinigen dus je zal het met één wens moeten doen. Ga zitten en denk goed na over de wens die je wilt uitspreken, opdat je geen spijt krijgt van je wens. Ik wil niet nog een keer verschijnen voor de klachtencommissie omdat er overhaast een wens wordt gedaan.’

De vrouw slaakt een zucht van verbazing en onderdrukt een glimlach. Zij begint te denken, wat zal ik nou wensen? Na lang en goed gedacht te hebben, komt zij tot een besluit en richt zich tot de geest, die zich aan het vermaken was met een glas tequila. De geest richt zich tot de jonge vrouw en terwijl zij het woord neemt, realiseert de geest hoe fijntjes zij is. De vrouw laat een wereldkaart zien. ‘Kijk hier, daar waar drie wereldgodsdiensten zijn geopenbaard, een regio die zoveel geschiedenis, taal en cultuur in zich verbergt, een plek waar broers vechten, daar waar moeders huilen en jong geliefden treuren… Er is te veel pijn, te veel agressie. Ik wil dat het ophoudt.’ De geest ziet dat de vrouw het Midden-Oosten aanwijst. Resoluut kijkt zij de geest aan en zegt: ’Ik wil dat er een eind komt aan het Midden-Oosten conflict, moeders moeten vreugdetranen laten, broers moeten samenwerken, kinderen hebben recht op een toekomst, liefde moet zegevieren, ik wil dat je het oplost.’

De vrouw, voldaan en overtuigd van de juistheid van haar beslissing, kijkt de geest aan. Maar zodra hun blikken elkaar kruisen, slaat de twijfel toe. De geest, zo nors als hij kan zijn, kijkt haar vernietigend aan en antwoordt: ’Jij wil dat ik het Midden-Oosten conflict even voor je oplos, op een vrijdagavond, op het strand van Zanzibar. Get a life, waar heb jij het over.’ De vrouw reageert verbaasd: ’Hoezo, ik mocht toch een keuze maken of kun je mijn wens niet aan.’ Niet wetende dat zij met die opmerking zichzelf op zeer gevaarlijk terrein positioneerde. Immers, de geest is weliswaar een geest, maar wel een met Arabische roots. Het laatste wat je wilt, is op de ego van een Arabische geest gaan trappen. Al ben je in Zanzibar. De geest neemt het woord: ’Jongedame, het conflict is er nu eenmaal, deze mensen weten niet beter, er zijn teveel politieke belangen, laat het maar voortsudderen. Het is beter zo. Vraag om iets anders.’ De vrouw laat zich niet overtuigen door deze argumenten. De geest probeert het nogmaals: ’Dame, je mag altruïstisch zijn, het siert je, maar wees verstandig, kies voor jezelf, be selfish, vraag om persoonlijk geluk, wat kunnen die mensen in het Midden-oosten jou schelen, vertel waarom ben je hier alleen.’

De vrouw krijgt tranen in haar ogen en legt uit wat haar dwarszit: ‘Ik heb alles gekregen van Allah, ik ben gezond, ik kom uit een goed gezin, ben goed opgeleid, heb een goede baan, zie er goed uit, alles heb ik mee. Ik ben bijna 30, maar heb nog altijd niet mijn soulmate, mijn prins op een witte fiets, de ware Mohammed, de man waarmee ik gelukkig zal worden, ontmoet. Het lukt maar niet, ik heb geen hoge verwachtingen of absurde eisen, ik wil gelukkig zijn en wil zo graag iemand ontmoeten. Een lieve, zorgzame, betrokken, intelligente, oprechte, grappige, gelovige, zachtaardige, goed uitziende, goed opgeleide, jonge, sportieve, welgestelde, sterke, handige, welbespraakte, romantische man. Is dat zoveel gevraagd?’, zegt ze terwijl de tranen over haar wangen stromen. De geest, ontdaan door haar intense verdriet, neemt haar in zijn armen en droogt haar tranen. ’Nee kleine meid, nee meissie, dat is niet teveel gevraagd, dat is helemaal niet teveel gevraagd. Met zijn andere hand haalt hij de wereldkaart weer te voorschijn, zal ik toch maar het Midden-oosten conflict voor je oplossen, het was een haalbare wens.’

Wat is nu het moraal van het verhaal? Moet iedereen nu een reis boeken naar Zanzibar? Partnerkeuze is zo oud als de mensheid, maar het lijkt alsof in dit deel van de wereld en deze tijd het één van de moeilijkste keuzes is. Veel van mijn vrienden, man en vrouw, hebben moeite met het kiezen voor hun geliefde, maar nog meer om achter hun keuze te staan. Vaak zie ik dat mensen zich laten leiden door keuzes van anderen, belangen van anderen laten prevaleren en angstig zijn. Alleen zijn is niet een tweede keus, maar een andere keus. Laten we ophouden met elkaar voor de gek te houden, er gaat niets boven samenzijn met je geliefde. Allah is alleen, wij hoeven dat niet te zijn.