Voorpagina Algemeen, Ervaringen, Ingezonden

Mijn zoon is een moslim

, 21 september 2014, 16 reacties

Beste iedereen,

Ik ben Bram Reinders en ik kom uit Farmsum.

Mijn vrouw en ik hebben vier kinderen, waarvan er één moslim is. Ja, jullie lezen het goed, hij is MOSLIM!

Om gelijk met de deur in huis te vallen: het gewauwel van die blonde idioot daar in Den Haag, slaat kant nog wal. Mijn vrouw en ik zijn bijzonder trots op onze kinderen, het zijn allen hardwerkende mensen, die hun verantwoordelijkheid nemen voor en in onze samenleving.

Maar dan is er zo’n rechtse idioot die alleen maar oneliners eruit gooit (omdat het scoort). Hij bepaalt even dat mijn zoon een terrorist of jihad-ganger is. Ik dacht het even niet!

Zo is het allemaal begonnen
Mijn zoon Ahmed hebben wij later in ons gezin opgenomen, nadat hij jaren daarvoor bevriend is geraakt met onze andere zoon Richard. Van het één kwam het ander: Ahmed komt bij ons over de vloer en is binnen een korte tijd opgenomen in het gezin; dit is een heel natuurlijk proces geweest. Door de jaren heen hebben wij een sterke band met Ahmed en zijn familie in Egypte opgebouwd, vele mooie en minder mooie momenten hebben wij als gezin met elkaar beleefd en beleven deze tot op de dag van vandaag.

Mijn vrouw en ik kregen vele kleinkinderen, waarvan twee van Ahmed en zijn vrouw, ook hier zijn wij opa en oma van. Dit zijn twee kinderen die hier geboren zijn, hier naar school gaan, de waarden en normen leren van onze samenleving, maar daarbij ook de waarden en normen leren van Egypte, en dit is niet zo raar, want het grootste deel van hun familie woont daar en zij gaan er regelmatig heen voor bezoek.

Wij hebben atheïsten, moslims en christenen als vrienden en familie, en wat blijkt: dit is geen enkel probleem.

Dit is het verhaal over mijn gezin, maar het gaat niet alleen maar over ons, het gaat ook over de vele vrienden die wij door de jaren hebben leren kennen. Ook zij worden in een hoek weggezet, en dat maakt mij bijzonder kwaad (en ik weet dat boosheid een slechte raadgever is).

Ik probeer hier een deel van onze boosheid en frustratie weg te schrijven, maar dat is heel moeilijk, omdat wij weten dat dit bijna een miljoen Nederlanders treft die moslim zijn.

Zolang de media en de politiek zulke geluiden een podium geven, ben ik bang dat mijn kleinkinderen straks in angst moeten opgroeien, omdat ze nu eenmaal moslim zijn.

Laten we met zijn allen er iets van maken. Ik hoop dat alle mensen die een vooroordeel hebben over moslims, eens een gesprek aangaan met hun buurman of -vrouw of op het schoolplein van hun kinderen en/of kleinkinderen. Zij zullen namelijk versteld staan van hoe gewoon de moeder/oma met haar hoofddoekje is, want ook zij doet gewoon haar boodschappen. Ja, u leest het goed hoor: vaders en opa’s gaan ook gewoon met hun kinderen naar het sportveld.

Het leggen van contact is niet moeilijk
Ik heb natuurfotografie als hobby en een paar weken geleden ben ik in het bos in Delfzijl iemand tegengekomen, die beukennootjes aan het plukken was. Ik vraag hem: gaat u die roosteren?

Hij trekt met zijn schouders en probeert mij zo goed en zo kwaad mogelijk duidelijk te maken, dat hij geen Nederlands of Engels spreekt, maar hij maakt mij met gebaren wel duidelijk dat hij ze wil eten. Ik vervolg mijn weg en na ongeveer een uurtje zie ik dezelfde man weer en hij roept mij en zo raken we aan de praat in gebarentaal. Hij weet mij uit te leggen dat hij uit Aleppo (Syrië) is gevlucht en dat hij Armeens spreekt, hij biedt mij een paar gepelde beukennootjes aan. Met gebaren hebben wij een gesprek, hij maakt duidelijk dat hij momenteel in het AZC Delfzijl verblijft.

Wat ik probeer te zeggen is, dat een paar woorden voldoende zijn om contact met iemand te maken.

Het moet niet uitmaken of je Moslim, Christen, Boeddhist, Atheïst, Homo, Geel, Groen, Rood of Bruin bent. We zijn allemaal gelijk en iedereen is op zijn manier uniek.

Vandaar dat het volgende van mijn hart moet: ik ben dat stigmatiserende gedoe van die blonde rechts-extremist dan ook helemaal zat. Van gelijkheid wil hij niks horen. En dit maakt mij enorm boos en verdrietig tegelijk.

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie