Dé islam?

Deze column gaat over een jongeman.

Een jongeman die opgroeide in Rotterdam-West ten tijde van de tweede wederkomst van Tupac Shakur aldaar. Het was dan ook proleet Tupac, en niet profeet Mohammed ﷺ, die hem misogynie bijbracht.

Een jongeman die als bekeerde ex-Spartaan op zijn 18^de voor het eerst in de Kuip zat. Het was dan ook in die voetbaltempel, en niet in de plaatselijke moskee, waar hij voor het eerst in aanraking kwam met antisemitisme en homofobie.

De jongeman in kwestie is de zoon van een vader die tussen de dutjes door in de moskee zit en van al zijn tien kinderen een doctoraal en een kleinkind verwacht, het liefst nog voor het 25^ste levensjaar. Helaas een veelvoorkomende soort onder de eerste generatie Marokkaanse-Nederlanders. De jongeman was 19 toen hij voor het eerst een complimentje van zijn vader kreeg. De heugelijke gelegenheid was het feit dat de jongeman zojuist 5000 euro in contanten aan zijn vader had overhandigd. Vaderlief vroeg niet waar het geld vandaan kwam, maar zei ‘goed zo’ en begon aan een wandeling naar de moskee c.q. solo brainstormsessie over een nieuwe vloer in Marokko.

De jongeman zit nu een straf van 232 dagen detentie met PIJ-maatregel uit. Tijdens een voortgangsgesprek opperde de dienstdoende therapeut voorzichtig dat het recalcitrante gedrag van de jongeman weleens door dé islam zou kunnen komen. Je weet wel, die ideologie die waarschijnlijk zijn handen én voeten had afgehakt. De, vermeend tot dé islam bekeerde, NWA-legende Ice Cube rapte al eens met recalcitrante blik: ‘’Gangsta Rap made me do it!’’ Hij had het mis.

De jongeman had letterlijk net zo goed ondergetekende kunnen zijn. Zijn reactie op de stierenschijt van de therapeut was dan waarschijnlijk dat als dé islam al wat te verwijten viel, dat het gebrek aan beloofde verlossing was. Daarin voorziet namelijk geen van de subculturen die maar al te graag aanspraak willen maken op de titel ‘dé islam’. Dé islam is niet veel meer dan te allen tijde klaar staan voor je moeder, behalve tijdens gebedstijden. Culturele assimilatie in Nederland, maar koppensnellen in Syrië. Dé islam is als het Monster van Loch Ness en ooit nog een landstitel voor ons aller Feyenoord. Dé islam is een illusie. En dat kunnen zowel de jongeman als de therapeut zich maar beter snel realiseren. W’Allāhu ʾaʿlam.

Bron afbeelding: Flickr.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Anouar Ethawri

'Anouar Ethawri' is het schrijvers-pseudoniem van een doodnormale jongen die verder uit angst voor represailles liever zijn volledige naam verborgen houdt. Anouar Ethawri, hierna te noemen 'de zwaarlijvige puber met de vele namen', ziet in Rotterdam het levenslicht op precies dezelfde dag dat Theo Laseroms -Feyenoord én Sparta legende- helaas het loodje legt. Een triest gevalletje 'de een zijn dood, de ander zijn brood' en verder de basis voor een levenslange liefde voor de twee Rotterdamse voetbalclubs. Naast het liefhebben van Rotterdamse voetbalclubs -en eigenlijk alles wat maar enigszins met Rotterdam te maken heeft- doet de zwaarlijvige puber met de vele namen niet zo veel in zijn leven. Behalve dan misschien af en toe wat lezen uit een Dostojevskitje, de Donald Duck of natuurlijk de Koran. Als Feyenoord eindelijk weer eens kampioen wordt, regelt de zwaarlijvige puber met de vele namen een importbruid en gaat hij op huwelijksreis naar Paaseiland. InshaAllah.

Lees andere stukken van Anouar