Dertig dagen reflectie

Een maand lang waren we de gasten van Ramadan, de maand van vasten en de Koran. De Ramadan was nog maar net begonnen of hij zei tegen mij:

‘Denk je dat je het paradijs zult binnengaan zonder dat je, net als de mensen die jou voorgingen, met vallen en opstaan wordt getest? Getroffen door tegenslagen en rampen, werden die zó geschokt dat zelfs hun boodschapper en de gelovigen uitriepen: ‘Wanneer komt Allah’s hulp?’ Werkelijk, Allah’s hulp is nabij.’ (2:214).

Waarschijnlijk omdat ik me nogal zorgen maakte over de algoritmen die op internet voortdurend automatisch moslims scheldend belagen. Maar toen begon die mooie tijd van nachten doorhalen en wegblijven van bed en met hoop en vrees de Schepper aanroepen (32:16). Smeek tot je Schepper, nederig en in het verborgene. Hij houdt niet van hen die overdrijven (7:55).

Zo ongeveer op het midden van de maand brak de hoop door, toen de Koran zei:

‘O mijn dienaren, jullie die jezelf schade hebben toegebracht met je buitensporigheden, wanhoop niet aan Allah’s genade. Allah vergeeft zeker alle zonden. Hij is de meest Vergevensgezinde, de meest Genadevolle.’ (39:53

En ik las de dagelijkse bespiegelingen op Wij blijven hier, waarin delen van de Koran, soms speels tot nieuw verstaan inspireerden. Abdel Malik schreef over hoop:

‘Fouten ga je toch maken, falen doe je sowieso. Maar wat het draagbaar maakt, is het feit dat er hoop voor je is. Omdat je het echt goed bedoelt, en van jezelf wilt en hoopt dat het beter zal gaan. Het is een troost dat Allah op de hoogte is van je innerlijke dialoog. Hij kent je door en door en weet wat je uiteindelijk echt diep van binnen bent of wilt zijn, ook al komen je daden nog niet volledig daarmee overeen.’

Arthemis Imaan verbond de Rahima met de Rahma, de baarmoeder met de goddelijke genade en schreef:

‘Dus als de Ramadan zwangere, zogende of ongestelde vrouw even tegen zit, weet dan dat dit alles een diepe en spirituele connectie heeft met Allah. Dat onze vrouwenlichamen, die nog steeds het onderwerp zijn van verschillende patriarchale machtsstrijden ook tijdens deze tijden in een staat van aanbidding zijn. Dat niemand je hoort te shamen als je wil eten of drinken, maar dat je letterlijk en figuurlijk omgeven en gewikkeld bent in Allah’s rahma.’

Allah schiep genade in honderd delen en zond daarvan slechts één deel naar de aarde. Door dit ene deel kennen alle schepselen onderling liefde. Zelfs zó dat een merrie nooit op haar veulen zal stappen, bang haar te beschadigen. De overige negenennegentig delen bewaart Allah voor de Dag der Opstanding.[1] Laten we op de ontmoeting met onze Schepper hopen.

De volgende boodschap van hoop was voor mij kalligraffiti van el.Seed. Straatkunstenaar el.Seed combineert kalligrafie met graffiti om boodschappen van hoop en vrede te brengen in omgevingen die sporen dragen van grote sociale ongelijkheid.

Geïnspireerd door de plek waar hij schildert, is zijn werk gericht op de schoonheid van Arabische kalligrafie. Die verbindt hij aan positieve waarden, waarmee hij zonder vertaling elk mens probeert te bereiken en de aandacht vestigt op vergeten plekken.

Geboren en getogen in Parijs uit Tunesische ouders, liet graffitikunstenaar el.Seed over de hele wereld zijn universele boodschappen achter. De meeste mensen kunnen die weliswaar zonder wat hulp niet ontcijferen, maar de creatieve betekenis spat ervan af.

El.Seed laat traditionele Arabische kalligrafie samenvloeien met de freestyle guerrilla technieken van de moderne kalligrafie. Zijn muurschilderingen brengen de geografische locatie in context en brengen op die manier hun boodschap op een diepere laag dan alleen met taal mogelijk is.

Hun beweging, vormen en kleuren die op muren uiteenspatten vangen de aandacht van de voorbijgangers en vragen erom hun geest te openen. ‘Arabisch schrift spreekt tot je ziel voordat het je ogen bereikt’, zegt el.Seed. Zoals wij ervaren wanneer we de Koran in het Arabisch lezen en zonder grote koranuitleggers te zijn toch in ons hart de inhoud ontvangen.

En dan was er de boodschap van hoop in het verhaal van de roos.

Er was eens een man die een roos plantte en hem trouw water gaf.

Voordat de roos openging om te bloeien, bekeek hij die aandachtig.

Hij zag de knop die op barsten stond en zag ook de doorns.

Hij dacht bij zichzelf,

‘Hoe kan zo’n prachtige bloem van een plant komen

die zo zwaar is belast met zoveel doorns?’

Terneergeslagen door deze gedachte

vergat hij de roos water te geven

en deze stierf voordat hij kon bloeien.

In ieder mens bevindt zich een roos.

De goddelijke kwaliteiten die vanaf onze geboorte

als een fitra, of natuurlijke neiging in ons zijn geplant,

groeien midden tussen de doorns, onze fouten.

Soms kijken we naar onszelf en zien alleen de doorns,

de tekortkomingen.

Dan hebben we de neiging te wanhopen

en denken dat we nergens goed voor zijn.

Dan vergeten we het goede in onszelf water te geven

en het sterft voordat het kan bloeien

en hebben ons ons eigen potentieel niet gerealiseerd.

Sommige mensen zien de roos in zichzelf niet

dan dienen anderen hen erop attent te maken.

Het is een grote gave om aan de doorns

van anderen voorbij te gaan

en in hen de roos te vinden.

Dat is het kenmerk van liefde,

naar iemand kijken,

en terwijl je diens fouten kent,

het edele van zijn of haar ziel te zien.

Word een roos en laat de nachtegaal

die niet voor jou zingt, zich schamen.

Misschien zal iemand over mij zeggen

dat ik gek ben

Maar ik zal over hem spreken alsof hij

Zonder te stoppen de naam van God gedenkt:

Hoe, hoe, hoe!’

Ied Mubarak

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Abdulwahid van Bommel

Abdulwahid van Bommel was geestelijke verzorger voor moslims bij het Medisch Centrum Haaglanden, voorganger van het Moslim Informatiecentrum in Den Haag en directeur van de Nederlandse Moslim Omroep. Nu is hij docent geestelijke verzorging en schrijver.

Lees andere stukken van