‘Joods gezin uit Huizen onterecht opgepakt’
Kies een willekeurig krantenartikel, facebook-post, debat in de Tweede Kamer en verander het woord moslim in ‘jood’ en de papierentijgers die de anti-discriminatiebepalingen bewaken, komen tot leven. Niks nieuws onder de zon, maar in een klimaat waarin de discriminatie jegens moslims dagelijks een nieuw dieptepunt bereikt, is het een belangrijke reminder. Bezetters van een moskee worden gearresteerd en op tijd weer in vrijheid gesteld om deel te nemen aan de Pegida demonstratie. Jonge mannen met een verkeerde kleur worden gearresteerd, mishandeld door agenten en de meest basale burgerrechten worden hen ontnomen. Lusten de papieren tijgers geen moslimhaters?
Over de Berlijnse muur klimmen
Het idee van een democratie is niet alleen dat het volk zeggenschap heeft, maar dat er ook controle is op de macht. Door onderscheid te maken tussen de wetgevende, uitvoerende en rechtelijke macht, zijn respectievelijk de Eerste en Tweede Kamer, de regering en de rechters verantwoording verschuldigd aan elkaar en aan burgers. Wat die machten allemaal uitspoken wordt bijgehouden door journalisten die het ons burgers objectief behoren te vertellen. Zie daar, een prachtig staaltje staatsrecht dat op de plank naast de papieren tijgers gezet kan worden, althans als het moslims betreft.
Wij hebben een Tweede Kamer waarin politici discrimineren, ministeries die wetten ontwerpen waarbij moslims in hun vrijheid beperkt worden, rechters die uitermate terughoudend zijn met het veroordelen van discriminatie en media die er graag nog een schepje bovenop doen. De laatste en grootste controlerende macht, het volk, doet al dan niet versterkt door de voorgaande machten, gezellig mee. Moslimbashen is volkssport nr. 1 geworden. In welke proporties dat ‘bashen’ precies gebeurt, blijkt uit de verschillende vormen waarop er gediscriminineerd kan worden. Vrouwen worden op straat geterroriseerd door mannen die slaan, schoppen en schelden. Jongens worden blootgesteld aan etnische profilering door politieagenten, talentvolle jongeren worden uitgesloten op de arbeidsmarkt en zo gaat het lijstje nog wel even door. Maar ben je moslim, wees dan niet getreurd, want je kunt je altijd invechten. Geen slachtofferrol aannemen, maar gewoon over die Berlijnse muur heen klimmen, zo hoog is-ie ook weer niet. Je loopt de kans neergeknald te worden door grenssoldaten, maar hé, je moet er wat voor over hebben om in het wilde westen te komen.
De stille meerderheid
Invechten. Nederlandse moslims doen niks anders dan proberen wat van hun leven te maken, met die talenten waarmee ze opgescheept zitten. Uit bed komen, naar school of werk gaan, ondernemen, verenigen, kinderen opvoeden, nadenken over de toekomst van Nederland en hoe deze te verbeteren. I’m not making this up. En dan zijn er politici die de heksenjacht op moslims absurd vinden, maar niet in debat durven te gaan in de Kamer. Of neem de agenten die de misstanden binnen het korps hekelen, maar dat niet openlijk durven uit te spreken. Journalisten die denken een positief verhaal neer te zetten, maar (onbewust) mee doen met het negatief framen van moslims. De zwijgende meerderheid?
Als een introvert begrijp ik het. Zwijgen betekent niet per definitie dat je toestemt. Ik geloof intens in de kracht van stilte, it’s my thing. Soms bestaat er echter de noodzaak uit je schulpje te kruipen, zodat men weet dat je er bent en wat je visie is. De vrouw die opgedragen werd haar zitplaats in de bus af te staan aan een witte passagier, had slechts één woord nodig: “Nee”. Rosa Parks was introvert, maar sprak toen het nodig was, op dat historisch gezien cruciale moment. Ze bleef zitten, waar ze opgedragen werd te staan. Een ‘kleine’ verzetsdaad dat een belangrijke inspiratiebron opleverde voor de beweging waarvan Martin Luther King deel uitmaakte.
“Ik stond er bij en ik keek er naar”
Bondgenootschap is exact wat er nu nodig is. Bondgenoten die, naar gelang de behoefte, blijven zitten of gaan staan, zich uitspreken of luisteren. Bondgenoten die, wanneer ze getuige zijn van een hatecrime op straat te hulp schieten. Het kan toch verdomme niet zo zijn dat 80% van de omstanders erbij staat en ernaar kijkt?! Dat is blijkbaar de praktijk in ons land, blijkt uit het rapport van Meld Islamofobie. We hebben meer helden nodig. Mensen die opkomen voor anderen, zonder er per sé een direct eigenbelang bij te hebben. Helden die de schreeuwende minderheid een halt toeroepen.
