Als er iets is waar veel Marokkanen van in de kramp schieten, dan is het wel voor camera’s. “Niet filmen, niet filmen!”, “Weg met die camera, weg!” Hoewel ik zelf een ‘mocro’ ben, heb ik me vaak kapot geërgerd. ‘Waarom steeds in paniek raken bij het zien van een camera?’, vraag ik mijzelf dan af.
Toen ik in 2010 stage liep bij RTV Utrecht was ik verantwoordelijk voor de rubriek ‘Bij ons in’. Wekelijks maakte ik een serie van vier leuke afleveringen over een bijzondere Utrechtse straat, vereniging of instelling bijvoorbeeld. Ik ging dan met mijn camera en microfoon op pad en was dan helemaal in mijn element.
Wat in mijn ogen ook positieve aandacht verdiende was de bekende Utrechtse Kanaalstraat, dus ging ik daarheen. Ik kwam er om een serie afleveringen te maken van vier verschillende zaakjes, en hoewel de winkelstraat rijk is aan Marokkaanse ondernemers, viel het niet mee om ze ook daadwerkelijk te interviewen. Ik had al een kaasboer en de eigenaar van een elektronicazaak geïnterviewd. Een bereidwillige Marokkaan was echter lastig te vinden, dus ging ik met een lege maag op zoek naar de eerste de beste eettent.
Bij binnenkomst zag ik traditionele Marokkaanse zellizj aan de muur van geglazuurd mozaïek in de typische geometrische, en ik zag een eerste-generatie Marokkaan achter de vitrine die met zijn gele schoonmaakdoekje hier en daar de boel stofvrij maakte. Terwijl ik op de achtergrond traditioneel Marokkaanse muziek hoorde, kwam ik tot rust. “Hier ga ik mijn bestelling doen”, dacht ik. “O nee, wacht ff, hier ga ik een aflevering van maken.”
“Nee, geen taid!”, krijg ik te horen als ik vraag of hij hieraan wil meewerken. Ik: “Maar meneer dit is gewoon gratis reclame voor u, het wordt echt een leuk item, geloof me.” “Nee sjorrie, geen taid!”, was zijn reactie. Mijn irritatie was lichtelijk zichtbaar, en zonder een bestelling meer af te nemen liep ik met mijn cameratas en zware statief teleurgesteld door richting een Turkse winkeleigenaar. In tegenstelling tot de Marokkaan, wilde de Turk zonder te aarzelen meewerken. “Alleen Abi, ik spreek de tal niet so guut. Je kan beter mijn overbuurman interviewen. Dat is een guude bakker en die schpreekt perfect Nidelands.”
Kom ik dus daar aan bij Bakkerij Delight, bij een zeer vriendelijke man die mij hartelijk onthaalt en volledige medewerking verleent. Zonder het woord in de mond te nemen, begreep de ondernemer maar al te goed dat dit in feite gratis reclame was voor zijn zaak. Ook het feit dat een andere ondernemer zijn Turkse broeder voordroeg als geschikte kandidaat bleef mij bij. Van de Turken kunnen we een hoop leren.
Maar ik begrijp Marokkanen wel, want vaak genoeg zijn ze negatief in het nieuws beland. Waar rook is, is vuur. Dus waar camera’s zijn, is slechte berichtgeving. En soms komt t gewoon niet zo goed uit.
Neem nou die keer dat ik met mijn vrouw in Istanbul op vakantie was, en de Blauwe Moskee van binnen aan het bezichtigen was. Een Amerikaanse cameraploeg kwam op ons af, en terwijl mijn vrouw enthousiast aan het vertellen was hoe ‘magnificent’ de moskee wel niet was, zag ik de camera plotseling mijn kant op draaien:
‘No, no. No camera please!’
Reda Aitihda
Reda Aitihda zag voor het eerst het levenslicht in Breda, en woont er altijd nog met veel plezier. Hij studeerde in 2011 af aan de hogeschool voor journalistiek in Tilburg. Hoewel hij een vlotte pen heeft, koos hij voor de richting TV met als specialisatie camjo. Daar ligt zijn passie. Als afstudeeropdracht maakte hij zelfstandig een treffende documentaire met de titel: 'De ondergang van onze privacy?'. Zijn journalistieke creativiteit liet hij nooit los, want naast zijn kantoorbaan werkt hij onder andere als freelance cameraman en maakt hij creatieve producties onder de naam Reda Media.Lees andere stukken van Reda
7 Reacties op "Marokkanen en camera’s"
Hallo,
beelden kunnen gemanipuleerd worden, en aangezien dat ‘men’ tegenwoordig alles voor de kijkcijfers/of scoren wil doet begrijp ik de allereerste reactie van de mensen heel erg goed ! En dat een mens kiest voor z’n eigen gevoel van vrede boven naamsbekendheid/commercie nou dat is Klasse en getuigt van Zelf-respect!
