De ongekroonde keukenprinses

Het traditionele rolpatroon tussen man en vrouw is, ondanks de emancipatie, nog altijd diep verankerd in de samenleving. Van de hedendaagse vrouw wordt verwacht dat ze verschillende ballen de lucht in kan houden: studeren, carrière maken, sporten, wassen, schoonmaken, zorgen, zogen, mooi zijn en vooral kunnen koken. Buitengewoon, ongeëvenaard, tongstrelend lekker kunnen koken. Zou het dan toch waar zijn, dat de liefde van de man en het respect van de schoonmoeder door de maag gaan?

‘Ewa, maar kan je ook een beetje koken, of niet?’
Ik had het moeten zien aankomen, maar toch overvalt de vraag me. Ik weet dat het antwoord bepalend is om mijn positie als potentieel trouwmateriaal veilig te stellen, of juist volledig te verspelen.

Terwijl ik mijn woorden zorgvuldig probeer af te wegen, nemen mijn gedachten me mee naar mijn meest recente bakfiasco…

Als klein meisje kende ik het boek ‘Matilda’ van Roald Dahl van voren naar achteren uit mijn hoofd. Mijn favoriete passage was die waarin Bruce Bogtrotter ten aanzien van de volledige school, als straf, een reusachtige chocoladetaart naar binnen moest werken. Ik begreep niet waarom dat eigenlijk een straf was, en misdroeg me op de basisschool herhaaldelijk in de hoop dat mij ook zo’n taart opgedrongen zou worden. Tevergeefs.

Een aantal weken geleden kwam ik het recept van die welbekende taart tegen, en ik had het gevoel de loterij te hebben gewonnen.

Een kwartier voor sluitingstijd rende ik getriggerd door een niet te evenaren adrenalinekick richting de buurtsuper. Al hijgend gooide ik mijn boodschappen in mijn mandje, en ik vertelde de vermoeide caissière stralend en vooral ongevraagd dat ik mijn droomtaart ging bakken.

Nadat ik thuis zorgvuldig alle ingrediënten afgemeten en afgewogen had, glansde het chocoladebrouwsel me tegemoet en voldeed het aan mijn wildste fantasieën. Met moeite hield ik het kwijl binnensmonds en ik deed met trillende handen het bakblik in de oven.

Misschien had ik de oven op een te hoge stand staan, of wellicht stonden de sterren die avond gewoon niet goed. Toen ik ging kijken, was de bovenkant van de taart namelijk pikzwart. Nu was er natuurlijk nog geen man overboord, want ik kon gewoon de bovenkant er vanaf schrapen en hoppa, daar ging het bakblik weer terug de hitte in.

Omdat een ezel zich niet tweemaal aan de dezelfde steen stoot, ben ik vervolgens in kleermakerszit voor de oven gaan zitten en heb ik om de twee minuten even gegluurd of de bovenkant hard was geworden.

Maar toen ging het grandioos mis…

Op het moment dat ik het deurtje opendeed, leek er nog niets aan de hand. De taart had een mooie korst gekregen, en ik pakte verlekkerd mijn ovenwanten. Terwijl ik mijn hand in de oven stak en het bakblik naar me toe schoof, drong een penetrante brandlucht mijn neusgaten binnen.

En toen viel mijn oog op het bakpapier dat op de meest mysterieuze wijze vlam had gevat!

In een moment van totale verbijstering, bleef ik gebiologeerd naar de vlam staren die steeds groter werd. Toen het vuur uit de oven richting de kookplaat sloeg, slaakte ik paniekerig een harde gil. Op het moment dat ik een pan met water vulde en klaar stond om deze in de oven te legen, snelde mijn moeder aan. Terwijl ik angstig met mijn handen voor mijn mond op mijn benen stond te trillen, pakte zij kalm het bakblik uit de oven en doofde de vlammen met een handdoek.

De schade viel mee. Slechts hier en daar wat roet dat er wel afgepoetst kon worden. Wat te taart betreft: op wat restjes verbrand papier na, was hij nog redelijk in orde. Wel heel zacht van binnen, maar dat stond ook in het recept.

Dus rasoptimist die ik ben, heb ik het verbrande papier er af gehaald en de taart af laten koelen. Omdat het niet snel genoeg ging, deze even in de vriezer gezet en vervolgens maar voor de vorm ook in de koelkast.

Daarna ging het van kwaad tot erger:

Op het moment dat ik de taart over wilde hevelen op een schaal, bleef de helft in het bakblik hangen.

EN TOEN WAS IK HET HELEMAAL BEU!

De restanten heb ik woedend de prullenbak in gekiept, en ik heb daarna met een gevoel van totale mislukking de avond als mikpunt van allerlei grapjes sip doorgebracht.

Weer terug in de propvolle woonkamer. Ik kijk glimlachend naar de hoopvolle ogen die me vanaf de andere kant van de tafel aanstaren. Even twijfel ik of ik de anekdote moet delen, maar dan besluit ik er wijselijk mijn mond over te houden.

‘Ik kan wel redelijk koken, maar om heel eerlijk te zijn ben ik geen keukenprinses. Gelukkig valt alles te leren, want ik kan namelijk heel nauwgezet recepten opvolgen. Hoe is het eigenlijk gesteld met de kookkunsten van uw zoon?’

Opeens vallen alle gesprekken om ons heen stil. Haar mond is open gezakt en ze lijkt van verbazing haar woorden niet te kunnen vinden. Oh, wat een brutaliteit. Mijn moeder kijkt me vernietigend aan en zet de venijnige knijpmachine onder de tafel in werking.

Missie geslaagd. Mijn poging om de dubbele moraal te doorbreken is de blauwe plekken volledig waard!

Bron afbeelding: Boomerang.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Fatiha el Khattabi

Toen zij ooit vol frisse moed begon als rechten- studente, werd Fatiha in een overvolle collegezaal gevraagd waarom ze jurist wilde worden. Zonder na te hoeven denken luidde het antwoord: "Onrechtvaardigheid sucks. Daarom ga ik de wereld een betere plek maken!" En hoewel eens heimelijk dromend van een grootse zangcarrière, beproeft deze ketchup-chips liefhebber bij gebrek aan heus zangtalent, momenteel haar geluk als actrice. Daarnaast bekleedt ze een functie in het bestuur van een islamopleiding. Overdag draagt ze bij aan het bestrijden van de jeugdwerkloosheid. Haar resterende schaarse vrije tijd brengt deze Zeeuwse graag al etend door met haar dierbaren. Wat Fatiha erg eigenaardig maakt is dat ze haar gevoel voor humor van ongekend hoog niveau vindt en daarom hard om haar eigen grappen lacht. Ja, zelfs wanneer niemand anders dat doet..

Lees andere stukken van Fatiha