Nourdin El Ouali, politiek leider van NIDA, is deze maand genomineerd voor zowel de TANS Leadership Award (klik hier om te stemmen), als voor de beste Rotterdamse politicus van het jaar (om te stemmen klik hier). Nourdin weet met NIDA, politiek en samenleving, aardig te bewegen. Maar wat beweegt Nourdin eigenlijk?
“Waar heb jij je kameel gelaten?”
Mijn schoolloopbaan verliep met pieken en dalen. Hoe anders was het om van de school in mijn wijk naar een lyceum aan de andere kant van de stad te gaan. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Daar waar voorheen mijn klasgenoten namen droegen als Adil, Carlos en Hatitce kreeg ik er daar klasgenoten voor terug die Maaike, Vincent en Edward heten. De contrasten tussen mijn wijk, school en thuis waren groot. Zo zal ik mijn eerste schooldag niet snel vergeten. Achter ons schoolgebouw stonden de fietsenstallingen en daar was het waar ik de eerste ontmoeting zou hebben met een aantal van mijn nieuwe klasgenoten. Een klein groepje jongens en meisjes stond daar, in hun Australian en Nike Air Max schooluniformen, te roken. Ik kwam met mijn veel te grote schooltas op mijn oerlelijke tweedehands fiets (zonder verlichting) aan gefietst.
“Hé waar kom jij vandaan?” riep iemand mij toe.
“Rotterdam west”, antwoordde ik.
“Ik bedoel uit welk land.”
“Gewoon uit Nederland. Hoezo?”
“Nee, je echte land”, vroeg hij, terwijl de rest begon te gniffelen.
“Marokko”, zei ik.
“Oooh, waar heb jij je kameel gelaten dan?”
“Mijn kameel heeft een lekke bult.”
Iedereen barstte in lachen uit en dat duurde even. Hoe ik toen reageerde daar kan ik tot de dag van vandaag nog om lachen. Ik zei: “Ja joh, mijn kameel heeft een lekke bult, dus ik heb ff de fiets van je vader geleend.” Iedereen moest weer lachen behalve Thijs, degene die mij ondervraagde.
Als puber wil je niet anders zijn dan anderen en deed ik er dus onbewust alles aan om zoveel mogelijk te harmoniseren met mijn nieuwe omgeving. En zo kon het gebeuren dat ik met de tijd in dezelfde fietsenstalling te vinden was met een sigaret tussen de vingers, nog maar veertien jaar oud. Wat had het mij opgeleverd? Waar het begon met ‘Jij bent anders dan wij’, veranderde in ‘Maar jij bent anders’. Hier werd mee bedoeld dat ik niet zozeer van hen verschilde, maar anders was dan al die andere “allochtonen”. Tja, ‘t kan verkeren.
Als adolescent is het volkomen gezond dat je experimenteert en op zoek gaat naar jouw identiteit. Islam speelde in die dagen lang niet de rol die het vandaag de dag speelt. Voor anderen was ik dikwijls op de eerste plaats een ‘Marokkaan’ en mijn islamitische identiteit kwam pas op de derde of vierde plaats. De gebeurtenissen op elf september in de Verenigde Staten zouden dit voorgoed veranderen. De noemer ‘moslim’ zou voortaan de voorkeur genieten boven alle andere categoriseringen. Een spervuur aan vragen over de islam werden op mij afgevuurd. Ik en vele anderen met mij werden regelmatig tot de orde geroepen om tekst en uitleg te geven over die “achterlijke” islam (meer dan tien jaar na dato helaas nog altijd actueel). Soortgelijke ervaringen vormden voor mij de aanleiding om te wroeten; ik was op zoek naar mijn eigen culturele en religieuze wortels.
Synthese van waarden
Mijn vader is de oudste zoon van een groot gezin. Als jonge man met weinig kansen en een grote verantwoordelijkheid is het hem gelukt om zonder onderwijs, tegen de stroom in, zich uit de armoede te ontworstelen. Met onvermoeibaar bikkelhard werken heeft hij zich ontpopt tot een succesvolle ondernemer. Een vrijgevig en behulpzame man voor een ieder die in aanraking komt met de harde kant van het leven.
Mijn moeder is als jongste de eerste binnen haar familie die heeft kunnen studeren. Een uitzonderlijke kans. Mijn moeder zet zich met onderwijs al vele jaren in voor de emancipatie van vrouwen. Menig vrouw heeft zij het alfabet bijgebracht en zo leren lezen en schrijven. Wij, hun kinderen, zijn in feite een synthese van de waarden die zij ons hebben meegegeven.
Met de geboorte van mijn zoontje, Ashraf, ben ik mij steeds meer gaan realiseren dat wij in een prachtige traditie staan van bijdrage leveren en offers brengen. Ik geloof dat wij in dezelfde voetsporen verder moeten als die van onze ouders, zodat ook onze kinderen het beter zullen hebben dan wij hebben gehad. En zodat onze kinderen verder kunnen lopen daar waar wij stoppen.
