Voorpagina Algemeen

To Marry or not to Marry, That’s the question

, 14 november 2010, 12 reacties

Ik moet aan de man. En snel! Althans als het aan mijn moeder, mijn kind, mijn vriendinnen en vrienden, mijn familie, mijn collega’s en ga zo maar door, ligt. ‘Je wordt ouder, Ikram. Je bent nu dertig jaar. Straks wil niemand meer met jou trouwen. Wil je geen kinderen? Een mens is niet geboren om alleen door het leven te gaan. Jouw kind wordt ouder en is er straks niet meer. Dan blijf je alleen achter. Niet alle mannen zijn slecht. Jij hebt toch ook je behoeftes?’ Dit zijn vaak gehoorde argumenten van met name mijn lieve en vooral overbezorgde moeder. Ik ga bijna kopje onder door de stortvloed aan woorden die mijn moeder zonder pardon -en vooral zonder mijn toestemming- over mij heen giet.

In de ogen van mijn moeder ben en blijf ik altijd weer het onwetende en naïeve kind. Vreemd genoeg voel ik me op dat moment ook dat meisje dat bij haar moeder op schoot kroop als er weer allerlei enge grote mensen bij haar in de buurt kwamen. Tegenwoordig ben ik die zelfstandige en onafhankelijke moeder, die niemand nodig heeft en on top of the World is. Maar niet volgens mijn moeder. Op zo’n moment is het beter om maar niet te proberen de borstkrol of de zwemslag te doen, want ik weet bij voorbaat al dat dat verspilde moeite zal zijn. Ik weet trouwens niet eens of ik überhaupt de borstkrol kan.

Wat doet haar en velen met haar denken, dat het huwelijk de bron van succes of –om het even- de bezegeling van een fantastisch leven is? Ligt de grondslag in de cultuur, in het geloof of is het één onlosmakelijk met het ander verbonden? Als human being geloof ook ik, dat een mens niet geboren is om alleen door het leven te gaan, maar betekent dat dan dat ik een levensgezel dien te hebben? Ik heb toch mijn familie en vrienden? Is mijn leven incompleet indien ik een leven leef zonder ‘de ware’? Volgens mijn moeder wel. Volgens mij niet. O.k., het is natuurlijk ook wel fijn om iemand te hebben tegen wie je lekker aan kunt zeuren of kruipen, maar als ik denk aan de keerzijde van dat tegen elkaar liggen, gaan mijn haren rechtovereind staan. Koken, wassen, rekening houden met (staat gelijk aan toestemming vragen aan), (schoon)familiebezoek, vuile sokken in de woonkamer, broodkruimels in de besteklade en gesnurk. Allerlei zaken die mij kippenvel bezorgen. Paul van Loon zou er zo een griezelboek over kunnen schrijven.

Laatst wees een vriendin mij op een artikel over bindingsangst. Ik weet niet waarom ze dat artikel nota bene op mijn Facebook-profiel moest plaatsen. Maar dat terzijde. Ik heb nog geprobeerd om de struisvogeltactiek toe te passen en mijn kop zeer diep in het zand te steken, maar ik moest er echt aan geloven voordat ik in dat rulle zand zou stikken. Ik las het artikel. Een gevoel van herkenning overmande mij. In bepaalde situaties is het goed om iets of iemand te herkennen. Zoals wanneer mijn zoontje naar de auto rent, wanneer ik hem van school ophaal. Het zou wat zijn als ik op dat moment het gevoel van herkenning niet zou hebben. Maar tijdens het lezen van het artikel had ik graag gewild dat ik leed aan een lichte vorm van dementie. Helaas en gelukkig ben ik nog niet zo oud dus moest ik de tijdelijke waarheid maar onder ogen zien. Een aantal symptomen van iemand die aan bindingsangst lijdt, is o.a. het gevoel, dat je vrijheid wordt ontnomen en de angst, dat het toch niet ‘de ware’ is waardoor je wellicht ‘de echte echte ware’ misloopt. Alhoewel de ‘symptomen’ herkenbaar zijn, ben ik ervan overtuigd, dat iedereen weleens twijfels en/of angsten heeft. Het gaat per slot van rekening wel om mijn toekomst en in dit geval ook die van mijn zoontje.

Ik houd mezelf dus nog even zoet en ik geloof in wat Allah (swt) mij zal brengen. Het huwelijk is de vervolmaking van het geloof, maar is mijns inziens niet het ultieme doel in het leven. Misschien dat ik op een dag mijn moeder en anderen kan verblijden met de mededeling dat ik een eega heb gevonden. Tot die tijd zeg ik ‘Carpe Diem’ en lang leve het vrijgezellige leven!