Een bekeringsverhaal – Juz’ 7

Het was een vrijdagavond in 2005. Ik activeerde het alarm van de winkel, sloot de deur af, wenste mijn collega’s een fijne avond en stapte op de fiets. Een minuut of 20 verder reed ik het terrein van een kleine moskee op. De imam en een viertal broeders zaten al op mijn komst te wachten. Het laatste gebed was gebeden en we waren de enige aanwezigen in de moskee. Een bont gezelschap ondanks dat. Twee mannen die geboren en getogen waren in Marokko, de derde kwam uit Yemen, de vierde was een Albanees en de vijfde een Groninger.

We kwamen daar bijeen omdat ik eerder op die dag kenbaar had gemaakt de shahada te willen afleggen. De shahada is zoveel als de islamitische geloofsbelijdenis die, wanneer in oprechtheid uitgesproken, een persoon de islam doet binnentreden. De imam nam, met wat vertaalhulp, nog even de basis door van de islamitische geloofsovertuiging en geloofspraktijk. Dit was belangrijk omdat ik goed moest weten waar ik ja tegen zou zeggen vertelde hij. Ik luisterde naar zijn verhaal, stemde in en legde de geloofsgetuigenis af.

Het was een bijzonder moment. Een moment waarop alle emoties die in me waren opgebouwd naar buiten kwamen. Na al die tijd van zoeken, wikken en wegen, heroverwegen en nog eens zoeken had ik mijn besluit definitief genomen. En die avond bracht ik mijn besluit in de praktijk; ik nam de islam aan als mijn religie en werd daarmee moslim. De felicitaties gingen grotendeels langs me heen. Ik zonderde me af in de gebedsruimte om Allah te danken en werd overmand door emotie.

Het voelde een beetje als de omschrijving die staat weergegeven in het zevende deel van de Koran:

En wanneer zij horen wat aan de Boodschapper geopenbaard is, zie jij hun ogen van de tranen overvloeien, omdat zij de Waarheid herkennen. Zij zeggen: “Onze Heer, wij geloven, schrijf ons dus op bij de getuigen.” (Koran, hoofdstuk 5:83).

Ik bevond me vanaf dat moment op een “convert-high” zoals dat wel eens genoemd wil worden; dat moment na de start van het praktiseren dat je alles opgeeft voor je religie uit liefde voor Allah. Althans, dat is de mooie omschrijving. De meer correcte omschrijving zou zijn: dat moment dat ik me gedroeg als een olifant in een porseleinkast. Ik was zeer beperkt in mijn religieuze kennis maar wat ik leerde zag ik als absolute waarheid. Ik had daarnaast geen enkel benul van de gevolgen van mijn gedrag op mijn sociale omgeving. Laat staan dat ik door had wat mijn gedrag voor gevolgen had op de visie van mijn omgeving op de islam als religie.

Vergelijk het maar even met die ene heftige verliefdheid; je hebt alles voor de ander over, ongeacht welke bruggen je ervoor moet verbranden en welke heilige huisjes je ervoor omver moet trappen. Echter: wanneer het gaat om een verliefdheid op een persoon kan je omgeving vaak wel begrip opbrengen voor je gedrag. Hebben we het daarentegen over verliefd zijn op de islam dan ziet men dergelijk “verliefd gedrag” al snel als storend, extreem, radicaal en bekrompen.

Hoe ouder een persoon is hoe meer de scherpe randjes van dergelijk gedrag eraf zijn vanwege een zekere stabiliteit die hoort bij een hogere leeftijd. Voor personen van grofweg 15 tot 25 jaar ligt dit anders. De sociale, emotionele en verstandelijke ontwikkeling die nog volop gaande zijn hebben een grote invloed op de manier waarop startende moslims met de islam omgaan.

Waar het me hier met name om gaat is het feit dat de keuze voor de islam de deur opent naar een periode van persoonlijke ontwikkeling. Vragen als; hoe ga ik mijn religieuze identiteit vormen, hoe verhoudt die identiteit zich tot mijn omgeving, welke prioriteiten dien ik daarbij in acht te nemen en op welke kernwaarden dien ik mijn handelen te baseren. Stuk voor stuk vragen die van antwoord moeten worden voorzien. Vragen die zelden worden gesteld door de startende moslim vanwege een gebrekkig overzicht van de situatie. Men beseft echter wel dat men een verandering ondergaat en zo is dan ook te zien dat startende moslims in deze periode het meest open staat voor nieuwe invloeden en opvattingen. En helaas; niet altijd gaan die eerste stappen binnen de islam goed. En in meerdere gevallen zag ik startende moslims de islam weer verlaten, vervallen in extreem gedrag en zag ik sociale netwerken onnodig verwoest worden.

Het is tijd dat moskeeën aandacht gaan geven aan deze feiten. Niet alleen door de situatie te leren herkennen en erkennen, maar ook door ernaar te gaan handelen. Het gaat niet slechts om een beperkt aantal bekeerlingen zonder enige islamitische achtergrond die dit proces doormaken. We hebben te maken met een groeiend aantal jongeren uit moslimgezinnen die, net als bekeerlingen, op latere leeftijd de islam praktisch willen gaan vormgeven in hun leven.

Het aanbieden van lessenreeksen aangaande de geloofsleer en geloofspraktijk is daarbij niet voldoende. Er zou aandacht moeten uitgaan naar de wijze waarop prioriteiten worden aangebracht in het praktiseren van de islam. Er dient gekeken te worden naar de effecten van de geloofspraktijk op de sociale omgeving van startende moslims. Er is aandacht vereist voor de manier waarop omgegaan dient te worden met de diversiteit van de moslimgemeenschap, etc.

Het is mooi om te zien dat mensen terugkeren naar de islam, of ze nu uit moslimgezinnen komen of niet. Het is mooi om te zien dat de gemeenschap blijdschap toont met deze mensen. Het is ontroerend om te zien hoe ogen zich met tranen vullen bij het herkennen van de Waarheid. Laten we daarom vooral niet vergeten dat de stap naar het praktiseren niet het einde van het verhaal is. Het is daarentegen het begin van een nieuw hoofdstuk in het leven van een persoon die, al dan niet bewust, de hulp van de gemeenschap goed kan gebruiken.

Dit is deel 7 van Jouw Dagelijkse Dosis. Iedere dag in de Ramadan schrijft een team van schrijvers een reflectie over de juz’ die praktisch de hele oemmah die dag leest. Alle lezers worden uitgenodigd hetzelfde te doen, en hun eigen reflectie op de juz’ van de dag in de reacties te plaatsen. 

Afbeelding van pixabay.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdullah den Toom

In 2005 bekeerde hij zich tot de islam, en sindsdien timmert hij druk aan de weg. Zijn motto? Wens geen verandering, wees verandering. Vanuit die gedachte is hij betrokken geweest bij de opzet van het LPNM, bekeerlingen.nl en waaromislam.nl. Hij studeerde af als islamitisch pedagoog met een verdieping in religieuze diversiteit. Na zijn studie richtte hij het S-L-M op; een organisatie die zich richt op islamitische pedagogiek, huwelijk en de begeleiding van bekeerlingen.

Lees andere stukken van Abdullah