Meer dan eens word ik overweldigd door de schoonheid van gesluierde vrouwen. Een serene uitstraling die moeilijk naar woorden te vertalen is. Ja, fysieke bescheidenheid kan vormen van schoonheid aannemen die ons dwingen het idee van vrouwelijke esthetiek te herdenken. Zou ik, voorlopig sluierloos, ook diezelfde aura kunnen bereiken? Wat houdt me tegen om het te proberen?
Heel wat vrouwen zullen zichzelf herkennen als ik zeg dat het verlangen naar een sluier je op een bijna banaal, soms onverwacht, moment kan overvallen. In mijn geval was de ontmoeting met mijn nieuwe collega uit Iran de trigger. Haar sluier hangt steeds losjes om haar hoofd, hals en schouders, enkele plukjes haar zijn zichtbaar. Soms glijdt haar sluier een beetje naar achteren, en dan schuift ze hem rustig weer op zijn plaats. De simpele en toegankelijke stijl gaven me een geruststellend en warm gevoel vanbinnen. Voor het eerst wilde ik niets liever dan mijn sjaal een paar centimeter hoger aanbrengen. Wat houdt me tegen?
De eerste keer dat ik het effectief probeerde, was op het moment dat ik in een jury zetelde. We zouden op basis van een mondelinge test een delegatie studenten selecteren, die de universiteit zou vertegenwoordigen op een internationale Harvard-simulatie van de VN in New York. Wanneer islam vermeld wordt in vragen over hedendaagse internationale politiek, is dit vaak in een negatieve context. Het stoorde me. Is dit het enige beeld van de islam dat deze jongeren krijgen? Ik weet niet zo goed wat ik wilde bewijzen, maar voor ik het wist was mijn sjaal niet langer gewoon mijn sjaal, maar mijn sluier. Ik keek in de spiegel. Ik vond het prachtig. Het voelde prachtig, en toch zakte de stof naarmate de avond viel. Wat houdt me tegen?
Ik kom er al snel achter dat ik me, tegen mijn wil in, te sterk focus op ‘wat anderen zullen denken’. Nee, ik heb het dan niet over mijn autochtone omgeving. Het was voor mij ook een verrassing om te beseffen dat de groepsdruk die ik voelde, vooral vanuit mijn eigen moslimgemeenschap kwam. Wat zullen ze over me vertellen, als ik mijn sluier op dezelfde manier als mijn collega zou dragen? Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat ik vaak Marokkaanse vrouwen zie die verschillende Midden-Oosterse stijlen hebben overgenomen. Of zou de nonchalante Iraanse stijl uit den boze zijn? Wat als ik soms in de ene stijl en soms in een andere mijn sluier wil dragen, omdat ik die culturele diversiteit binnen islam prachtig vind? Heeft Allah swt ons niet in verschillende volken en stammen geschapen, opdat wij van elkaar zouden leren? Wat als ik mijn sluier soms wel en soms niet draag, tot ik het overtuigd gevoel heb dat ik hem altijd en voor altijd wil dragen? Wat als ze het zullen interpreteren als een wanhopige poging om een huwelijkspartner te vinden? Of nog erger: als een teken dat ik al liefde heb gevonden, en deze me dwingt om een sluier te dragen?
Is het niet ongelofelijk jammer dat ik liever op veilig speel en helemaal geen sluier draag? Ik geloof in een islam die vrijheid, verdraagzaamheid, vrede, liefde, rust en inclusie predikt. Nog sterker geloof ik in een islam van de inhoud, niet in een islam van de vorm. Ben ik minder moslim wanneer ik mijn sluier draag op een manier die niet identiek is aan de jouwe? Geef ik mijn moslimidentiteit op als ik op een dag mijn sluier zou afdoen op het werk om mijn talenten voor de maatschappij in te zetten, en het inkomen voor mijn gezin te behouden? Stel je mij ooit diezelfde vraag, dan zou ik je antwoorden: “Nee, lieve zuster, dat zou betekenen dat ik islam en jouw ‘moslim-zijn’ reduceer tot jouw sluier, en dat zou beledigend zijn. Islam is veel meer dan dat. En boven alles: ik mag niet oordelen.”
