Voorpagina Buitenland, Maatschappelijk

Internationale dag van de mensenrechten 2014

Het is denk ik geen toeval dat in de week van de Internationale dag van de mensenrechten, het Congres in Amerika met het rapport over de martelpraktijken van de CIA komt. De conclusie was dat de martelpraktijken  wreed, gruwelijk en mensonterend waren. Maar goed, wat had men dan verwacht als er wordt gesproken over martelen? Ik kijk er wel van op als in het nieuws verontwaardigd wordt gedaan over dat in het rapport werd gezegd dat het martelen  ‘relatief weinig opleverde”. Je mag iemand dus wel tachtig keer rectaal uitdrogen, als hij/zij na de tachtigste keer zegt waar Osama Bin Laden eergisteren heeft geluncht?

Er werd trouwens door de CIA niet alleen in Irak gemarteld, integendeel. Europese landen waren namelijk gastlanden waar de CIA los ging, en er is in landen gemarteld waar Nederlanders die het nog kunnen betalen op vakantie gaan. Denk daarbij aan Marokko, Roemenië, Thailand en Litouwen. Wat we snel vergeten op de Internationale dag van de mensenrechten, is dat mensenrechtenschending echt niet iets ‘Afrikaans’  is,  of zich alleen afspeelt in het Midden-Oosten. Schending van mensenrechten gebeurt overal.

Laten we dicht bij huis beginnen, maar niet voordat ik iets duidelijk heb gemaakt met een analogie. Wanneer je denkt aan genocide, dan denk je aan een groot aantal mensen dat gedood wordt. Is een genocide waarbij twee miljoen mensen worden gedood, minder erg dan een genocide van vijfhonderd duizend personen? Ze heten allebei een genocide, toch? Ook in Nederland vinden mensenrechtenschendingen plaats. We kunnen daar niet over zwijgen, omdat  in Irak mannen op gebroken voeten worden gedwongen te staan door Amerikanen.

In Amsterdam verblijven momenteel uitgeprocedeerde asielzoekers in garages, zonder verwarming en elektriciteit. Of erger nog, in detentiecentra, waar ook kinderen gevangen worden gehouden. De Hoge Commissaris voor de mensenrechten van de Raad van Europa heeft Nederland al in mei op de vingers getikt hierover, en zei ook  ‘Ik begrijp niet waarom van goed geïntegreerde kinderen de status in twijfel wordt getrokken.’

Het is daarom vooral belangrijk dat er in Nederland ook stil wordt gestaan bij de internationale dag van de mensenrechten. Ik was dan  enorm verheugd toen ik een uitnodiging kreeg van het Komitee van Marokkanen voor Mensenrechten (KMM) van een avond in het kader van de Internationale dag van de rechten van de mens. Amnesty International stuurt brieven naar onder andere politieke gevangenen, maar meer dan dat heb ik niet gezien over de viering van mensrechten. Al kan ik het natuurlijk ook over het hoofd hebben gezien.

Maar in een land als Nederland, is het juist nu belangrijk om het te hebben over mensenrechten en burgerschap. Wanneer gezondheidszorg voor sommigen onbetaalbaar wordt, studenten te maken gaan hebben met leningen die kunnen oplopen tot €30.000 en er gekort wordt op kunst en bijstand. Als Rutte met zijn vele vrienden droomt van een Amerikaans beleid, in hoeverre kun je dan eigenlijk nog spreken over een ‘sociaal beleid’ in Nederland?

Het KMM gaat het gelukkig daarom met Mohammed Rabbae ook hebben over het sociaal beleid in Nederland. Deze onvermoeibare ex-parlementariër en activist zal, zoals ik voorspel, geen blad voor zijn mond nemen over het neo-liberaal beleid van Rutte.

Als speciale gast heeft KMM heel hard moeten knokken, en nog steeds, om de rapper Mouad “ El Hakid” naar Nederland te halen. El Hakid is al tot drie keer toe opgesloten in Marokko om zijn kritische teksten. Hij gebruikt zijn muziek om de verslechterende situatie in Marokko bespreekbaar te maken, is een voorvechter voor de vrijheid van meningsuiting in Marokko en werd door het Europese parlement genomineerd voor de Sacharovprijs  Van het KMM heb ik begrepen dat het moeilijk is om El Hakid naar Nederland te halen. Niet alleen omdat hij ‘maar’  een Marokkaans paspoort heeft, maar ook zijn activisme kon voor moeilijkheden zorgen. Daar komt nog bij dat Europa een xenofoob  fort is, en Haked al de hele week antwoord probeerde te krijgen van het Marokkaanse consulaat, maar steeds naar huis wordt gestuurd.

Nederlandse onderzoekster Miriyam Aouragh gaat op 13 december ook verder in op de verslechterende mensenrechten situatie in Marokko. Een land dat vorige week notabene de Internationale Forum voor de Mensenrechten organiseerde.

Ik heb door dit soort activiteiten rondom dergelijke internationale dagen leren appreciëren door de discussies, bewustwording en de dankbaarheid die op zo een avond aan bod komen. Ik heb deze avonden ook leren waarderen, omdat ze je dwingen je land en omgeving te bekritiseren. Daarnaast is er ook muziek en theater, want het recht dat we hebben moet ook gevierd worden.

Bron afbeelding: Flickr.

Mariam is 23 jaar oud en geboren in Utrecht. Met haar HAVO diploma op zak besloot ze om Nederland even achter haar te laten en luiers te verschonen in een weeshuis in Agadir, Marokko. Na een jaar dat gedaan te hebben besloot ze Toegepaste Psychologie te studeren in Leiden. Met haar Propedeuse op zak besloot vertrok ze naar Libanon te vertrekken om er Psychologie te studeren op de wereldberoemde Universiteit van Balamand in het Noorden van Libanon. Om weer na 6 maanden terug te keren naar Nederland om haar studie af te maken zonder dat de kogels om haar oren vliegen. En nu probeert ze in Nederland idealistische en activistische Marokkanen te steunen die tegen een corrupt en ongelijk Marokko strijden.

Lees andere stukken van Mariam