Terwijl ik met Massin en Anir met hun schoolwerk aan de eettafel zit, denk ik aan de impact van thuisonderwijs op zoveel gezinnen tijdens deze coronacrisis. Want laat ik eerlijk zijn; ik ben blij dat mijn kinderen op de basisschool zitten, want had mij niet gevraagd een 15-jarige havist te ondersteunen bij zijn wis- of natuurkunde!
Tijd
Mijn kinderen beginnen om 09:00 uur met hun dagprogramma en vanaf dat moment moet ik eigenlijk continue beschikbaar zijn voor hun vragen of het bieden van hulp. Nu ben ik nog niet volledig thuis aan het werk, maar vanaf morgen zal ik eraan moeten geloven. Hoe gaat dat dan? Het is een onmogelijkheid om die twee dingen tegelijk te doen en daarbij optimaal te functioneren.
De tweede week van thuisonderwijs leert mij dat het niet alleen tijdrovend is, maar ook een beroep doet op competenties waarin we niet geschoold zijn. Doceren is een vak waar mensen voor gestudeerd hebben.
Ik merk bij mijn eigen kinderen de frustratie als ik niet in staat ben hen een uitleg te bieden die past bij hun ontwikkelingsfase. En dan wordt het een zoektocht naar woorden en methoden, lang leve Google, om toch zoveel mogelijk tegemoet te komen aan wat begrijpelijk is voor hen.
Mogelijkheden
We hebben al gelezen over kinderen die niet de digitale voorzieningen hebben, of waarvan ouders niet de cognitieve competenties hebben om hun kinderen te ondersteunen. Ik voel me gezegend dat ik mogelijkheden tot mijn beschikking heb om mijn kinderen te ondersteunen en helpen.
Waar nodig een beroep kan doen op online support als ik er niet uitkom. Gezegend dat mijn niet optimale gezondheid niet dermate beperkend is, dat dit in de weg zou staan van de steun/hulp die ik kan bieden.
En dan denk ik aan die ouders, die liefhebbende ouders die ik ook ken, die chronische ziek zijn, hetzij fysiek hetzij geestelijk. Ouders die van hun kinderen houden en het beste voor hen nastreven.
Rust
Voor deze 0uders zijn de uren op school niet alleen belangrijk zijn voor de kinderen, maar ook voor hun eigen gezondheid.Broodnodige uren om tot rust te komen.
Uren die nodig zijn om op te laden, om energie te handhaven, zodat de kinderen die thuiskomen de volle aandacht kunnen krijgen. Aan die ouders en kinderen denk ik, want hoe vergaat het hen nu? Makkelijk zal het niet zijn.
PS. Het schrijven hiervan ging gepaard met zeker meer dan tien onderbrekingen vanwege vragen van de kinderen.
Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!
Dank voor je bezoek aan Wij Blijven Hier! Wij zijn al meer dan tien jaar hét platform in Vlaanderen en Nederland voor een authentiek moslimgeluid. Dat doen wij (het team van WBH!) met héél véél plezier en geheel op vrijwillige basis, zonder subsidies. Bewust, want we willen dicht blijven bij wie we zijn.
Wil jij samen met ons de onafhankelijkheid die wij hebben bewaren? Te gek. Dat kan door een eenmalige donatie,
maar ook door Vriend van WBH te worden middels een jaarlijkse
donatie. Dan drinken we dat kopje koffie ook samen.
Doe je mee?
Dit delen:
Jamila Faloun
38 jaar geleden werd ik geboren in die mooie stad achter de duinen (Den Haag). Inmiddels voldoe ik aan het geijkte beeld passende bij een dertiger. Getrouwd, moeder van 2 jongens, parttime baan, huisje, boompje maar geen beestje. Na een studie verpleegkunde aan de Haagse Hogeschool ben ik vertrokken naar Buitenveldert (Amsterdam) voor een studie Sociaal Culturele Wetenschappen aan de Vrije Universiteit. In mijn jongere jaren betrokken geweest bij de oprichting van meidenvereniging Al Manaar. Mijn passie ligt bij vraagstukken rondom emancipatie en integratie. Ik ben overgevoelig voor maatschappelijke ongelijkheid en onrecht.Lees andere stukken van Jamila
Volg ons op social media