“Ik ben naar Nederland gekomen voor jullie toekomst, niet voor die van mezelf.”
Jarenlang is dit een waterdicht adviesnota geweest van vele eerste generatie Marokkaanse vaders. Wanneer er iets tegenzat binnen het gezin wat betreft school of andere omstandigheden, lieten zij ons eraan herinneren dat hun migratie naar het verre Europa niet voor niets geweest is. Het zijn de harde en oprechte woorden van deze eerste generatie gastarbeiders die een ongekende waarde hebben gekregen.
“Het is nog geen 6 uur of de bus staat al klaar om de jonge groep Marokkanen op te halen voor een nieuwe werkdag in de fabriek. Hamid en Aziz praatten nog na hoe het de afgelopen avond in de dorpskroeg was. De jongemannen spraken amper Nederlands, maar wisten zich goed te redden tussen de onbekende menigte. Het zijn de jaren zeventig, een periode van hard zwoegen, maar ook van aanpassing en saamhorigheid. De gastarbeiders wisten als geen ander hoe het is om keihard te werken voor weinig. “
Voor de gastarbeiders was het bloed, zweet en tranen zodat wij de dag van vandaag kunnen genieten van onze vrijheden. Anno 2016 zijn het de verhalen van deze generatie die kenmerkend zijn voor hetgeen wat gemist wordt in onze multiculturele samenleving. Een gevoel van acceptatie en saamhorigheid. Vaak wordt vanuit verschillende hoeken de leuze geslingerd dat vroeger alles anders was, dat vroeger alles beter was. Zou het dan niet zonde zijn als vroeger maar vroeger blijft? Als men zich zelfs wist te redden met slechts “hallo” en “bedankt” door de taalbarrière in de vroegere jaren, dan zou het voor ons vandaag de dag een eitje moeten zijn om rekening te houden met elkaars normen en waarden.
Helaas is het niet zo gemakkelijk als dat het lijkt. De complexe samenleving waar wij in verwikkeld zijn, heeft ervoor gezorgd dat er geen sprake meer is van een “hallo” en “bedankt” kwestie. Het vereist meer dan slechts een paar woorden om het gevoel van acceptatie en saamhorigheid te bereiken. En terecht. Het is aan ons om te laten zien waarom ‘vroeger’ haar plaats heeft moeten afstaan aan wat beters: toekomst. Een toekomst waarin er geen ‘wij’ en ‘jullie’ cultuur bestaat, maar acceptatie en saamhorigheid vanzelfsprekend zijn. Laten we ons dus vooral niet ontmoedigen door zure appels en de focus leggen op de rest van de oogst…
Zeinab Bouljhaf
Een dame van de wereld, maar sinds geboorte woonachtig in het kikkerlandje. Studente Islam en Arabisch, met een vleugje voorliefde voor koken. Vanaf de middelbare school is bij haar de levensspreuk ‘Going for the extra mile’ erin gestampt en dit is vandaag de dag goed blijven hangen. Met een scherpzinnige blik op haar omgeving vangt ze van alle kanten verhalen op diehaar inspireren tot het verdiepen in maatschappelijke kwesties. Waar je haar voor wakker kan maken, is het ochtendgebed. De rest is bijzaak…Lees andere stukken van Zeinab
5 Reacties op "Bloed, zweet en appels: over gastarbeiders"
Ik ben liever een zure appel, dan met suiker op smaak gebrachte appelmoes, omdat het voor anderen dan makkelijker is door te slikken en te verteren.
Hoeveel ga je van je eigenheid inleveren om dat “wij” gevoel te creëren, om het voor de ander makkelijker te maken.
Een Turkse vriendin heeft heel veel van haar geloof en cultuur ingeleverd om dat “wij” gevoel met haar Nederlandse man te kunnen hebben. Veel tweede generatie hippe Turkse ouders gaan dit jaar weer een kerstboom in de huiskamer zetten, omdat hun kinderen anders dat “wij” gevoel niet hebben met hun klasgenootjes. En ach, het is ook zo gezellig.
Veel jonge Marokkaanse en Turkse vrouwen zijn geobsedeerd door make-up, mode en sieraden. Ze lopen in de winkelstraat alsof ze op de catwalk lopen. Met een dikke laag make-up. Vraag mij af hoe zij hun whoedoe doen. O sorry dat doen ze natuurlijk niet. Anders is het zonde voor hun make-up. Ze doen alsof zij whoedoe doen (ik weet niet wat erger is, Allah of jezelf voor de gek proberen te houden), maken hun vinger nat en trekken een streep langs hun gezicht. (i.p. v. het hele gezicht goed nat te maken en schoon te maken.) Ze hollen liever naar de MANGO en de ZARA, dan naar een moskee, als het tijd is om te bidden. Ze kopen en kopen, om aan dat opgedrongen mode beeld te voldoen. Om erbij te horen en dat “wij” gevoel te hebben.
