Metro. Een viertal vrouwen kletst honderduit. Toeristen. De oudste vraagt me in het Egyptisch of ik Arabisch spreek. Er zijn nogal wat Arabischen, afhankelijk van de bedoelde soort verschilt mijn antwoord. Het is ochtend. Dat verhaal bewaar ik wel voor een andere keer. Ik zeg maar sjweyya. Beetje.
Of ik ook op reis ben? We delen de metro, maar mijn reis is anders. Ik antwoord ontkennend. Ik ben hier geboren. Hier. Als ik om me heen kijk in de metro is dat zowel veelzeggend als niet. Even is Nederland een plek waar je elkaar ontmoet en praat. Gewoon onderweg.
Ze vragen of ik een hammam ken waar je ook kan eten en foto’s kunt maken. Toeristen verrassen me bijna niet meer met hun creativiteit in vragen, maar hen is het gelukt. Ik vraag me af of ze daarvoor naar Nederland zijn gekomen. In mijn hoofd. Mijn mond geeft antwoord. Dat ik niet zo gauw zo’n hammam ken, nee.
Ze lachen. Hemèèm, hemèèm. Het woord wappert, ik zie een duif vanuit het raam. Het kwartje valt. Ze willen duiven voeren en daar foto’s mee maken. Ik gniffel.
De Dam. Daar zijn duiven. Ze knikken instemmend. Ik bevestig wat Google ze al had verteld, maar eigenlijk had ik dat raam moet laten zien. Duiven zijn overal. Als je maar kijkt.
Mijn halte wordt omgeroepen. Ik weet even niet meer hoe je in het Egyptisch iemand een fijne dag wenst en zeg nog maar een keer dat het aangenaam was kennis te maken. Mtsharfeen. Hun namen ken ik niet.
Als ik de metro en de drukte uit ben vraag ik me af wat ze eigenlijk van Sisi vinden. Ik weet het niet.
De metro rijdt door, zij gaan duiven voeren. Die gaan vliegen. Ik weet dat. Soms is dat alles. Gewoon.
Afbeelding: pixabay.
3 Reacties op "Een beetje Arabisch in de metro"
Altijd gezellig om mensen tegen te komen met wie je Arabisch kunt babbelen. :-)
Mooi stuk kort en krachtig. Zoveel lagen en boodschappen in een kort stukje. Rijk!
Creatief:). Thanks voor het mij ook laten gniffelen.