De dood is de enige zekerheid die wij in het leven hebben. Voor sommigen is het een tussenstop naar het hiernamaals en voor anderen is de dood de eindbestemming. Wij beseffen al te weinig hoe kwetsbaar en kortstondig dit leven wel niet is. Het spreekwoord; "Heden rood, morgen dood" geeft in vier woorden de kern van ons leven weer. Rood (rode lippen, rode wangen, een frisse gelaatskleur) geldt in tegenstelling tot de bleke dood als uiterlijk kenteken van een goede gezondheid.
Misschien ken jij wel iemand in je naaste omgeving die onlangs is heengegaan. Alleen jij weet op dat moment hoe zwaar het is om een dergelijk verlies te verwerken. Het ontroert mij al te vaak om familieberichten in de krant te lezen, beseffende dat deze donkere dag ook mij zal toekomen. Een gevoel van herkenning. Ik kan mij echt niet voorstellen als ik mijn eigen moeder ooit moet achterlaten in die kille, donkere en eenzame kist…
De aanleiding voor deze post is de droom die ik gisterochtend kreeg.
In die droom begaf ik mij op de Haagse begraafplaats ‘Oud Eik en Duinen’ in gezelschap van mijn vader en andere vrienden. Op een gegeven moment verloor ik de groep en kwam ik alleen te staan tussen honderden grafplaatsen. De avond naderde en het gevoel van angst werd groter. Ik begon te rennen op zoek naar een uitgang, maar deze kwam maar niet in zicht. Waar ik ook liep zag ik familiegraven, kindergraven, urnen en mausolea. De droom veranderde in een nachtmerrie die maar niet wilde ophouden. Gelukkig ontwaakte ik kort daarna zwetend in mijn bed. Even lag ik in mijn bed en begon lang te peinzen.
Na werk besloot ik de afgelegen begraafplaats te bezoeken. Een geluid in mijn diepste drong er op aan. Ik plaatste mijn fiets in de stalling en begon te voet de graven te bezoeken. Ik stond vaak stil bij grafplaatsen met een fotootje. "Hier rust in vrede mijn lieve vrouw, moeder en oma G.T. Mols-Bakhuizen." En daaronder het geschrift; "Dood ben ik niet moet je weten, dood ben ik pas als je me bent vergeten."
Angstaanjagend was het graf van een jongeman die exact op dezelfde datum als ik was geboren. Hij overleed vorig jaar op 24 jarige leeftijd. Of je nu op het toppunt van je carrière bent, een miezerig leven als verstoten zwerver leidt uiteindelijk zullen wij met zijn allen door diezelfde deur moeten gaan. Zoals het Nederlandse spreekwoord ook wel luidt: "Edel, arm en rijk maakt de dood weer gelijk."
5 Reacties op "Heden rood, morgen dood"
Maar de dood is ook het enige dat het leven de moeite waard maakt. Stel je nu eens voor dat de dood niet zou bestaan? Niets zou meer de moeite waard zijn. Werkelijk helemaal niets. Alles en bijna iedereen zijn wij al verloren al zijn we nog niet zo oud. Dat is hard maar maakt je ook bewust van het feit dat het leven geleefd moet worden tot in al zijn vezels.
Sajaad kwam na het vrijdag gebed op me af gelopen, jij komt uit Nederland nietwaar…(ik woon in the UK) Ja dat klopt…al babbelend kwamen we bij zijn auto. Hij zou over 21 dagen naar PAkistan gaan om te trouwen, hij had de afgelopen 2 jaar hier gewerkt voor dat doel. 2 dagen geleden vertrok hij naar Pakistan, liggend in een kist. Hij was goud en stof gaan kopen voor zijn toekomstige echtgenote, op de terugweg klapte hij tegen een boom die via de duur naar binnendring en zijn nek brak…voor de rest was hij helemaal ‘ok’.
Sajaad was dood en ik vroeg me af of ook ik niet de verkeerde prioriteiten stelde….
“Angstaanjagend was het graf van een jongeman die exact op dezelfde datum als ik was geboren. Hij overleed vorig jaar op 24 jarige leeftijd.”
Ik ben een tijdje terug ook op een begraafplaats geweest, en wat de meeste indruk bij mij achterliet was het graf van een 24-jarige Turkse jongen. Op zijn grafsteen stond zijn foto, een knappe gast met lange haren, als een topmodel erbij. Voor zijn naam stond ‘ing.’. Sjah, en dan overvalt de dood je op een dag plotseling. De gedachte alleen al doen de rillingen over mijn rug lopen.
De tuinman en de dood
Een Perzisch Edelman:
Van morgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: ‘Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot,
Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant,
Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan,
Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!’ –
Van middag -lang reeds was hij heengespoed-
Heb ik in ’t cederpark de Dood ontmoet.
‘Waarom,’ zo vraag ik, want hij wacht en zwijgt,
‘Hebt gij van morgen vroeg mijn knecht gedreigd?’
Glimlachend antwoordt hij: ‘Geen dreiging was ’t
Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen ‘k ’s morgens hier nog stil aan ’t werk zag staan,
Die ‘k ’s avonds halen moest in Ispahaan.’
P.N. van Eyck (1887-1954)
Het vermeerderen heeft jullie bezig gehoudt,
totdat jullie(zelfs) de graven bezoeken,
Welnee jullie zullen het weten,
En dan welnee jullie zullen het weten ,
welnee, als jullie het met zekerheid hadden geweten, dan zouden jullie het vuur hebben gezien, daarop zouden jullie het met het oog der zekerheid hebben gezien, daarop zullen jullie ondervraagd worden over de zaligheden.