Wanneer we de basis voor een duurzame liefdesrelatie beschouwen, zijn we het al snel met elkaar eens: liefde, vertrouwen, de bereidheid om compromissen te sluiten, het hebben van raakvlakken en gedeelde interesses zijn bepalend voor een gelukkige toekomst samen. Erkenning en herkenning, begrip en de veiligheid om jezelf – met al je imperfecties – te mogen zijn.
Althans, dit is iets wat als vanzelfsprekend wordt gezien voor relaties waarbij twee mensen, naast liefde, ook een en dezelfde culturele achtergrond met elkaar delen. Dat dit ook voor gemengde koppels zou gelden, is niet vanzelfsprekend. Ondanks dat er in dit land mensen met ruim 200 verschillende nationaliteiten leven, zijn gemengde relaties (nog) niet de norm. Ik realiseer me vaak pas dat ik onderdeel ben van zo’n ‘gemengde relatie’, wanneer buitenstaanders me hier voor de honderdste keer op wijzen.
Deze nieuwsgierige, en vaak o zo bevooroordeelde buitenstaanders, stellen vaak van die vreemde vragen. “Hoe is dat nou eigenlijk zo’n gemengde relatie?” Nou, ik kan je zeggen, zo’n ‘gemengde relatie’ is eigenlijk heel gewoon. “Nee, maar serieus, dat is toch wel anders?” Ik krijg soms bijna het gevoel dat ik mezelf moet verontschuldigen voor het feit dat ik wél buiten culturele kaders kan denken. Sorry not sorry.
Vaak ontkom ik ook niet aan de korte anekdotes over het zusje van de buurvrouw van de achterneef van oma bijvoorbeeld. “Die was ook met een Marokkaan…” Dat mijn vriend geen Marokkaan is doet er niet echt toe. “Ach, het is toch allemaal hetzelfde!”
Nee. Het is niet allemaal hetzelfde, maar ik twijfel elke keer weer of het nut heeft om uit te leggen dat de afstand tussen Marokko en Palestina net zo groot is als de afstand tussen Nederland en Palestina. En dat de verschillen dus net zo groot zijn. Vast niet.
Je voelt ‘m al aankomen. Wat deze nieuwsgierige bevooroordeelde buitenstaanders eigenlijk willen bewijzen aan de hand van deze anekdotes is dat een gemengde relatie gedoemd is om te mislukken. “Dat kan echt niet goed gaan, hoor!” Ja, de relatie kan inderdaad op een fiasco uitlopen. Een op de drie huwelijken in Nederland strandt per slot van rekening na verloop van tijd, dus waarom zou dat binnen gemengde huwelijken anders zijn? En nog belangrijker; wat zegt dat over mijn relatie? Niets.
Vaak ligt aan de basis van een breuk of scheiding een opeenstapeling van over het algemeen voor iedereen zeer herkenbare relatieproblemen. Maar wat je vaak ziet, is dat bij gemengde relaties deze ‘normale’ relatieproblemen vaak worden geculturaliseerd. Kunnen jullie niet communiceren? Cultuurverschil. Verschil van inzicht over de opvoeding van de kinderen? Cultuurverschil. Is de partner vreemd gegaan? Je raadt het al: CULTUURVERSCHIL! Het ligt altijd aan die verdomde cultuurverschillen.
Sommige mensen passen (bij nader inzien) simpelweg niet bij elkaar. Dat valt niet per se te wijten aan cultuurverschillen. Net zo goed als dat er binnen een relatie ruimte moet zijn voor twee individuen, behoort er binnen een relatie ook ruimte te zijn voor twee culturen. Wanneer iemand zijn eigen culturele achtergrond als superieur en dominant beschouwt of wanneer iemand de cultuur van zijn of haar partner als minderwaardig beschouwt, dan zal dat vaker wel dan niet te maken hebben met een (te) groot ego, kortzichtigheid en andere karaktereigenschappen. Niet met cultuurverschillen.
Ik kan het niet spannender maken. Zo’n ‘gemengde relatie’ is eigenlijk heel gewoon. Ik word niet mishandeld en ook niet onderdrukt. Dat ik meestal ’s avonds het eten verzorg is een praktische overweging. Dat heeft niets met cultureel ingebakken seksisme te maken. Waar achtergebleven haar in doucheputjes binnen relaties een van de grootste ergernissen vormt, is dat bij ons niet anders. Ik kan de moedeloosheid van het gezicht van mijn vriend aflezen elke keer wanneer ik mijn haar boven de wastafel borstel. We weten immers allebei wie er binnenkort met de gootsteenontstopper aan de slag mag.
Foto via Pixabay.com
Natasha Huiberts
Natasha Huiberts probeert bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Dat doet ze door maatschappelijke organisaties te ondersteunen bij de ontwikkeling en uitvoering van projecten en campagnes. In haar werk zijn oorlog, mensenrechten en de strijd voor rechtvaardigheid terugkerende thema'sLees andere stukken van Natasha
12 Reacties op "Liefde, cultuurverschillen en het gootsteenputje"
Er is dus een vooroordeel. Hoe vaak moet een vooroordeel bevestigd worden voordat het kennelijk een kern van waarheid heeft. Of zijn vooroordelen per definitie altijd onwaar?
En zijn de vooroordelen van Palestijnen tegen Joden ook onjuist, of zijn dat geen vooroordelen, maar bewezen feiten?
Heb je een Palestijnse vriend met wie je samenwoont?
