Voorpagina Persoonlijk, Samenleving

Ik schaam me

Ik schaam me. Ik schaam me voor het feit dat ik dit schrijf. Ik had me altijd voorgenomen dat ik nooit zou schrijven, spreken of me op welke andere manier dan ook zou uiten om mijn ongenoegen te laten blijken jegens de alsmaar toenemende haat, discriminatie en verdeeldheid in de Nederlandse samenleving. De ziekmakende hoeveelheid aan propagandafilmpjes, foto’s en nieuwsberichten die we vandaag de dag om ons heen zien, zijn de reden waarom ik mij zo ver mogelijk probeer te houden van (social) media. En hier ben ik dan nu toch. Helaas.

Waarom ik me schaam? Omdat dit land, hét Nederland waar onze (groot)ouders naar toe kwamen voor de beloofde kansen en toekomst, het Nederland dat hen met open armen ontving en ze de beloofde kansen ook gaf, nu veranderd is in een Nederland dat hen (en hun nakomelingen) als minderwaardig beschouwt en behandelt. Ze (we) worden nog van alle kanten aangevallen, op zowel de Marokkaanse nationaliteit als de islamitische overtuigingen en levenswijzen. Van alle kanten worden we bekogeld met termen als ‘kopvoddentax’ en ‘marokkanendebat’ of ‘marokkanenprobleem’, om maar niet te beginnen over sommige uitspraken die worden gedaan op sociale media. Ik schaam me dat we Nederland zo ver hebben laten komen. Ik word er ziek van dat Marokkaanse jongeren telkens weer lastiggevallen worden de politie.

Natuurlijk wil ik ook niet beweren dat alle Marokkaanse jongeren zich aan alle regels houden, maar het getreiter en vaak disproportionele geweld van de politie werken alleen maar averechts. Jongeren die meerdere keren zonder enige aanleiding door dezelfde agenten worden aangehouden om hun identiteitsbewijs te tonen, politieagenten die met twee man een 13-jarige jongen hardhandig naar de grond werken en ondertussen met een knuppel inslaan op zijn vader die staat toe te kijken enzovoort. Nu heb ik in het dergelijke voorval het verhaal van beide kanten aangehoord en hoewel er (mogelijk) een reden bestond tot aanhouding, ben ik niet te spreken over de manier waarop dit heeft moeten gebeuren. Nederland stevent af op ‘La Haine’-achtige scenario’s.

Ik word er ziek van. Ik word er ziek van dat ik mezelf moet verantwoorden voor wat IS doet. Ik word ziek van het feit dat ik vol onbegrip (en waarschijnlijk angst) zou worden aangekeken als ik niet zou doen wat men van mij verwacht dat ik zou doen; afstand doen van IS. Precies om deze reden wil ik geen uitspraken doen over mijn persoonlijke meningen over deze groepering, want het maakt niet uit wat ik zeg. Het maakt niet uit wat ik zeg; als ik afstand neem van IS, zijn er tal van IS-aanhangers die mij zullen bekritiseren om mijn keuze en zal ik tóch niet opeens worden ‘geaccepteerd’. Om die reden zet ik deze kwestie opzij zonder er een mening over te geven.

Als we het namelijk op die manier willen aanpakken, zou ik op 11 juli namelijk ook tien willekeurige autochtone Nederlanders kunnen ondervragen; ‘Maar zeg eens, wat vind jij er eigenlijk van dat die Nederlandse soldaten in 1995 gewoon hebben toegekeken toen de Serviërs 8400 mannen en jongens in Srebrenica afvoerden en doodschoten? Dat kan toch helemaal niet? Ze hadden toch moeten ingrijpen? Vind je ook niet?’ Op de een of andere manier zou men het heel anders vinden als iemand dit aan een autochtone Nederlander zou vragen. Toch is het maatschappelijk gezien héél acceptabel om wel van mensen met een Arabische achtergrond (of soms alleen een Arabisch uiterlijk) te verwachten dat zij openlijk afstand doen van zaken waar zij niets mee te maken hebben, afgezien van het feit dat ze dezelfde religie aanhangen.

Tevens wil ik even zeggen: ik schaam me. Ik schaam me dat ik elke keer degene moet zijn die de constante indoctrinatiemedia en propagandacampagnes maar moet slikken omdat ik ‘er toch wel aan gewend ben’. Nederland maakt me ziek. Dat mag ik gerust zeggen. Vrijheid van meningsuiting heet dat (wat overigens ook een gigantische grap is). Ik word ziek van de talloze scheve blikken in het openbaar vervoer. Ik word ziek van het feit dat een aantal weken geleden in Nieuwsuur werd geopenbaard dat maar liefst 60% van de Nederlandse bevolking zich bedreigd voelt door de islam. Ik word er ziek van dat Jan Eijkelboom nog het lef had om tussen een groep met hijab bedekte moslima’s de hijab “het symbool van de onderdrukking” te durven noemen. Ik schaam me voor deze samenleving.

Ik schaam me voor het feit dat ik ondanks de jarenlange opgekropte frustraties en binnengehouden woede nog dit constante gezeik en gemekker moet aanhoren, voor het feit dat de wereld na de geschiedenis van slavernij, de Holocaust en de jarenlange rassensegregatie nog niet wakkergeschud is. Dat de wereld na al deze voorvallen nog niet wil begrijpen dat wanneer er een brandhaard is in deze samenleving, dat deze dan geblust zal moeten worden voor het uit de hand loopt, in plaats van het meest krachtige middel in een maatschappij te gebruiken, de media, om olie op het vuur te gooien.

Ik schaam mij voor het feit dat wij nu, anno 2015, termen en uitvoeringen hebben als: zwarte pietendiscussie, wit privilege, Marokkanendebat en ga zo maar door. Ik schaam mij dat ik dit heb moeten schrijven. En ik word er ziek van.

Bron afbeelding: Flickr.

Poëet van het verloren tijdperk. Dichter, auteur en performer. Veelvuldig opgetreden als dichter en spoken word artiest, winnaar van de SKVR Fanatics Juryprijs en jaren terug een dichtbundel uitgebracht.

Lees andere stukken van Ayoub