Voorpagina Cultuur, Islam, Maatschappelijk, Opinie, Samenleving

De metaforische kogel is door de moskee!

Een heuse revolutie is momenteel gaande binnen de Nederlandse moslimgemeenschap! De oude garde maakt plaats voor de nieuwe. Het heeft lang geduurd, maar de eerste generatie is gaan inzien dat dit niet anders kan. Moskeebestuurders, veelal zestigers en soms ook zeventigers of zelfs tachtigers, maken – eindelijk – steeds meer de weg vrij voor de ijverige jonge aanwas van de tweede of de derde generatie. Tegelijkertijd hebben we nog steeds te maken met de eigenwijze, dictatoriale en op pure ideologie gedreven Neder-moslims van de oude stempel die hun positie zien verzwakken. 

We moeten doorpakken. Het is urgenter dan ooit dat de moslimgemeenschap zich zo snel mogelijk gaat bezighouden met waar het in de kern om draait: ”een eenheid die de onderlinge verschillen accepteert,” voor alle mensen om ons heen.

We moeten onze koppen bij elkaar steken en nadenken over wat ”wij” willen met ”ons” in en voor Nederland. Samen moet een visie gebouwd worden vanuit hier, in plaats van vanuit Egypte, Marokko, Turkije of Saudi-Arabië. Ook het nastreven van utopieën moet stoppen, want het verdeelt de gemeenschap. We doen het op onze eigen, Nederlandse, manier. Het moment is aangebroken voor de grootste gemene deler. De komende tien jaar wordt cruciaal voor de generaties hierna. Laten we de (religieuze) infrastructuur in de greep van uitheemse ideologieën? Of rukken we de deuren open voor eenieder die, vanuit een brede visie, een serieuze bijdrage wil leveren aan een betere Nederlandse samenleving?

Lessen vallen te leren uit de ontwikkelingen in de rest van de wereld. In de Arabische wereld is de Islam gegijzeld door ideologische strijd. De Moslimbroederschap, Hizbut Tahrir, de cocktail aan jihadistische salafisten en niet te vergeten de etnisch gedreven bewegingen. Dat is nog maar een kleine greep uit de verschillende ideologieën die daar hun geschiedenis hebben. Elk van die strijdende partijen claimt de absolute en enige juiste interpretatie van de Islam te hanteren. De rest van alle moslims, doorgaans zo’n 1 miljard of meer, wordt door hen genegeerd, afgewezen of in veel gevallen zelfs in de ban gedaan. Het is brandstof voor de heftigste oorlogen op basis van ideologie.

Du moment dat de ideologie het hoogste doel wordt en geloof niet langer in dienst staat van de mensheid, kun je afscheid nemen van diezelfde menselijkheid. De claim dat men geïnspireerd wordt door de Islam wordt dan een holle frase. En dat is precies wat de afgelopen jaren in Nederland het geval is geweest.

Nagenoeg heel moslim-Nederland werd jarenlang vertegenwoordigd door dezelfde mensen uit één of twee ideologische groepen. Van moskeekoepels, tot moslimomroepen tot hulporganisaties, allemaal een kliek. Het ging soms zover dat sommigen rapporteerden naar de top in de ideologische hiërarchie, vaak gevestigd in het buitenland. Zo trokken niet-Nederlanders in Nederland decennia lang aan de touwtjes, de moslimgemeenschap bleef achter tussen visieloosheid, utopieën en voorwaardelijke werkrelaties met de “ander.”

We moeten ons ontdoen van die ideologische drijfveren die ons de afgelopen veertig jaar hebben gegijzeld en die de ontwikkeling van de moslimgemeenschap in Nederland hebben tegengehouden. Hier moeten we allen tegen ageren. Ga er dan overigens maar meteen vanuit dat je van van alles beschuldigd zult worden, niets zal ongemoeid gelaten worden. Zoals dit onlangs twee vooraanstaande figuren in de moslimgemeenschap overkwam, die op ontzettend kinderachtige wijze werden beschuldigd van het sjoemelen met gemeenschapsgeld. Het ging hier echter niet om dat geld, maar om de hervorming waartegen hun criticasters zich op deze lage wijze verzetten.

Het hervormen van diep gewortelde systemen heeft daarom  vooral drie dingen nodig: moed, tijd en een olifantenhuid.

De  nutteloze ideologische strijd moet ophouden. Gelukkig zien we dat de afbraak hiervan nu al gaande is, terwijl positieve krachten in Nederland de handen ineenslaan. De kogel is inmiddels door de moskee. Er is geen weg terug. Het is aanhaken of stilstaan.

 

Beide afbeeldingen via Pixabay.

Khalil Aitblal (1978) verbindt, organiseert en creëert gelegenheid voor inspiratie. Een eventmanager die een sterke verbinding wil leggen tusssen het MO en deze kant van de wereld. Hij is voormalig woordvoerder van de UMMAO.

Lees andere stukken van Khalil