Sushi met een Eritrese vluchteling

Een jonge man, hooguit 1.65, staat op me te wachten. We hebben afgesproken voor de Starbucks op Utrecht Centraal. In zijn vale spijkerbroek en zwarte leren jasje kijkt hij wat verloren om zich heen. Zoals kenmerkend voor alle Eritrese nieuwkomers, draait ook hij rondjes met zijn vinger door zijn speelse krullen. Hierdoor oogt hij nog jonger dan hij daadwerkelijk is. Plots ziet hij me en begint enthousiast te zwaaien.

We besluiten wat te gaan eten voordat we naar onze afspraak gaan. Ik kies voor sushi; één van mijn lievelingsgerechten. Hij heeft het nog nooit gegeten en is daarom een beetje sceptisch. In Eritrea is het niet heel gebruikelijk om vis te eten. Het traditionele gerecht, dat Injera heet, bestaat uit een soort van pannenkoek met voornamelijk kip of vlees, groente en saus. De jonge man, die overigens Dani heet, kijkt gebiologeerd naar de manier waarop ik mijn in zeewier gehulde stukje vis in een sausje dip om er vervolgens enorm van te smullen. Uiteindelijk weet ik hem over te halen ook een stukje te proeven. Uiterst voorzichtig neemt hij een klein hapje van de zalm. Hij trekt een vies gezicht en neemt direct een grote slok water. Ik schiet in de lach. Iets nieuws ontdekken is altijd even wennen.

Met nog een half uur op de klok voor onze afspraak begint, stappen we op en lopen langzaam richting de uitgang. Dani en ik zijn redactielid bij een tijdschrift voor jonge vluchtelingen. Voor de eerstvolgende editie schrijven wij samen een artikel over een ex-vluchteling die hier in Nederland een succesvolle carrière heeft behaald. Op de planning staat daarom een interview met een kapper die hier op jonge leeftijd vanuit Ethiopië naar toe is gevlucht.

Onder het genot van een kopje Ethiopische koffie vertelt de kapper ons een indrukwekkend verhaal. Ik zie dat ook Dani onder de indruk is. Ik bedenk me dat hij over een paar jaar eenzelfde succesverhaal kan vertellen. Deze jongeman van 22 jaar heeft namelijk enorm veel potentie. Ongeveer een jaar geleden is hij hier helemaal in zijn eentje naar toegekomen. Via de bekende route: vanaf Libië op een gammel bootje naar Lampedusa, vervolgens te voet en met de trein richting West Europa. Nu heeft hij een eigen woning en volgt een MBO opleiding. Voor mijn gevoel heeft hij al heel wat bereikt. Hij heeft een stabiel en vooral veilig leven, en is goed op weg om zichzelf te ontwikkelen. Dani is echter erg ambitieus en staat naar zijn idee nog onderaan de ladder. Hij wil graag Political Science studeren. Ik vertel hem dat dit een hele goede keus is en dat ik bereid ben hem te helpen waar nodig.

“Ik voel een vreemd soort behoefte opkomen om voor hem te zorgen. Als een soort oudere zus. Tegelijkertijd besef ik dat hij waarschijnlijk een stuk zelfstandiger is dan ik.”

Dit is precies wat mij aanspreekt aan Dani: zijn gedrevenheid en onze gedeelde interesse in politiek. Wanneer hij op de terugweg naar huis zijn vluchtverhaal met mij deelt, hang ik dan ook aan zijn lippen. Zijn vrolijke donkerbruine ogen verschuilen veel leed en verdriet. Het raakt mij enorm. Ik voel een vreemd soort behoefte opkomen om voor hem te zorgen. Als een soort oudere zus. Tegelijkertijd besef ik dat hij waarschijnlijk een stuk zelfstandiger is dan ik. Mijn onbezorgde jeugd in Nederland weegt niet op tegen de levenservaring die hij nu al heeft opgedaan. Ondanks zijn moeilijke start in het leven ben ik er van overtuigd dat hij in staat is iets moois te bereiken in deze samenleving.

Net als Dani zijn er zoveel andere vluchtelingen die wel degelijk een bijdrage kunnen leveren aan onze maatschappij. Ik wou dat meer mensen dit in konden zien. Dat er meer oog is voor de persoon achter de vluchteling, louter dan het angstbeeld dat door sommige politici en media wordt gepresenteerd. Als men de angst voor ‘de grote boze ander’ zou omzetten in empathie en inlevingsvermogen, zou de wereld er een stuk aangenamer uitzien.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Yasmina Jennifer Kahsai

Na een bachelor European Studies te hebben afgerond, volgt Yasmina nu een master Bestuurskunde aan de Erasmus Universiteit. Geboren en getogen in de mooie stad achter de duinen. Haar roots liggen echter ver weg hier vandaan. Als half Eritrese/half Indische noemt Yasmina zichzelf graag een wereldburger. Unity in Diversity, dat is hoe zij graag de wereld zou zien. Haar grootste passie is het schrijven van proza en poëzie. Het is meer dan slechts een hobby; het is haar uitlaatklep, haar uitingsvorm, haar middel om de gevoelens en ideeën die haar bezighouden te delen met iedereen die daar interesse voor heeft. Verder reist, leest en kookt Yasmina graag.

Lees andere stukken van Yasmina