De politiek in
Vanuit mijn maatschappelijke betrokkenheid als pedagoog en docent werd ik gevraagd om voor GroenLinks de politiek in te gaan. Ik deed dit vooral vanuit mijn geloof en de overtuiging dat jongeren in deze stad meer ruimte en aandacht verdienen. Jongeren zijn een enorme bron van nieuwe ideeën en mogelijkheden. Jongeren zijn de drijvende kracht achter menig maatschappelijke verandering. In feite is de nieuwe generatie de toekomst en deze verdient dan ook alle mogelijkheden en ruimte om een bijdrage te leveren.
Een van de grootste uitdagingen waar wij nu voor staan, die mijns inziens ook onderliggend is aan alle andere, is het doorbreken van het onbegrip en de zweem van wantrouwen rondom moslims en het omgaan met diversiteit. Dat het uitspreken tegen idioterie van anderen in naam van islam niet genoeg is, niet gehoord wordt, of überhaupt alleen al vanwege mijn geloof van mij verwacht wordt, geeft aan hoe diep dit onbegrip en wantrouwen jegens moslims en islam zijn geworteld. De connotatie van het woord ‘moslim’ is zo negatief, dat in politiek en beleid wordt gesproken van een ‘gematigde’ moslim wanneer een moslim OK is. Om nog maar te zwijgen over al het dood en verderf waarmee een begrip als ‘jihad’ wordt geassocieerd.
Rotterdammer én moslim
Als Rotterdamse moslim voel ik mij een ambassadeur van een prachtig geloof. Ik zie om mij heen hoe 100.000 Rotterdammers in toenemende mate, regelmatig, wekelijks, zo niet dagelijks, naar de moskee gaan. Een positieve kracht! Juist vanuit die islamitische inspiratie zie ik hoe Rotterdamse jongeren de collegezalen bevolken, ouderen verzorgen, voor de klas staan, politiek bewust zijn en bouwen aan onze huizen en gebouwen. Kritisch, invloedrijk, zelfredzaam en steeds beter opgeleid. Niet in de marge, maar midden in de samenleving. Onze verantwoordelijkheid nemen voor onze stad en al haar bevolking. Onze betrokkenheid tonen in woord en daad. Onze bijdrage leveren met kennis en middelen. Wij komen niet wat halen. Wij hebben heel wat te geven. Wij zijn Rotterdammers en wij zijn moslims en wij houden ervan om allebei te kunnen zijn.
NIDA is nodig
Binnen GroenLinks had ik wel degelijk de ruimte om mij tegen het negatieve politieke klimaat te verzetten, maar ik besefte dat er veel meer voor nodig was om het politieke discours werkelijk, in haar geheel, in beweging te krijgen; een jihad van vertrouwen is nodig! Een emancipatiebeweging die zich tegen het negatieve klimaat verzet, en tegen de politieke stroom in, recht doet aan al het moois dat voortkomt uit ons Rotterdamse DNA en onze islamitische inspiratie. Een verfrissend, positief en betrouwbaar geluid, voor iedereen. Met een politiek gewicht waar geen partij omheen kan.
De oprichting van – en de overstap naar NIDA – was niet makkelijk: “Nourdin, zou je dit wel doen? Je loopt een groot risico. Dit heeft maar een kleine kans van slagen. Dit zal zeker slechte gevolgen hebben voor jouw politieke carrière. Als het tegen zit, zal iedereen je laten vallen.” Het klopt, dit zijn (nog steeds) terechte vragen en zorgen. Ik heb een afweging gemaakt. Tussen betrekkelijke veiligheid of onbekende risico’s. Tussen persoonlijk succes of collectieve vooruitgang. Tussen mijn hart of mijn verstand. NIDA is mijns inziens een noodzakelijke stap, zo niet het fundament voor deze jihad van vertrouwen. Ik heb gekozen om mijn hart te volgen en de zekerheden die ik had hiervoor op te offeren. Moge Allah mijn intentie zuiveren.
Ik ben dankbaar met wat wij als nieuwe jonge partij in Rotterdam, samen, nu al in beweging hebben gebracht. Maar we zijn er nog lang niet. Stapje voor stapje. Samen gaan we het doen. In de hoop de zweem van wantrouwen samen te zullen doorbreken, wens ik ons allemaal de inspiratie, kwaliteiten en positieve energie toe die nodig zijn om samen de stappen te nemen in deze jihad van vertrouwen.
Nourdin el Ouali
Politiek leider NIDA Rotterdam
Foto: Assia Missaoui
Nourdin El Ouali
Nourdin El Ouali is politiek leider van NIDA, een op de Islam geïnspireerde Rotterdamse partij.Lees andere stukken van Nourdin
3 Reacties op "Een jihad van vertrouwen; pure noodzaak"
Een mooi stukje realiteit en optimisme!Kunnen de mensen gebruiken in deze onzekere tijd!En zeker onze mede-nederlanders!
één van de weinige artikelen, hier op deze site, waar ik mij thuis bij voel.
Inspirerend verhaal! Deze jihad is mijn jihad, al zou ik als Hollander eerder gedrevenheid zeggen, mijn drive. Zo’n drive heeft Rotterdam nodig en niet alleen Rotterdam. Het wordt weer leuk hier, als we zo doorgaan.