Laatst liep ik door de Bijenkorf, ik zag twee Marokkaanse meisjes die betoverd leken te zijn door Michael Kors horloges en er 1 wilden kopen, omdat het… Michael Kors is.
Wie volg je en ik zal je zeggen wie en wat je bent.
En als deze meiden moe thuis komen ploffen ze op de bank en kijken ze naar Netflix series. Hoogopgeleide vrouwen en laagopgeleiden, maakt niet uit.
Nederlandse en Turkse/Marokkaanse vrouwen hebben dezelfde levensstijl. Er is hen beiden een levensstijl opgedrongen waar zij zijn ingetrapt. Er is al een “wij”. Het enige verschil is dat sommige “consumers” een hoofddoek dragen, maar dat is van ondergeschikte belang voor het kapitalistische systeem zolang ze er maar niet naar leven. Want de islam is eigenlijk de grootste vijand van dit kapitalistische samenleving. Maar omdat veel moslims de islam niet leven zoals het hoort, worden ze ook niet meer als een bedreiging gezien.
Moslims horen zich op hele andere dingen te focussen. De tweede generatie is misschien wel hoger opgeleid en spreekt misschien wel beter Nederlands dan hun ouders, maar hoe leven ze?
Hoe leven ze?
Herkenbaar, Zeinab!
Als ik mijn vader hoor over de jaren ’60 & ’70 dan vraag ik me soms af hoe onze generatie (auto/allo, zwart/wit, moslim/niet-moslim) er zo’n zooitje van heeft kunnen maken. Ongehoord hoeveel die man en zijn matties op hun ruggen hebben gedragen en ongehoord hoeveel er met kapotte ruggen thuis zitten. En wij, wat doen wij? Zeiken ipv hard werken? Misgunnen ipv delen? We hangen liever op Facebook dan aan de lippen van onze ouders om die prachtige verhalen te horen. Zurig gezeur en gezever? Opgetiefd ermee en aan het werk alsof we in de dagen van een betere natie leven.
Asalamou alaikoum meliha, als eerst bedankt voor je diepgaande reactie en de tijd die je erin gestoken hebt om jouw argumenten te betogen.
De “wij” en “jullie” cultuur waar jij op doelt, heeft als ik het zo lees voornamelijk te maken met de gedragingen die men in islamitische kringen naar jouw waarnemingen overnemen van het Westen. Ik snap dat je je kan ergeren aan bepaalde dingen die jij in je omgeving ziet en dit voor jou buiten de grenzen van de Islam treden.
Echter, ik doel meer op de “wij” en “jullie” cultuur in de zin dat men zich buitengesloten kan voelen in de mate waarop er geïntegreerd is en dit niet altijd doordringt als integratie. Ik zie zelf de kwestie kerstmis vieren en make-up dragen geen vorm van integratie in de Nederlandse samenleving. Daarom benoem ik juist de ongekende waarden die de woorden van mijn eigen ouders voor mij gehad hebben, in de hoop dat een ander zich daar in terug kan vinden.
Hoe iemand leeft? Ik denk dat een vraag is waar ik geen oordeel over kan en wil doen..
Zeinab, we hebben elkaar nooit heel goed gekend maar ik wil heel graag dit tegen je zeggen: je bent een prachtig mens. Jij hebt de kracht om anderen te inspireren en te motiveren. Ik hoop dat je anderen zoals jezelf helpt om ook hun stem te laten horen. Zoals in elke oogst, zijn er zo ontzettend veel meer zoete dan zure appels. En dit is het moment voor die mensen om op te staan en hun gevoel en wens over dit integratieprobleem uit te spreken. De mensen die onze lieve buren zijn, onze docenten, onze dokters en automonteurs. Zowel uit “onze” als uit “jullie” cultuur: welke groepen dat ook mogen zijn, want dit probleem wordt breed gedragen. Die bewustwording, waar jij zo’n grote rol in speelt, zal uiteindelijk leiden tot acceptatie van elkaar en elkaars prachtige, diverse en leerzame normen en waarden. Ik hoop het. Stop niet met schrijven.
Mooie verhalen zijn het hè Abu Farah? Je kan je gewoon inleven op hoe zwaar het is geweest voor hen en de rest. Die situatie is er helaas nog voor velen wereldwijd.
Khair in sha Allah, hard werken loont.