Mensen met geestesziekten hebben steun nodig van hun omgeving

Ik weet niet precies hoe ik dit gevoel moet uitleggen. Het is verzwarend. Het is verstikkend. Het voelt net alsof ik vast zit in mijn bewustzijn. Gevangen zit in mijn lichaam, alsof er duizend kilo aan me hangt. Mijn verstand wil niet helpen, en mijn lichaam wil niet meewerken. Bewegen kan ik niet.

Er zijn geen woorden, er zijn geen gedachtes. Het enige geluid is de tikkende klok, die me vertelt dat de seconden in minuten zijn veranderd, en dat ik al de halve nacht voorbij heb gehuild. Het enige licht is de zwakke maan die op me schijnt. Hulpeloos. Verloren. Gebroken. De nacht verandert in de dag, en de volgende dag begint alles weer opnieuw.

Er is helemaal niets wat ik kan doen om dit gevoel van wanhoop weg te laten gaan. Ik word namelijk niet verdrietig van de nare herinneringen van een mogelijk traumatische jeugd die ik heb gehad. Er zijn geen boze woorden, en er zijn geen beschamende gedachtes. Geen fragmenten van pijnlijke gesprekken, er is geen trigger. Het zijn dan ook nooit gedachtes die bij me opkomen, het is altijd het gevoel. De emotie.

Soms komt het met een waarschuwing, zodat ik voorbereid ben op de klap die moet komen. Ik erger me dan een week aan kleine dingen, ben wat stiller dan normaal en wil niets doen. En soms komt het als een totale verrassing, slaat het me neer en dan kan ik dagenlang niets meer doen. Verlamd van verdriet.

Er is gewoon helemaal niets wat door mijn hoofd gaat tijdens deze periode. Helemaal niets. Ik kan mezelf niet aanpraten dat het voorbij zal gaan. Dat alles goed zal komen. Mijn metgezel van de afgelopen jaren is het zwarte monster dat zich te vaak meester maakt van me.

Ik kan mijn gevoelens niet verantwoorden, noch kan ik ze verklaren. Het enige wat ik kan doen is proberen ze uit te leggen. Ik verwacht niet dat je ze begrijpt, ik begrijp ze namelijk ook niet altijd. Ik hoop ook niet dat je ze ooit zult ervaren. Het enige wat ik kan doen voor mezelf is proberen er mee te leren leven, want de andere opties die ik heb zijn onomkeerbaar.

Gevoelens ontstaan, depressies zijn er en daar hoef en zal ik me niet meer voor te schamen. Reacties van onwetende mensen zijn jammer, want mensen met geestesziekten hebben steun nodig van hun omgeving. Niemand kiest hiervoor.

Ik bid elke dag voor de mensen die zich schamen, en niet om hulp durven te vragen. Allah weet dat ik lang één van hen was. Het telefoontje naar mijn huisarts is het moedigste wat ik voor mezelf heb gedaan.

Dit stuk is ingezonden door Saila uit Amsterdam

Bron afbeelding: Flickr.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie