"Als we nu niets doen om de verhalen van de Marokkaanse migranten boven water te krijgen, dan verdwijnen deze verhalen mee het graf in." Met deze gedachte gaven Nadia Bouras en Fatiha Laouikili zich op om mee te doen aan het opsporen van het culturele erfgoed van Marokkanen in Nederland.
Zij benaderen de eerste generatie Marokkaanse migranten, die tussen 1960 en 1980 naar Nederland zijn gekomen. Deze migranten worden dan geinterviewd om hun persoonlijke verhalen vast te leggen over hun ervaringen in Nederland in die periode. Ook wordt er beeldmateriaal verzameld als ondersteuning voor de verhalen. Vanaf maandag 16 januari zal een aantal van deze verhalen regelmatig op wijblijvenhier.nl te lezen zijn.
Het project is een initiatief van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis en de stichting Samenwerking Marokkanen en Tunesiers.
"Dit project is van belang omdat wij zo die gastarbeiders en hun motieven om hier te komen leren kennen", zegt Fatiha. "Deze migranten hebben een belangrijke bijdrage geleverd aan de economie van Nederland, terwijl ze nu allemaal getypeerd worden als uitkeringvreters. Vooral voor de tweede generatie migranten is het belangrijk om te weten welke offers hun ouders hebben gebracht, waardoor zij nu een betere toekomst hebben. Het leert ons dat de mogelijkheden die wij hebben geen vanzelfsprekendheid is."
Nadia: "Het valt ons op dat het niet makkelijk is om de eerste generatie Marokkanen over te halen om hun verhaal te vertellen en het verkrijgen van beeldmateriaal is dan nog veel moeilijker. Maar als ze eenmaal bezig zijn met hun verhaal, vinden ze het fantastisch dat wij dit doen. Ze ervaren ons als een luisterend oor voor de verhalen die zij nooit hebben kunnen vertellen en die ook niemand kent."
De dames denken nu zelf ook anders over deze migranten. Fatiha: "Ik wist niet beter of mijn eigen vader en al die andere vaders, ooms, broers, zussen, moeders, etc.. kwamen naar nederland, hebben een tijdje gewerkt, lieten hun gezin vervolgens overkomen en that’s it. Naar hun verhaal heeft niemand ooit gevraagd. Als je hoort dat ze wel meer dan 60 uur per week moesten werken onder zeer slechte arbeidsomstandigheden, begrijp je natuurlijk wel waarom (voornamelijk) die mannen zo snel versleten zijn. Ik heb een enorme waardering gekregen voor deze mensen."
Nadia: "Het feit dat ik een dak boven mijn hoofd heb, een opleiding heb kunnen volgen en mijzelf heb kunnen ontwikkelen, heb ik toch grotendeels te danken aan mijn vader. De migrant, die jaren geleden als jonge man van 17 de oversteek naar Europa heeft gemaakt."
Er zal een digitale tentoonstelling op de website van het Historisch Beeldarchief Migranten te zien zijn als de verzameling compleet is (voor zover mogelijk). Daarna zal waarschijnlijk ook een boek uitkomen als eindresultaat, waarin het beeldmateriaal en de verhalen gebundeld zullen worden.
15 Reacties op "Gastarbeiders: gewoon iets sneller versleten"
Wat een leuk initiatief… kijk al uit naar de verhalen die hier worden geplaatst :-)
Als jullie zelf maar niet gaan slijten bij het verzamelen ;). Leuk!
tipje: vanaf 8 februari t/m 26 februari is de expositie ‘Moeders en zonen, boodschappen voor de toekomst’ te zien in de Centrale bibliotheek van Rotterdam. Turkse, Marokkaanse , Palestijnse en Koerdische vrouwen laten zien welke boodschappen ze hun kinderen meegeven.