Ik ben klaar om de eerste stap te zetten in een proces waarin ik ongetwijfeld kan en zal groeien, maar iets houdt me tegen. Altijd heb ik passioneel het standpunt verdedigd dat een vrouw autonoom beslist wanneer en hoe ze een sluier zal dragen. Was ik verkeerd?
Warda El-Kaddouri
Warda is 25, Belg van Marokkaanse origine, idealist en houdt van literatuur. Ze heeft een MA Taal en Letterkunde: Engels-Duits en MA Europese Studies. Ze liep stage bij de Verenigde Naties in Brussel en is als onderzoeker verbonden aan de Universiteit Gent waar ze werkt aan een proefschrift over islam in hedendaagse Duitse literatuur. Sinds kort is zij verkozen als Vlaamse VN Jongerenvertegenwoordiger.Lees andere stukken van Warda
7 Reacties op "Wat weerhoudt me ervan een hoofddoek te dragen?"
Vragen, zoveel vragen. Als man kan ik niet pretenderen dit volledig te begrijpen, maar ik begrijp het concept groepsdruk wel. Als moslim geloof ik in de kracht van sociale cohesie, maar ervaar ik soms hoe dit middels groepsdruk overgaat in het negatieve concept van sociale druk en overdreven bemoeienis. Ingewikkeld, maar ik wens je wijsheid. Een beetje eigenwijsheid en een beetje sociale wijsheid en vooral alle kracht om jezelf los te maken van waardeoordelen en te leven voor Allah. Maar blijf vragen, er spreekt kracht uit!
Je hoofddoekvis tussen jou en Allah zoals de rest van je geloof. Je bespaart jezelf een hoop koppijn als je tot dat besef komt. Wat kopp je voor met de goedkeuring van een mens? Moslim of geen Moslim.
As salaam alaikum,
Voor mij is het aandoen van een hoofddoek een proces geweest, met een aanloop van jaren voordat het daadwerkelijke stofje mijn haren bedekte..
Hijab is niet een kledingstuk, maar een houding. Het klinkt cliché, maar het is wel zo dat naarmate je steeds minder belangrijk gaat vinden wat anderen denken of zeggen, en steeds belangrijker gaat vinden hoe Allah(SWT) over je denkt – zal je gedrag, en daarmee je levensstijl steeds meer richting Hijab veranderen. Denk aan: minder hard praten in het openbaar, geen klakkende hoge hakken, een keertje geen mascara, vormbedekkende kleding, stoppen met ongezonde gewoontes etc etc. De volgorde kan individieel verschillen.
En dat proces moet iedereen doorlopen, vrouwen én mannen – niemand is overnight de beste moslim ever – , en het einde van die ontwikkeling is er pas als de dood er is.
Maar.. niemand weet wanneer de dood komt en zegeningen missen omdat er twijfel in het hart is echt jammer. Onnodig jammer en een trieste overwinning voor shaytaan. Jij bent sterker dan dat!
Salaam,
Naila
Het is inderdaad ongelofelijk jammer dat je ‘m liever helemaal niet draagt – om commentaar van anderen te mijden – dan dat je een stap in de goede richting draagt en ‘m af en toe draagt of misschien niet meteen helemaal op de juiste wijze. Maar ik begrijp de druk die je voelt heel goed. Ik denk dat het belangrijk is om te beseffen dat wij streven naar de tevredenheid van Allaah in plaats van de goedkeuring van de moslimgemeenschap. Als het af en toe dragen van een sluier jou dichterbij het definitief dragen van een hijaab (lees: kledingstuk. De manier waarop je handelt is natuurlijk ook onderdeel van hijaab) brengt dan is dat natuurlijk beter dan een situatie waarbij je er verder vanaf staat. Ghair in sha Allaah!
Ik ben het met Naila eens, het is niet alleen een hoofddoek dragen maar ook bewustwording en je houding.
Pingback: Waarom ik bedankte voor tv | Nationale Racisme Test
Ik herken mezelf in jouw verhaal. In mijn hart met trots willen dragen en toch twijfelen om te voldoen aan een ander wereld waar ik eigenlijk van wil verschillen. Dank voor jouw openheid en eerlijkheid, gerust stellend dat er zusters zijn die weten vanuit ervaring wat ik van beide binnen nog niet zo lang voel.