Voorpagina Samenleving

Demonstreren: wanneer dan wel?!

Niet in de zomervakantie, dan is het politiek reces. Dat komt niet uit.

Niet in november of december, dan zijn er kinderen bij en is het een nationaal feest. Dat komt niet uit.

Niets uitzenden op het nieuws, dan geef je ze te veel aandacht en is het een links complot.

Niet in de politiek, want dat is irritant. Waarom donder je niet gewoon op naar je eigen land?

Niet de hele tijd over huidskleur beginnen, niemand ziet kleur überhaupt. Maar laat de belastingdienst wel een extra check uitvoeren op mensen met een achternaam die moeilijk uit te spreken is. Of als je zwart bent en een dikke auto rijdt, dan vraag je er zelf om.

Niet te dicht op de mensenmassa demonstreren, dat is provocerend. Ga ergens in een vak staan aan de rand van de stad, alsof jullie hooligans zijn die een potje met elkaar gaan knokken. Zodat jouw stem niemand lastig valt.

Niet met te veel mensen gaan demonstreren, want we zitten midden in een pandemie.

Maar dan heb ik een vraag hè: wanneer dan wel!?

Denk je dat demonstreren of de strijd tegen institutioneel racisme een soort linkse zondagshobby is ofzo?

Natuurlijk neem je risico. Natuurlijk is het nog maar te bezien of het geen enorme fout was. Ik ben zelf niet gegaan, onder andere door dat risico hierop. Maar ik ben trots op de mensen die daar waren.

Want de terecht bezorgde zorgmedewerkers die geven wel om je. Maar die politici die moord en brand schreeuwen geven geen moer om je. Het hele jaar doen ze hun best om je te negeren en weg te wuiven.

De pandemie heeft een uitzonderlijke vindingrijkheid en flexibiliteit op het gebied van beleid getoond. Alles valt te handhaven, zelfs met wie je lepeltje lepeltje ligt of niet.

Maar discriminatie of racisme is te vaag, daar kan je niets aan doen. Vecht je maar in. Hoe graag hadden ze willen zien dat het was geëscaleerd en demonstranten waren geslagen en afgevoerd, maar het was ze niet gegund.

Moet je nagaan hoe zat men het is, om in deze tijden alsnog de druk voelen daar te staan. Dat is geen hobby of laksheid, maar pijn.

Een bemoeial van jewelste, maar altijd met de beste intenties. Een Hagenees die zich druk maakt om wat er allemaal in het Binnenhof wordt uitgespookt en zijn tijd het liefst besteedt aan kijken naar politieke drama's die zich her en der afspelen. In ieder geval is hij nooit te beroerd om, op een ietwat omslachtige en bombastische manier, zijn irritaties en beste wensen voor onze samenleving de vrije loop te laten.

Lees andere stukken van Sidi