Voorpagina Maatschappelijk

Back to the future

Ik las dat de rector van de Volendamse school, waar een meisje met een hoofddoek werd geweigerd, veel telefoontjes kreeg van andere schoolleiders, ook uit de grote steden, die met hetzelfde ‘probleem’ kampen. “Zij zeggen: Ik herken mijn school niet meer als West-Europese school”. Kijk, dat is pas écht een probleem! Als ik dit soort verbaasde uitspraken lees, dan vraag ik me af wat ze nou verwachten. We leven inmiddels in het jaar 2011. Verwachten ze soms een school met allemaal Pietjes, Klaasjes, Marietjes en Madeliefjes (wat ik overigens wel een mooie naam vind)? Nee, ik denk niet dat ze dat verwachten, ik denk dat ze het wensen.

Je weet wel, die goeie ouwe tijd, toen het allemaal nog heel duidelijk en bekend was. Je wist precies wie wat dacht, wie wat geloofde, wie wat at.

Maar men moet beseffen dat die tijd (helaas) is geweest. Als ik nu naar de Free Record Shop ga, verwacht ik ook niet dat ik daar van die prachtige grammofoonplaten tegenkom van Aretha Franklin of van de legendarische Cannonball Adderley Quintet. En ik vind het ook jammer dat het knusse buurtwinkeltje van mevrouw de Groot weggeconcurreerd is door de Albert Heijn. Maar het is niet anders, tijden veranderen.

Elk openbare school in elke grote stad van elk West-Europese land heeft een multi-etnisch karakter. Dat is de realiteit van vandaag. Aan die mengelmoes van kleuren herken je anno 2011 juist een school in een grote stad. Je kan alles wat multicultureel is, ontkennen of belachelijk maken of je ogen dichtknijpen en hopen dat het er dan niet meer is, maar daarmee verdwijnt het nog niet.

Ik kan die gevoelens van ‘verlangen naar vroeger’ best begrijpen. De meeste mensen voelen zich nou eenmaal prettiger in een omgeving die ze kennen en herkennen. Maar aan de andere kant, je kan niet blijven dromen, want dan verlies je de werkelijkheid uit het oog. Je moet af en toe ook wakker worden, ook al lijkt het alsof je dan in een nachtmerrie terecht komt. Maar terug gaan naar het verleden is helaas geen optie.

Gezien het recente stemgedrag denken velen echter dat dat nog wel een serieuze optie is. Het is dan ook de angst die regeert. Logisch, er zijn te veel mensen die niet open staan voor veranderingen, omdat ze bang zijn (of bang worden gemaakt) voor het nieuwe. Net als die oma die met een portemonnee vol kontant geld rondloopt, omdat ze nog bang is om te pinnen.

Ik ben halverwege jaren 80 binnengewandeld in een gemengde basisschool, daarna een gemengde middelbare school, op de universiteit was een kwart van mijn medestudenten allochtoon en ik werk nu in een wijk waar de overgrote meerderheid allochtoon is. Al 30 jaar van mijn leven, is dat de realiteit van de grote stad! En dan zijn er nu nog schoolleiders die durven te klagen dat ze hun school niet meer als West-Europese school herkennen.

Tijd om wakker te worden! Het is 2011, niet 1961. Dat zal het ook nooit meer worden.

ReFlex is WBH’er van het eerste uur. Geboren in de jungle van India, opgegroeid in de straten van Rotterdam-West. Het leven is een paradox, dus is hij getrouwd met een Amsterdamse Pakistaanse. Hij is apotheker van beroep, Ajax-supporter van nature. Plezier haalt hij uit zijn islamitische studies, uit zijn sport en vooral uit zijn gezin en twee kinderen! Oh ja...en zijn naam is Jilani Sayed.

Lees andere stukken van