Voorpagina Algemeen, Maatschappelijk

Arbeiders

40 jaar geleden hebben de eerste gastarbeiders uit Marokko en Turkije zich gevestigd in Nederland. Deze gastarbeiders hebben substantieel meegebouwd aan de Nederlandse economie. Jammer genoeg  is deze opoffering van deze hardwerkende mensen niet altijd erkend. Op uitnodiging van de Nederlandse overheid verliet de gastarbeider huis en haard om zich te vestigen in een land, dat hem in wezen vreemd was. Gekeurd en wel, om vervolgens te ploeteren als een galeislaaf. De gastarbeider werkte in drie ploegendiensten, vertoefde in pensions met tien man, had  geen sociale contacten en al helemaal  geen mogelijkheden om zich te ontplooien.


Koningin Beatrix en Prins Claus verwelkomen gastarbeiders in 1972

Mijn vader kwam iedere dag vermoeid thuis. Met een gitzwart bevlekt gezicht zat hij daar aan de eettafel. Een melancholisch gezicht, kan ik mij herinneren. Voor zich uitstarend, in een dagdroom. Een sterke, trotse man. Hij was een arbeider,een gastarbeider, had niets te zeggen en als hij wat te zeggen had, kon hij dat maar beter voor zich houden. Uiteindelijk overleed mijn vader aan asbest gerelateerde kanker. Tegen zijn Nederlandse buurman zei hij grappend: “Later zullen mijn kinderen afgestudeerd zijn en dan hoef ik niet meer te werken”. Nederland was het land van zijn dromen. Hier zou hij een prachtbestaan opbouwen. Tenminste, een prachtig bestaan voor zijn kinderen. Voor hem werd het een bestaan dat bestond uit werken. Er moest brood op de plank komen. Nederland, het land van de mogelijkheden, maar voor hem werd het fataal.

Een vergeten loftuiting

Een loftuiting gaat uit naar de vrouw van de gastarbeider. In een masculiene thuissituatie had ze een zorgtaak. Dit hield niet alleen het huishouden in, maar tevens het opvoeden van de kinderen. Ze voerde gesprekken met de kinderen, leerde hen normen en waarden bij, toonde genegenheid, interesseerde zich in hun opleiding en steunde daarnaast de man. Ze was een moeder, de spil in het gezin.  Een dame, de koningin van het gezin. Degene met een lofwaardige taak.

Ze leefde in een sociaal isolement. De Nederlandse taal sprak ze niet. Er waren namelijk geen taalcursussen. Deze vrouw, al die jaren vergeten, verdient een loftuiting die nooit is uitgesproken.

Waardering

Jim Rogers een welbekende econoom zei het eens zo prachtig: “Mensen die hun leven wagen om de Middellandse zee over te steken voor een baan in Europa, dat soort mensen ontvang ik met open armen”. Net als deze dappere mensen heeft de gastarbeider een onvoorwaardelijke overgave getoond. Dit verdient eindelijk eens erkenning. Al die loze massa-immigratie discussies, kretologieën over de beperking van kansarme immigranten en nietszeggende kostenberekeningen dienen we opzij te zetten. Wat wij nu eindelijk eens moeten doen, is de gastarbeider de waardering en erkenning geven die hij/zij verdient.

Haci Tekinerdogan is dertig jaar geleden geboren in het pittoreske Achterhoek, in de gemeente Oude-IJsselstreek. Geïntrigeerd en soms ontdaan door de wereldpolitiek en de maatschappij rondde hij zijn lerarenopleiding maatschappijleer af in Tilburg. Als jongste telg van het gezin heeft hij als geen ander geleerd op te komen voor zijn rechten. Vakantiedagen, daar heeft Haci als docent genoeg van. En ervan genieten doet hij als geen ander. Elk mens bevat volgens hem de menselijke waardigheid die door God is gegeven en vanuit dat perspectief is ieder mens gelijkwaardig. Voor de komende jaren heeft hij als doel wederom kwalitatief goed onderwijs te leveren en een master internationale betrekkingen in historisch perspectief te behalen. Komt het licht der wijsheid uit het oosten ofwel ‘ex oriente lux’. Haci maakt in ieder geval van de Achterhoek een opvallend en toonaangevend lichtbaken.

Lees andere stukken van