Here is the thing: moslims weten dat ze zich moeten invechten en dat doen ze ook. Maar je kunt niet deze kant belichten zonder te erkennen dat moslims systematisch worden uitgesloten. Om te emanciperen en een gelijke positie op te eisen, moet je eerst toegang krijgen tot de groep. Beeld je in hoe het eruit ziet als iemand achter een geluidsdichte raam staat te schreeuwen. Dat komt niet over. We weten ook dat freakshows zoals Wilders en Trump de media gebruiken om aandacht te genereren en daarmee meer stemmen krijgen, en dat media zich welwillend laten gebruiken en waar nodig een handje meehelpen. Hoe de media en racisten (‘extreem-rechts’) met elkaar verstrengeld liggen, is slechts één kant van het probleem. Ondertussen zijn de agressieve, mensonterende en levensgevaarlijke denkbeelden die deze machtswolven én hun aanhang hebben hartstikke echt. Het meten met twee maten heeft ongekende proporties. De combinatie van haat en manipulatie hebben er inmiddels voor gezorgd dat basisprincipes van onze rechtsstaat overboord worden gegooid, hup, samen met al die ‘waardeloze vluchtelingen’ de zee in.
“Get up, stand up. Don’t give up the fight.”
Bondgenoten dus. Geen wijsneuzen die wat tips geven over hoe moslims zich moeten invechten, maar helden die bereid zijn zelf wat te doen wanneer dat nodig is. En dat zou dan nu zijn. Jarenlang vroegen schoolkinderen zich af hoe het kon dat Nederlanders niet opkwamen voor de joden, hoe Hitler democratisch aan de macht kon komen. Nu vragen Nederlandse moslimkinderen zich af waarom ze zo gehaat zijn, hoe het kan dat medelanders niet voor hen opkomen, hoe het kan dat Wilders zo populair is. We zijn allemaal verantwoordelijk voor ons land en we zijn er dus ook allemaal bij gebaat dat we de beginselen van onze ‘beschaving’ hoog houden. Vrouwen, homo’s, joden, zwarten, moslims (en nu witte mannen?)… op een gegeven moment moet hetzelfde liedje toch uit zijn? In de democratische rechtsstaat, die ons land in ieder geval op papier nog steeds is, dienen wij allen de machten te controleren en in te grijpen waar sprake is van misbruik. Maar laten we vooral doorzeuren over salafisten of over het woord ‘islamofobie’ dat niet sterk genoeg is. Laten we vooral vanuit onze luie stoel vragen stellen over de verschillende burgerinitiatieven en of ze wel voldoende samenwerken, want daarmee komen we wel tot de kern van het probleem. Niks doen en negeren is volgens sommigen ook een goede methode. Een vierjarige z’n gang laten gaan onder toeziend oog van z’n ouders die niet ingrijpen als hij de regels overtreedt. Probeer dat eens en zie hoelang dat goed gaat. Regels stellen zonder te handhaven, werkt niet. Er bestaat een reden voor het concept ‘machtscontrole’. Sta op, dammit, do sómething! Wat ben je voor een bondgenoot als je in de hitte van de strijd wegkijkt?
Nadia Benaissa
Als kind was Nadia al gefascineerd door het recht. Haar studiekeuze was dan ook snel gemaakt. Ze zet zich in voor mensenrechten en sociale rechtvaardigheid. Ook schreef ze het boek Liefdeswetten, over Nederlands en Marokkaans huwelijksrecht.Lees andere stukken van Nadia
2 Reacties op "Willen onze bondgenoten opstaan?"
Democratie bestaat niet echt, Nadia. Het is een poppenkast die dient als facade voor de echte macht. Op dit moment heeft Europa machthebbers die erg graag willen dat er veel moslims in Europa wonen, ongeacht de problemen die dat oplevert.
Die machthebbers willen natuurlijk graag dat een hoogopgeleide moslima van niet-Europese komaf voor ze gaat werken, in de hele poppenkast van meldpunten en burgerrechten. En nog liever dat je zelfs in vrije tijd hun taal gaat gebruiken.
Maar het is taal zonder diepgang, en volgens mij begrijp je dat heel goed. Onze zogenaamde ‘volksvertegenwoordigers’ zitten tot hun nek vast in die taal, en zijn er bijna allemaal niet best aan toe. Dat zie je aan hun ogen. Toch?
Een sterk individu wordt nooit vertegenwoordigd. Een sterk individu voelt zich nooit slachtoffer van anderen. Nooit. De ander is er om je iets over jezelf te leren. Een sterk individu maakt zelf zijn of haar leven. Jij bent eigen baas in je eigen leven, en om dat uit te vogelen en te ontdekken ben je geboren. Knap lastig, zonder meer, maar we zijn ontzettend krachtig. Je bent geen burger, je bent geen burger met ‘stemrecht’. Dan ga je in zo’n hokje staan, en dan? Geef je impliciet toestemming aan zo’n heel systeem, en geef je macht weg. Terwijl je het allemaal zelf kunt.
Ja, hoe komt het dat Wilders zo populair is..?