Inmiddels is het ruim twee jaar geleden dat ik een cliënt had van negen jaar met veel schoolachterstanden en ernstige agressie problemen. Hij vernielde alles in het huis als het niet ging zoals hij wilde en geweld jegens de moeder kwam daar ook bij kijken. Toen ik zijn casus hoorde, dacht ik: ‘Hem wil ik begeleiden, wat een uitdaging zal dat wel niet worden!’
Dat werd het ook. De eerste les was een les om niet te vergeten: een machtsstrijd waarbij ik de cliënt fysiek moest pakken om in de lesruimte te krijgen. Ik kreeg er een trap tegen mijn schenen voor terug. Alhoewel deze echt pijn deed, hield ik mijn pokerface op. We gingen gamen achter de computer. Naargelang het spelen stelde ik hem vragen en tot mijn verbazing was hij open genoeg om te kunnen achterhalen wat er allemaal speelde. Het lag niet aan het kind, het gedrag van het kind was het resultaat van zijn omgeving jump4loves.com/croatian-women/.
Ik vertelde hem dat er iets bestond wat je kapot mag maken en als je het stuk maakte er snoep uit krijgt. Hij kende het niet. Ik vertelde hem dat hij het dan met een knuppel helemaal in elkaar mocht meppen. Hij werd nieuwsgierig en wilde weten wat het was. Ik vertelde hem dat wanneer hij zijn huiswerk maakte en goed zijn best zou doen tijdens de les we het laatste kwartiertje eraan zouden werken. Discipline was hiervoor nodig. Als hij zich niet hield aan de afspraak werd er ook niet geknutseld.
De ene keer gingen we het laatste kwartiertje naar de winkel om spulletjes te halen, daarna weer verfspulletjes, daarna snoep en zo verder. Hij begon het steeds leuker te vinden.
Na een paar maanden hadden we het eindresultaat bereikt. Een paarmaanden voor een project dat je binnen enkele lessen zou moeten hebben verwezenlijkt, maar zoals ik al zei vergt discipline geweld. Een mooie sneeuwpop piñata was het resultaat. Deze mocht hij nu helemaal in elkaar slaan, hij had zelfs zijn eigen knuppel mee. Daar stond hij dan..
Hij wilde niet. Hij stelde het uit en vertelde het thuis met zijn nichtjes en neefjes stuk te willen slaan. Ik vond het prima. Het heeft hem uiteindelijk een paar maanden gekost om het kapot te maken. Ik maakte hem duidelijk dat dit precies was wat hij thuis aan het doen was. “Mama werkt hard voor haar centjes om die mooie grote tv te kopen, om die glazen tafel en kopjes en bordjes te kopen. En dan maak jij het kapot. Begrijp je nu het gevoel dat wanneer je tijd en energie in iets stopt het niet leuk is als het kapot wordt gemaakt?” Hij gaf aan het te begrijpen. Hij zag in dat het geweld geen nut had. We hebben geleerd hoe wel met boosheid om te gaan. Het gesprek eindigde met een emotionele knuffel tussen moeder en kind en moeder gaf aan dat er sindsdien geen dergelijke incidenten thuis hebben plaatsgevonden. Elhamdoullilah. Uiteraard hebben er meerdere acties plaatsgevonden om tot dit resultaat te komen, echter was dit wel de rode draad.
Sommige kinderen zijn net een ingewikkelde formule, waarbij het doel op diverse wijze behaald kan worden. Het is aan ons om dat in te zien. Vaak krijgt het kind de schuld of het verwijt, maar voordat we met de vinger wijzen dienen we eerst naar ons zelf te kijken. Bieden wij wel de omgeving die nodig is om je goed in te kunnen ontwikkelen? Weten wij wat er nodig is voor een goede omgeving? Veel vragen die we eerst aan ons zelf dienen te stellen alvorens het af te schuiven op het kind.
Auteur: Dounia Lamraoui.
Bron afbeelding: Flickr.
Redactie
Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!Lees andere stukken van de WBH Redactie
Volg ons op social media