Zaterdag 5 juli 2014 zal altijd in mijn geheugen gegrift staan, en niet vanwege de vele minder leuke dingen die er die dag plaatsvonden. Die zal ik uiteindelijk wel vergeten, maar deze dag is onvergetelijk door die ene prachtige gebeurtenis; ik kocht een fiets. En niet zomaar een fiets. Er was weinig tijd nodig om veel van ‘fietsje-ino’ te gaan houden, maar na een korte, doch wonderbaarlijke relatie sloeg vorige week zaterdag het noodlot ongenadig hard toe. We hadden een ‘ongelukje’, met als resultaat een achterwiel in de vorm van een calzone.
De volgende dag stond ik voor een dichte deur bij de fietsendokter, mijn fietsje nog steeds lijdende. Gesloten op zondag, dat je daar anno 2014 nog mee weg komt. Doordeweeks zouden de rolluiken iets voor zessen hun landing inzetten, dan zou ik nog aan het forenzen zijn. Er zat niets anders op dan zes dagen te wachten, tot het eerstvolgende moment dat ik tijd kon vrij maken om mijn schatje van medische hulp te voorzien. Ironisch genoeg was dat moment op de one week anniversary van het tragische ongeluk.
Ik merkte ondertussen al gauw dat ik mijn gezel absoluut niet zo lang kon missen. Elke seconde dat ik op een andere fiets zat, voelde onwennig. Lopen ging niet zo gemakkelijk met een kapotte kleine teen (ander verhaal), en het veel te dure én sociale openbaar vervoer was voor deze skere Sauvage ook geen optie. Er zat niets anders op dan overal de auto voor te gebruiken, en het cliché was daarmee compleet: ik kwam aan, omdat ik haar moest missen.
Zaterdag. Eindelijk was het dan zo ver, niets stond meer tussen mij en mijn bezoek aan de fietsenmaker in. Behalve natuurlijk een paar honderd meter aan straatstenen, welke we strompelend overbrugden, het fietsje voorzichtig meedragend. Twee kreupelen onderweg naar verlossing.
De fietsenmaker gebood me geduld te hebben; al wat stuk is, heeft tijd nodig om te helen. Het kapotte wiel moest plaatsmaken voor een nieuw wiel, en zo moest er ook een volledig nieuwe band, tussen de nieu-wiel-ingen in elkaars wereld, komen. Maar ik zou in ieder geval wel weer kunnen fietsen over een paar dagen. InshaAllah.
De reparatie zou meer gaan kosten dan de fiets zelf, maar ik vond de ogenschijnlijk buitenproportionele moeite voor de verandering niet erg. Ik hield van die fiets. En om er ooit weer mee te kunnen strijden, zou ik er nu ook voor moeten kunnen strijden.
Over een paar dagen zouden we weer kunnen fietsen. Op naar het volgende ongeluk.
Bron afbeelding: Flickr.
2 Reacties op "Over een fiets"
The procrastinator strikes again.
Like.
Tijd om te gaan rollen ouwe.