Een heel goed initiatief om dit te doen,heb van heel dichtbij de komst van de eerste gastarbeiders meegemaakt en ben er mee opgegroeid in de grote stad,ik heb de onmenselijke omstandigheden meegemaakt waarin deze mensen verkeerde en waren gehuisvest,14 man in een kamerbedden driehoog opgestapeld,kamers ingedeeld met hardboard wanden tot 4 a 5 kamers zodat er uiteindelijk in een drie kamer woning 14-18 man konden wonen,rasserellen op Rotterdam -zuid meegemaakt en niemand die zijn bek open deed. En nu maar ouwehoeren over inburgeringscursussen en over die Allochtonen die de Nederlandse taal maar niet leren,en maar snel moeten oprotten.Vergeten is dat de 1e en 2e generatie hebben geholpen die land weer op te bouwen toen wij te belazerd waren om het vieze werk te doen,mijnen,scheepsbouw,tuinbouw,hoogovens en ga zo maar door.Vergeet al die Nederlanders even niet die in het biutenland wonen en ook geen enkel woord van de daar gesproken taal kennen,gedragen zich als touristen terwijl ze daar wonen. Heb veel met jogeren gewerkt en ze getraind die van allochtone afkomst waren,prima knullen,niks mis mee maar vergeet neit wat de eerste generatie hier heeft opgebouwd en nu worden afgescheept.Leg het vast voor het nageslacht,goed idee.
De huisvesting was bar. En men vond het niet erg, want de lonen waren in verhouding tot die van Marokko en Turkije hoog. En de arbeidsomstandigheden waren in 1960 ook voor Nederlanders niet zo goed als nu.
En de eerste lichting gastarbeiders heeft ook echt bijgedragen. Hulde! Hetgeen wat zij hebben bijgedragen is helaas alweer 27 keer opgesoupeerd door de nieuwe loten aan de gastarbeidersstam. Ook geen prestatie die anderen (aziaten, bijvoorbeeld) jullie nadoen.
Ik vind het een heel goed initiatief. Ik hoop dat iemand hetzelfde gaat doen met de oudere Turkse gastarbeiders. Ik sprak erover met Leyla Cakir, de voorzitter van de moskee in Geleen, die vertelde me dat Turkse gastarbeiders destijds werden geronseld juist omdat ze nauwelijks geschoold waren – de mannen met meer opleiding werden niet geschikt gevonden voor het harde werk. Veel van hen hebben zich letterlijk kapot gewerkt – we zijn ze in Limburg op gaan zoeken en hebben ze ook uitgenodigd in de Eerste Kamer. Ik vind het heel belangrijk dat hun verhalen niet verloren gaan – zeker voor de Nederlanders die het liefst vergeten dat we ze zelf hierheen hebben gehaald. Eigenlijk zou iedereen van de tweede generatie de eigen ouders moeten interviewen en de verhalen bewaren – of bundelen. Nu iedereen het alleen maar over moslims heeft worden de migratiegeschiedenissen zo vaak vergeten. Wat ouders allemaal hebben moeten doen om hun kinderen de kansen te geven…
Geef ik je helemaal gelijk in. Maar volgens mij waren juist verhalen Van Turkse gastarbeiders al wel verzameld.
Ik ben wel benieuwd naar die verhalen. Ik weet in ieder geval wel dat mijn ouders het niet makkelijk hadden. Vooral mijn vader niet.
Mijn man kwam als Marokkaanse gastarbeider in de jaren “70 naar Nederland; niet de eerste lichting dus, maar hij en later wij, hebben het de eerste jaren helemaal niet gemakkelijk gehad.
Ik vind het daarom heel goed dat e.e.a. nu gedocumenteerd gaat worden zodat deze moeilijke beginjaren voor het nageslacht bewaard zullen blijven en er respect zal onstaan voor deze mensen en hun “struggle for live” na hun komst naar “het beloofde land”, Nederland…..
