Voorpagina Persoonlijk

De bekende vrienden van Mo(i): Abdelkarim Honing

, 9 maart 2015, 7 reacties

Mijn mailbox is alweer enige tijd verstoken van huwelijksaanzoeken, dus het is tijd voor wat verse aandachtszoekerij. Waar zijn nu de racistische agenten als je ze nodig hebt? Deze jongen heeft nog wel een boze brief aan een willekeurige burgemeester klaarliggen. De laatste bracht namelijk maar liefst 316 egoklopjes op, een persoonlijk record! Helaas komt roem niet altijd in een politiebusje aanrijden, maar gelukkig ken ik nogal wat BM’ers, wiens faam mij zo nu en dan een lift aanbiedt. Deze week in ‘De bekende vrienden van Mo(i)’: Abdelkarim Honing.

Ik leerde Abdelkarim kennen in de winter van 2013. Hij had toen nog last van zijn salafistische overtuigingen, ik van mijn morbide obesitas. We vonden elkaar in onze gezamenlijke fetisj voor (religieuze) architectuur, en zo kwam het dat in de maanden die volgden menig gebedshuis, van Sikhtempel tot Doopsgezinde Vermaning, bezoek kreeg van een zwaarlijvige Marokkaan en een lange Hollander met een geitensik. Dit maakte ons binnen mum van tijd tot paria’s binnen de virtuele salafi gemeenschap, waarvan de leden maar niet konden begrijpen hoe wij met ons volle verstand een kerk konden binnenstappen. Wij begrepen op onze beurt dit plotselinge beroep op gebruik van het gezonde verstand niet. Noem het een achterlijk cultuurverschil.

Inmiddels is Honing gederadicaliseerd, dit tot groot ongenoegen van zijn voormalige kompanen. Zij zien hem als afvallige aandachtsprostituee, die zijn religie voor een geringe prijs verkocht heeft. Ik weet natuurlijk wel beter. Abdelkarim gelooft, nu oprecht. Een handjevol passages uit zijn boek zijn voldoende om tot die conclusie te komen.

Juist degenen die, niet gehinderd door enige argumentatie, zo luid mogelijk op hem afgeven zijn veelal uit op aandacht en aandacht alleen. Personen zoals Maiwand de Afghaan en de gelegenheids-Ibrahim. En personen zoals ik natuurlijk, dat kan ik moeilijk ontkennen. Dan nog maar een schepje erboven op: potentiële huwelijkskandidaten mogen mij nog steeds mailen.

'Anouar Ethawri' is het schrijvers-pseudoniem van een doodnormale jongen die verder uit angst voor represailles liever zijn volledige naam verborgen houdt. Anouar Ethawri, hierna te noemen 'de zwaarlijvige puber met de vele namen', ziet in Rotterdam het levenslicht op precies dezelfde dag dat Theo Laseroms -Feyenoord én Sparta legende- helaas het loodje legt. Een triest gevalletje 'de een zijn dood, de ander zijn brood' en verder de basis voor een levenslange liefde voor de twee Rotterdamse voetbalclubs. Naast het liefhebben van Rotterdamse voetbalclubs -en eigenlijk alles wat maar enigszins met Rotterdam te maken heeft- doet de zwaarlijvige puber met de vele namen niet zo veel in zijn leven. Behalve dan misschien af en toe wat lezen uit een Dostojevskitje, de Donald Duck of natuurlijk de Koran. Als Feyenoord eindelijk weer eens kampioen wordt, regelt de zwaarlijvige puber met de vele namen een importbruid en gaat hij op huwelijksreis naar Paaseiland. InshaAllah.

Lees andere stukken van Anouar