‘Wat wil je later worden?’ Een vraag die voor een meisje van 18 in haar examenjaar van groot belang is. Wat ga je studeren? Waar? Wat ga je na je studie doen? Waar hoop je te werken? Natuurlijk heb ik wel een plan, ik ben aangenomen op universiteiten en weet wat ik wil studeren en wat me leuk lijkt. Maar wat ik écht wil worden? Moeder.
Ik wil heel veel bereiken en heel veel doen, maar ik denk dat ik het meest voldaan zal zijn als ik later als ik oud ben naar mijn kinderen kan kijken en denk: “Ja, dat heb ik gedaan”. Natuurlijk hebben ze zelf een bewustzijn en bepalen ze zelf wat ze doen. Maar als ze goed opgevoed zijn, en als ze mooi zijn, dan vind ik dat een ouder daar best trots op mag zijn. Hoe kan je je stempel echt op de wereld achter laten zonder een Nelson Mandela of Ghandi te zijn (wat ook mijn droom is, maar iets onrealistischer)? Ik denk door je erfenis achter te laten, in de vorm van kinderen die jouw naam voortdragen in goed gedrag.
Als ik denk dat ik later, hopelijk, als alles goed gaat, in het gezicht van mijn kind kan kijken, en een stukje van mij en de persoon waar ik van houd in terug kan zien, word ik al blij. Niet alleen jezelf terug zien in hun uiterlijk, maar ook in hun karakter. Zal mijn kind ook eigenwijs zijn? Zal mijn kind ook nieuwsgierig zijn? Zal mijn kind dezelfde haat voor komkommer voelen en dezelfde liefde voor melk? Zal ze ook een obsessie hebben met documentaires en een natuurlijke afschuw voor Nederlandse folklore muziek? Of zal ze juist het tegenovergestelde zijn van mij?
Misschien denk ik er soms nog iets te idealistisch over, kinderen opvoeden lijkt me ook heel moeilijk en heel zwaar. Maar denkend aan wat je er voor terug krijgt, de liefde. Niet dat we onze ouders, als pubers, altijd even goed behandelen. Zal mijn kind ook zo brutaal zijn? Zal mijn kind ook keuzes maken waar ik niks van snap? Zal mijn kind soms ook zo boos worden dat ze de deur dicht smijt? Zal mijn kind soms ook zo vies naar me kijken als ik iets zeg wat hem of haar niet aan staat?
Of denkend aan wat er mis kan gaan. Wat als mijn kind opeens doodziek wordt, en ik niet weet wat ik moet doen? Wat als mijn kind problemen heeft, maar het niet aan mij durft of wilt vertellen? Wat als mijn kind mij niet mag, of wat als ze wegloopt? Doemscenario’s, maar voor mij zijn ze het proberen waard. Een kind krijgen of nemen of hoe je het ook wilt noemen, is iets moois maar raars. Je voedt een ander mens op, een andere ziel. Je zet iemand op deze aarde en probeert er voor te zorgen dat hij of zij zijn eigen leven kan leiden, zodat hij of zij later jouw naam kan voortdragen.
Mijn droombaan is moeder worden. Mijn naam zou door middel van boeken of muziek of films voort kunnen leven, maar het liefst wil ik dat ik door mijn kinderen herinnerd word.
Bron afbeelding: Flickr.
3 Reacties op "Wat wil je later worden?"
De interessantere vraag lijkt me hier: vanwaar de intrinsieke drang om een stempel achter te laten op deze planeet?
In kleine kring kan je in ieder geval proberen een positieve bijdrage aan de wereld te geven door met je kinderen over de meest uiteenlopende onderwerpen uitvoerig (afhankelijk van hun leeftijd) te praten, zodat je twijfels en onzekerheden proberen zo goed mogelijk te begeleiden.
Je mag toch hopen, dat je kind met een open blik en twee benen stevig op de grond de wijde wereld in kan wandelen.
Als dat lukt mag je echt trots zijn jezelf moeder te noemen. Het is een investering ook in de toekomst van anderen.
Heel mooi verwoord. Complimenten!!
@Blaricum. Het ligt eraan wat je wilt met je leven.
Zelf ben ik de trotse vader van 2 meisjes. Maar de moederband is sterker. Moeder zijn, als je daar bewust voor kiest, is m.i. het mooiste dat bestaat. Vader zijn is voor mij het mooiste.