Ik had mezelf nog zo beloofd dat ik mij niet meer bezig zou houden met integratie en moslimproblematiek, om maar te kunnen schrijven en filosoferen over andere onderwerpen zoals sport of de tweedehands-autohandel.
Het is overigens ook een vaak gehoord beklag dat klinkt als ‘Ik word alleen maar voor onderwerpen zoals integratie en terrorisme uitgenodigd in de media’, maar de virale ophef die de afgelopen week rondzwierf blijkt een te aantrekkelijke uitnodiging te zijn.
“Natuurlijk gaat het ook goed, kijk naar mij!”, zei journaliste Fidan Ekiz over haarzelf als boegbeeld van geslaagde integratie van de week bij Jinek. Per slot van rekening zat zij daar op landelijke televisie haar boek te promoten en moet ik maar gehoorzaam aanhoren hoe haar ouders het niet hadden voorgenomen om naar Nederland te komen om mensen zoals ik te zien mislukken.
Om ook maar eens een duit in het afvalbakje van de integratieproblematiek te doen en als koren op de molen der beroepssceptici van de tuttifrutti-multicultisamenleving te fungeren, wil ik hierbij een waardevolle bijdrage leveren aan het debat door een voorwoord op het voorwoord van Fidans boek te schrijven. Zo voorbarig als wat, maar broodnodig om de hardnekkige vooroordelen over integratie van tafel te ruimen.
Beste lezer,
Dat je al zo ver bent gekomen is bewonderenswaardig en onderstreept nog maar eens dat de problematiek rondom onze huidige pluriforme samenleving jou aan het hart gaat. An sich is dit een mooi gegeven, maar om wederzijds begrip een kans te kunnen geven is er behoefte aan een nulmeting. Dit zou namelijk de gedeelde veronderstelling moeten zijn dat het begrip ‘integratie’, voor zover het nog enige maatschappelijke relevantie heeft in de huidige samenleving die het wij-zij-denken steeds weer het nakijken lijkt te geven, niets te maken heeft met het creëren van een brave grijze massa aan migrantenkinderen.
De integratie waarbij men lijkt te verwijzen naar een eenheidsworstenfabriek van de dominante meerderheid, heeft vrijwel nooit een kans van slagen gehad en lijkt gedoemd te mislukken. Daarom wil ik jou in dit voorwoord op het voorwoord van Fidan meegeven dat integratie geen huiswerkopdracht is in het rugzakje van migrantenkinderen. Om het in Fidans woorden zelf te zeggen: mijn ouders zijn hier niet naar toe gekomen om mij te doen integreren.
Emancipatie draait in essentie om het hebben van de mogelijkheden om eigen keuzes te kunnen maken in deze geïndividualiseerde samenleving. En natuurlijk is er een heleboel dat fout gaat, maar dit manifesteert zich niet met het aanbod aan gescheiden zwemmen of ‘hoofddoekjes’ in de klas.
Juist wanneer men een arbitraire norm stelt waarbij subjectieve drempels worden opgelegd die men vertellen wat ze wel zouden moeten doen om zo geïntegreerd mogelijk te lijken, wordt de plan misgeslagen. Want, dat is nou net wat vrijdenkers niet doen; andere mensen opleggen wat zij wel niet zouden moeten willen doen.
Sidi Bastos
Een bemoeial van jewelste, maar altijd met de beste intenties. Een Hagenees die zich druk maakt om wat er allemaal in het Binnenhof wordt uitgespookt en zijn tijd het liefst besteedt aan kijken naar politieke drama's die zich her en der afspelen. In ieder geval is hij nooit te beroerd om, op een ietwat omslachtige en bombastische manier, zijn irritaties en beste wensen voor onze samenleving de vrije loop te laten.Lees andere stukken van Sidi
Volg ons op social media