Erg leuk dat iedereen enthousiast is over ons project. Dat geeft de burger weer moed! In de laatste twee jaar van mijn studie geschiedenis ben ik mij gaan interesseren voor de Marokkaanse geschiedenis in Nederland. Mijn scriptie schreef ik over de migratie van Marokkaanse vrouwen naar Nederland in de periode voor 1980. Ik heb vooral de rol van de vrouwen in de migratie besluiten bestudeerd. Het beeld dat van (Marokkaanse) migranten vrouwen bestaat is dat zij weinig zeggenschap hadden in de besluitvorming en dus passieve volgelingen waren van hun mannen. Deze gedachte is sterk achterhaald en ik heb aangetoond dat het voor Marokkaanse vrouwen niet klopt. het was absoluut prachtig om al die verhalen te horen van de vrouwen. Ben je geinteresseerd in het onderzoek? Let me know..Ik stuur het graag op!
Groet,
Nadia
Onze spoorzoekers: Nadia en Fatiha zijn gastarbeiders bij wijblijvenhier.nl en schrijven over gastarbeiders.Ali, één van de eerste Marokkaanse gastarbeiders in Nederland, wist op een bijzondere manier invulling te geven aan het begrip “integratie”.
Hallo Nadia,
Ook ik kan alleen maar enthousiast zijn over je onderneming. We hebben op het Trimbos-instituut oudere Turken en Marokkanen geïnterviewd en over dit onderzoek geschreven. Ik herken veel in wat je beschrijft en lees graag je onderzoeksverslag. Binnenkort (mei) verschijnt onze reminiscentiecursus voor oudere Turken en Marokkanen met depressieve klachten. Die cursus ontwikkelen op basis van het bovengenoemde onderzoek en in samenwerking met de GGZ-praktijk (Altrecht en GGZ Buitenamstel).
Succes gewenst,
Carolien Smits
Onze spoorzoekers: Nadia en Fatiha zijn gastarbeiders bij wijblijvenhier.nl en schrijven ook over gastarbeidersZe herinnert zich nog goed de dag dat ze naar Nederland kwam, naar Breda om precies te zijn. De zomer van 1976 kende een ware hittegolf. Mina z
Salaam Nadia,
Ik vind het prachtig wat je doet, ik hoop inchaallah dat er een zekere menselijke gevoel en erkenning voor de eerste generatie mensen door jou werk vergemakkelijkt.
Ik ben beginnend regisseur..en loop ook met het idee iets gelijkwaardig hier in Antwerpen op te zetten..het wordt inchaallah een film-reportage over de eerste generatie Marokkaanen.
Ik hoop dat ik van jou hieromtrent eventueel wat extra info kan krijgen.
Ik woon zelf in Antwerpen (Belgie)
Ben onderhoudstechnieker van beroep, en volg video en film tijdens het weekend.
Ik film en monteer zelf, ik ben nu momenteel met de research bezig over dit onderwerp, en zo kwam ik in contact met deze website.
Nadia, ik hoop dat je mij kunt of wilt helpen.
Chokran,
Beste,
“Mijn Verhaal” is de naam van mijn reportage over de eerste generatie Marokkanen. De reportage is opgenomen, en nu ben ik bezig met de montage.
Alle bezoekers van deze site die intresse hebben, zijn van harte welkom bij de vertoning.
klik hieronder voor de krantartikel van GVA
http://www.gva.be/Antwerpen/2600/artikel.asp?art={43FA06A8-FC5A-477B-B263-E3B75657A923}
Ik wou je even zeggen dat ‘mijn verhaal’ een pracht van een film is. Het is altijd intressant om op die manier iets meer te weten te komen over hoe andere generaties leefden.
Zelf ben ik nog een student Sociaal werk die via een sociale filmavond op de Lessius hogeschool in antwerpen jou film te zien kreeg.
Ik hoop dat er meer initiatieven komen om meer intresse op te wekken bij de jongeren zowel in België als in Nederland.
Amale