@nordsvar
Het zijn de palestijnen tegen een Zionistisch systeem die meer stinkt naar een seculier systeem gecreerd vannuit het westen en dat weinig tot niets met het Jodenom te maken heeft. Jullie praten vaak over Joods en Christelijke tradities en doen net alsof Jezus vrede zij met hem uit Noor Brabant is gekomen. Jodendom, christendom en Islam hebbend dezelfde bron van onstaan. Het zionisme is een westerse ideologie die wellicht zich presenteert als jodendom maar alles behalve joods is.
Wellicht kan je even een onderzoekje doen naar het Zionisme en waar het is onstaan. Scheelt je een hoop tijd.
Waar de Palestijnen tegen vechten is een regime die jouw eigen land dooor dik en dun steunt maar in de tussentijd een beleid erop na houdt nog erger dan Hitler is. Een zogenaamde democratie die alleen een democratie is op papier maar niet in de praktijk. Bespaar ons je onzinnigheid en ga aub buiten spelen.
leuk stukje.. herken er veel in.
moet wel lachen om de reacties die niks maar dan ook niks met het stukje te maken hebben!!
Leuk artikel! Ik ben zelf het product van 2 culturen met een Engelse moeder en een Marokkaanse vader, and I’ve got the best of both world. Ik heb in mijn opvoeding een beetje van beide culturen meegekregen en ik maak er het beste van.
Overigens zit mijn familie vol met hybrides en ben ik ook met 1 getrouwd. Ik kom ze hier in de randstad ook vaak tegen, dus die norm begint gelukkig wel een beetje te shiften.
Mensen die het niet zo nauw nemen met cultuur en geloof zullen geen problemen krijgen. Mensen die water bij de wijn doen en de identiteit van hun partner deels overnemen hebben ook geen problemen. Bijvoorbeeld het hebben van een vrije liefdesrelatie, kerst vieren met schoonouders en alcohol drinken.
@meliha 04/03/2016 at 21:08
Als beide partijen dat in praktijk brengen, dan versterk je elkaar.
Goh knap hoor Meliha veroordeling en takfir doen zonder dat letterlijk te benoemen. Heb je vast op geoefend. Mag je eigenlijk die uitdrukking met wijn erin gebruiken, klinkt namelijk niet erg halal? Je voelt jezelf vast geweldig nu , nadat je zo duidelijk hebt gemaakt hoe superieur je bent tov de schrijfster van het stuk.
@ina 05/03/2016 at 00:35
Wat is dat nou voor reactie, het is toch alleen maar goed als je dingetjes die anders zijn dan je zou willen in je partner kan accepteren?
En waarom vind je dat zij vindt dat ze superieur is aan de schrijver..?
Kort door de bocht hoor…
Volgens mij gaat het erom hoe goed je elkaar dingen kunt vergeven.
Vaak wordt haat in stand gehouden door geloofssystemen, zoals bij de grote georganiseerde monotheïstische godsdiensten tot in de perfectie nagestreefd kan worden. Haat tegen de ongelovige, iemand die uittreed of herenliefde etc of hoe men in sommige kringen met vrouwen omgaat.
Dat is jammer
Ik ben Belgische, getrouwd met een Marokkaan, heb 3 kinderen met hem, en zal eind dit jaar 10 jaar getrouwd zijn. Gelukkig getrouwd, wel te verstaan. Ik kreeg het nooit in m’n gezicht gevraagd, hoe het is om met een buitenlander getrouwd te zijn. Ik was wel al 6 jaar moslima voor ik hem leerde kennen, dus mensen keken er misschien niet echt van op, dacht ik. M’n (Belgische, niet-islamitische) moeder zei me laatst dat mensen dat wel heel vaak aan haar vragen. “Uw dochter, die is toch getrouwd met een Marokkaan?….Enne….hoe zit dat tussen hun? Zijn die nog samen?”
Hoe meer jaren er bij komen, hoe ongeloviger ze worden dat we nog samen zijn. Ze hebben mij noch m’n man nog nooit gezien of gespoken, dus ik kan het ze niet kwalijk nemen dat ze denken dat we niet bijeen passen.
Ik ben het eens met de schrijfster dat we behoorlijk normaal zijn. Een doordeweeks gezinnetje. Met als enige verschil dat mijn man als praktiserende moslim de uitspraken van de Profeet praktiseert om de echtgenote te helpen in het huishouden, en zo vrouwvriendelijker is dan de meeste ‘nieuwe’ europese mannen. Ik kook in de week wanneer m’n man werkt, hij kookt voor ons in het weekend. Ik boen de grond met water, hij komt erachter met de aftrekker. Hij herstelt de kleren (ik kan niet naaien), en ik was ze (hij krijgt de wasmachine maar niet door).
Ik ben het wel niet helemaal eens met het onderschatten van de cultuurverschillen. Ze zijn er zeker. En als beide partners hun cultuur als belangrijkste goed zien dan zie ik het zeer goed mogelijk dat gemengde huwelijken sneller eindigen. Dit kan al met banale dingen gebeuren. Moest hij geen belgische gerechten willen eten, of ik geen Marokkaanse gerechten willen klaarmaken bijvoorbeeld.
Mijn man en ik zien onze religie als belangrijker dan onze culturele afkomst. En onze religie is dezelfde. Die bindt nog meer. Culturele verschillen blijven (denk maar aan belgische/nederlandse gewoonte om kinderen op tijd, vroeg, in bed te stoppen en marokkaanse gewoonte om ze maar lekker lang te laten opblijven en in zetel voor tv in slaap te laten vallen), maar we zijn heel open in onze communicatie.
Voor de geinteresseerden; mijn kinderen gaan op tijd naar bed, niet omdat het mijn culturele gewoonte is, maar omdat het islamitisch correcter is om op tijd te gaan slapen.