Het einde van het jaar nadert; tijd om te reflecteren over wat er de afgelopen twaalf maanden allemaal is gebeurd. In mijn persoonlijke leven, maar ook in de rest van de wereld. Wat waren de dingen die mij bezig hielden, die mijn aandacht trokken en waar veelvuldig over gesproken en gediscussieerd werd?
Bovenaan de lijst van meest besproken onderwerpen, daar waar wij de afgelopen maanden mee doodgegooid zijn, staat toch wel de Zwarte Pietendiscussie. Alhoewel dit al meerdere jaren onderwerp van discussie is geweest, zijn dit jaar de spanningen behoorlijk op scherp gezet. Het discours dat steeds feller en vijandiger werd heeft het land verdeeld in twee uitgesproken kampen: je bent voor of tegen de zwart geschminkte knecht van Sinterklaas. Neutraal zijn is geen optie. Ook ik heb te midden van deze vurige discussies mijn mening gevormd; of beter gezegd, ik heb mijn gedachtegoed aangepast. Mijn ogen werden namelijk geopend door de argumentaties van beide kampen. De hele blackfacing hype heb ik ervaren als aanzet voor de openlijke uiting van het sluimerende racisme dat altijd al aanwezig is geweest in onze samenleving. Van haatpropaganda jegens Nederlanders van Marokkaanse komaf, gevoed door xenofobie en islamofobie, tot aan het moedwillig kwetsen, denigreren en dehumaniseren van mensen met kleur.
Ik heb kennis gemaakt met het waarschijnlijk altijd bestaande concept white supremacy. Dit virus waar de mensheid mee is besmet bevindt zich overigens niet alleen in Nederland, maar heeft zich verspreid over de hele wereld. De meest treurige symptomen hiervan waren dit jaar te vinden in de Verenigde Staten, daar waar ongewapende zwarte burgers vermoord worden en de daders (lees: blanke politieagenten) zonder pardon vrijuit gaan. Daar waar straffeloosheid hoogtij viert, en gerechtigheid een verloren begrip is.
Heb je als gekleurd persoon het lef om je te verzetten tegen de witte gevestigde orde, dan wordt jou op paternalistische wijze je plek gewezen. Tevens wordt jou haarfijn duidelijk gemaakt dat jij geen recht van spreken hebt, aangezien jij als kleurling tweederangs burger bent. Zo is de eis van duizenden African Americans om een gelijke behandeling door de politie gericht aan dovemans oren. Tevens wordt aan activisten die roepen dat Zwarte Piet racistisch is meegedeeld dat zij zich maar dienen aan te passen, en anders het land uit moeten. Dat mensen zich door deze traditie gekwetst voelen doet er niet toe; de witte gevestigde orde heeft mooie herinneringen aan dit feest. Punt uit.
Nee, het nieuws is niet bepaald vrolijkmakend. Er is voor de wereldverbeteraars onder ons (dat zouden we eigenlijk allemaal wel een beetje moeten zijn) nog veel werk aan de winkel. Dit is echter nog niet alles. Er is nog een reden waarom ik de afgelopen maanden met pijn in mijn hart de gebeurtenissen om mij heen heb gevolgd.
Ontvoeringen, onthoofdingen en aanslagen die gepleegd worden door mannen die claimen te handelen vanuit het geloof, míjn geloof. De terreurdaden volgden elkaar als in een dominospel op, de één nog gruwelijker dan de ander. Van de Nigeriaanse Boko Haram, de Syrisch/Iraakse IS, de Pakistaanse Taliban tot aan eenlingen die de islam misbruiken om aan hun zieke geest uiting te geven. Iedere keer weer voelt het als een dolksteek in mijn hart, als ik beelden zie van onschuldige mensen die slachtoffer zijn geworden van dit soort aan waanideeën lijdende psychopaten. Niet alleen het onrecht dat deze mensen aan wordt gedaan raakt mij diep, ook het feit dat dit gebeurt onder het mom van jihad. Betekent jihad het bruut vermoorden van onschuldige kinderen? Betekent jihad het verdrijven en uitroeien van een onschuldig volk en hen dwingen zich te bekeren tot de islam? Betekent jihad het ontvoeren van jonge meisjes om hen vervolgens te gebruiken als seksslavin? Niet volgens de Koran die ik lees. Niet volgens de islam die ik belijd. In mijn belevenis betekent jihad onder andere het met hart en ziel inspannen voor het prediken van God’s woord, en het innerlijk strijden tegen het kwade.
Vanwege het feit dat de daden van deze terroristen dus totaal niets van doen hebben met de ‘ware’ islam en er zelfs lijnrecht tegenover staan, voel ik mij als moslimzijnde dan ook niet verantwoordelijk mij hiertegen uit te spreken. Wat ik wel voel is verachting voor hen die de naam van mijn vredelievende geloof door het slijk halen. Ik voel haat voor hen die mijn religie te schande maken en de kloof tussen moslims en niet-moslims vergroten.
Mijn wens voor het nieuwe jaar is dan ook meer saamhorigheid, zowel tussen gelovigen onderling als tussen gelovigen en niet-gelovigen. Verder hoop ik dat men, ondanks de steeds meer individualistische samenleving, toch vaker oog heeft voor elkaar. Dat men ondanks de verschillen ook de overeenkomsten van een ander durft te zien, dat men openstaat voor dialoog en diversiteit in plaats van zich te schuilen achter vooroordelen en vooringenomenheid.
Bron afbeelding: Flickr.
Yasmina Jennifer Kahsai
Na een bachelor European Studies te hebben afgerond, volgt Yasmina nu een master Bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit. Geboren en getogen in de mooie stad achter de duinen. Haar roots liggen echter ver weg hier vandaan. Als half Eritrese/half Indische noemt Yasmina zichzelf graag een wereldburger. Unity in Diversity, dat is hoe zij graag de wereld zou zien. Haar grootste passie is het schrijven van proza en poëzie. Het is meer dan slechts een hobby; het is haar uitlaatklep, haar uitingsvorm, haar middel om de gevoelens en ideeën die haar bezighouden te delen met iedereen die daar interesse voor heeft. Verder reist, leest en kookt Yasmina graag.Lees andere stukken van Yasmina
2 Reacties op "Het einde van het jaar 2014"
Beste wensen voor 2015 allemaal !
Hele dikke vette complimenten, Yasmina. De taalfouten die ongetwijfeld in je stukje aanwezig zijn, kan ik in ieder geval niet vinden. Knap werk.
Voor de rest, ooit gehoord van de kruistochten? die konden er ook wat van. Niks nieuws onder de zon.