Er was eens een lieftallige, jonge vrouw genaamd Rosalie. Zij had mooie lange blonde haren en stralende blauwe ogen. Zij woonde in een rijtjeshuisje in een stadje dicht bij de Hofstad. Haar vader was een eenvoudige gemeentelijke ambtenaar, en haar moeder vulde haar dagen met het huishouden en een parttime baan in de zorg.
Op een dag kwam Rosalie opgetogen thuis.
“Papa, mama, moeten jullie horen”, zei ze enthousiast tegen haar ouders die zich net op de bank hadden genesteld.
“Fatima, jullie kennen haar wel, mijn vriendin met die mooie bruine ogen en lange wimpers, heeft mij uitgenodigd voor een groot gala dat hier binnenkort georganiseerd wordt. De dresscode is in het lang, voor zowel vrouwen als mannen. Vinden jullie dat niet leuk bedacht?”
De ouders van Rosalie trokken wit weg.
“Heb je de krant niet gelezen?” vroeg haar vader verbaasd. “Het is geen normaal gala, maar een jihadgala. Het stond in de krant.”
“Ja”, voegde haar moeder nog witjes rond de neus toe. “De burgemeester en wethouders zitten alvast preventief ondergedoken in een atoombunker in Gouda. Ons hele stadje wacht met angst en beven de komst van het jihadgala af, wist je dat niet?”
Rosalie toverde een lachje op haar mooie gezicht. “Maar papa en mama, geloven jullie nog in de verhaaltjes die in de krant staan? Verhaaltjes over vrijheid van meningsuiting waar ze eigenlijk vrijheid van belediging bedoelen? Waar getreurd wordt om de éne dode, maar de andere dode geen waarde heeft?”
Rosalies ouders keken haar verbaasd aan. Ze begrepen haar niet.
“Maar op dat jihadgala gaan mannen met lange jihadbaarden allemaal hatelijke dingen zeggen over onze superieure Westerse samenleving”, stamelde Rosalies vader. “Daar moet je ver van blijven, voor je het weet ga je nog luisteren naar wat ze te vertellen hebben.”
Rosalie glimlachte even.
“Ze gaan daar allemaal dingen vertellen uit een haatboek en mannen en vrouwen krijgen een eigen ingang, omdat die haatmannen vrouwen minderwaardige wezens vinden”, zei Rosalies moeder serieus.
“Lieve papa en mama”, zei Rosalie.
“Fatima heeft mij een prachtig boek gegeven waar ik veel in gelezen heb. Jullie angsten zijn onterecht. Dat waar jullie bang voor zouden moeten zijn is misleiding en het oordelen zonder kennis te hebben van datgene wat jullie veroordelen. ”
Ze pakte een stoel, ging tegenover haar ouders zitten en begon te vertellen.
Rosalie vertelde urenlang over beschaving, eerlijkheid, vriendschap, vertrouwen, respect, gelijkwaardigheid, wonderen, bescheidenheid, historie, hemel, aarde, maan, zon, sterren, ontstaan, leven, natuur, zeeën, bergen, regen, wind, doel, profeten, geduld, acceptatie, éénheid, aalmoezen, recht, huwelijk, liefde en vasten.
“En wat je vertelde wordt allemaal in dat boek genoemd?” vroeg Rosalies vader verwonderd.
Rosalie knikte.
“Denk je dat wij mee mogen naar het gala?”
Meer lezen van Frederica? Ze schreef ook een boek: ‘Een islamitische verrassing’.
5 Reacties op "Een galasprookje"
Prachtig!
Heel mooi beschreven Frederica!
Een mooi geschreven stuk. We zouden dat boek allemaal even moeten lezen!
heel mooi! ik hoop nog veel meer te lezen Frederica♡
Kolderiek verhaaltje. Het onderwerp waar deze personen lezingen over zouden geven was nobel. De reden om deze haatdragende figuren niet binnen te laten waren de andere meningen die ze toebedeeld waren.Deze lieden zijn hardcore salafisten en een was fervent voorstander van concentratie kampen, de ander vond Osama top en nog een is fan van Al Nusra. Redenen genoeg om te zeggen blijf maar thuis.
En Frederica die vele verassingen daar zijn we ondertussen wel bekend mee.