en voor alle duidelijkheid ik zeg niet dat U beelden manipuleert of interviews zo schrijft dat het in een bepaald ‘straatje’ past.
het is toch van de gekke dat er bijna op elke hoek van een straat een camera hangt???
enfin zoals u leest ben ik geen fan van camera’s .
veel succes toegewenst.
Iedereen heeft tegenwoordig een camera op zijn mobieltje. Als je ongewenst gefilmd wordt, film je gewoon terug. Dit is ook handig wanneer er achteraf met knip en plakwerk wordt gemanipuleerd. Ik wou dat mijn eigen advies ter harte nam toen ik laatst voor Nieuwsuur werd geïnterviewd……
Hoi.
Sorry, maar echt een belachelijk artikel. Jij draait de boel om. Waarom wil iemand niet gefilmd worden? Dat is helemaal niet interessant. Dat is de basis. Vraag is waarom je wel gefilmd wil worden. Los van beeldenmanipulatie en verdraaien van de zaken door de media begrijp ik werkelijk niet waarom iemand gefilmd wil worden of net zijn foto op internet wil staan. Ik zie werkelijk de toegevoegde waarde niet. Ik ben dan ook zo’n saaie die niet aan facebook en linked-in en al die andere zaken doet. Ik heb het niet nodig die aandacht en vraag eenieder met een camera vriendelijk om mij geen aandacht te geven.
Lijkt mij niet te veel gevraagd toch ?
Ik zie het als iets positiefs dat marokkanen niet gefilmd willen worden. Voor jou misschien niet handig als programmamaker/ cameraman. Men ben blij dat marokkanen zich niet voor camara’s verdringen.
Dat is jammer, maar ik begrijp dat wel: ik hou er zelf ook helemaal niet van om gefilmd te worden op straat. Misschien moet je Marokkanen eens binnenshuis filmen in hun natuurlijke omgeving haha, dat is ook veel interessanter. Maar ja, alleen als ze niet weten dat ze gefilmd worden natuurlijk, anders schieten ze weer in de toneelstuk modus en als we toneel willen gaan we wel naar een bruiloft ;)
Wie de Marokkaanse TV zenders regelmatig bekijkt ziet dat Marokkanen niet voor camera’s weg te slaan zijn. Zodra ergens een cameraploeg verschijnt dringen de mensen er om heen.
Dat het hier in Nederland niet zo is heeft alles te maken met hoe over Marokkanen/moslims in de media wordt bericht.
Wie ooit in goed vertrouwen met een journalist heeft gesproken waarbij hij of zij een genuanceerd is geweest zal dat niet of nauwelijks terugzien in het artikel of item dat de journalist van maakt om maar te zwijgen van de kop die er boven staat.
In Nederland hebben we geen journalisten maar hoernalisten ( enkele uitzonderingen daargelaten).
Ik zou nooit met een journalist spreken tenzij ik dat gesprek zelf ook opneem: audio en film en op voorhand van te voren opgestelde afspraken laten ondertekenen.
Waarbij afspraak nr 1 is: Publicatie alleen na eerst het artikel te hebben gelezen en nadien toestemming is gegeven.
Wat de heer Boubkari schrijft heeft niet perse iets te maken met Marokkanen of moslims; dezelfde klachten hoor ik ook vaak van artsen, onderzoekers, etc: dat hun woorden verdraaid worden, weggelaten of de toon van het artikel totaal anders is, zelfs als ze daar met de journalist duidelijk over hadden gesproken.
Het is blijkbaar een weinig integere beroepsgroep. Lijkt alsof ze het artikel vaak al vooraf hebben geschreven en dan de feiten erbij zoeken.
Waar je ook voor moet oppassen is dat ze beeldmatriaal kunnen gebruiken voor andere items. Laatst zag ik een Docu over de jihadisten die van NL naar Syrie afreizen om daar mee te vechten, zie ik ineens ons buurtmoskee met wat hangjeugd. Men kan dus gaan denken dat die moskee en die jongens die daar hingen, iets met het onderwerp te maken hebben, wat niet het geval was.