Ik zie ze overal, ik zie ze overal wachten. Geliefdes verdronken in een zee van geduld. Hoe komt het toch zodra een geliefde in het spel is, dat de mens zoveel geduld heeft?
12.05, 23 september 2005, Station Eindhoven Centraal
Een roodharig dame kijkt zo nu en dan om haar heen. Ze heeft een glimlach op haar gezicht die er niet vanaf komt. Ik vraag me af waarom ze zo breed staat te lachen. Gebeurd er iets grappigs? Even observeer ik om me heen. Nee, er gebeurd niets opvallends. Dan haalt de dame in kwestie een spiegeltje uit haar tas en lipgloss. Ze werkt haar lippen bij, en haalt een hand door haar haren heen. Maar dat blijkt niet genoeg te zijn. Ze spuit een enorme walm parfum om haar heen. Heeft ze een solliciatiegesprek? Dat lijkt onmogelijk, gezien haar glimlachtbreedte van 1km. Op een gegeven moment komt er een jongeman nonchalant op haar af lopen. Ze glimlacht verlegen en ook hij weet even niet wat hij moet doen. En dan staan ze op en lopen samen weg.
Het duurde 45 min. voordat de jongeman kwam.
Laat me wachten
Leili, keek. Haar gitzwarte ogen keken en keken. Maar tevergeefs ze kon niet vinden. Ze kon de wachtende niet vinden. Het zou een lange nacht worden. Zij zou hem mislopen en hij haar.
Hij weet dat ze er niet is, en zij weet dat hij er niet is. En toch wachten ze op elkaar. Wetend elkaar niet te kunnen vinden.
Maar het is het wachten dat haar iedere nacht met Majdnun herenigt. Dus wacht ze. Dus wacht ze lang zoals ze deed toen ze leefde. En het gewacht, wacht op haar.
Iedere nacht, Iedere nacht.
3 Reacties op "Het gewacht van een geliefde"
tja, weet jij het, ik namelijk niet!!
waarop wachtte jij dan in die 45 min?? ;)
De trein!