Gevangen in Gaza

“Waarom ik niet meer naar school ga?” “Ik eindig toch wel hier op dit kerkhof…” Een zin die een 10-jarige niet zou moeten uitspreken, en nog steeds kijkt de wereld weg. Palestina…

Soms ben ik het zo zat om het dag in dag uit, sinds mijn geboorte,  te hebben over onrecht, bezetting, etnisch zuivering, hoe het groene uniform van een Israëlische soldaat diep is gedrongen tot de geheimste delen van mijn bestaan, hoe hun illegale aanwezigheid op Palestijns land op grond van een privilege mijn geloof in de mensheid en in hun mensheid heeft aangetast. Ik zie hun lelijkheid terug in wat ik eet, in wat ik drink, in de kinderen die ze vermoorden, maar ook in iedere hoop en wens die ik graag wil vervullen.

En ik ben zo moe. Moe om het dag in dag uit te moeten uitschreeuwen aan een dovenwereld. Ik ben het zat om de straat waar mijn ouders wonen te markeren met herkenningspunten, bang dat ik de volgende keer de weg niet meer zou kunnen terug vinden naar huis, bang dat ik letterlijk over lijken zou moeten lopen op zoek naar mijn familieleden.

Ik doe altijd heel stoer: ik heb het nooit over mijn persoonlijke perceptie van de bezetting en wat het met mij gedaan heeft; ik beweer sterker te zijn dan Israëlische militaire tactieken en ontheemding, sterker dan hun volledig uitroeiing van een Strook waar ik zielsveel van houd, ondanks alle ellende die Israël handmatig gecreëerd heeft. Gaza zal eeuwig mooi blijven, ook al beweert de VN dat de Gazastrook onleefbaar zal zijn tegen 2020. Over vijf jaar, zou ik daar als mens niet meer kunnen wonen en overleven, een systematisch beleid van Israël dat al meer dan 50 jaar geleden in gang is gezet.

Maar guess what? Over vijf jaar ben ik er nog steeds, mijn familie ook, mijn kinderen, en de graf van mijn grootouders zal er ook blijven, zij die 70 jaar hebben gewacht in een vluchtelingenkamp om terug te keren naar hun stad Jaffa, een paar kilometer voorbij de Israëlische etnische muur.
Ik ben het zat. Ik ben het zat dat er wekelijks iconische foto’s als die van Aylan geëxporteerd worden uit Palestina, maar dat de gruwelijkheden maar beperkte grenzen overschrijden. Het liefst wil ik geen iconische foto uit Palestina of uit Gaza. Ik wil een toekomst. Ik wil af zijn van de lelijkheid van Israel en van de steun die het continu krijgt van de wereld en van Nederland.

Aan degenen die niet kunnen begrijpen wat een militaire bezetting met je doet, woensdagavond 9 september in de uitzending Gevangen in Gaza van Zembla (20.25 NPO2) nog maar eens een geheugensteuntje. De illegale en buitengewoon onmenselijke bezetting van Israël en hoe de Nederlandse regering de bezetting namens Israël faciliteert en institutionaliseert. Ik hoop dat jullie kijken.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Hanine Hassan

Hanine Hassan is een Phd-kandidaat aan Columbia University, waar zij de effecten onderzoekt van langdurige vernedering als middel van Israëlische onderdrukking in de bezette Palestijnse gebieden.

Lees andere stukken van Hanine