Depressie: geen hulp door de coronacrisis

Hashim heeft na veel wikken en wegen besloten om naar de psycholoog te stappen voor hulp met zijn depressie. Om doorverwezen te worden maakt hij een afspraak bij de huisarts. Helaas wordt hij afgebeld aan het begin van de coronacrisis, nadat  hij eindelijk die eerste moedige stap heeft gezet.

Hashim denkt eerst dat de coronacrisis hem eindelijk de ruimte zal geven om te herstellen, maar al gauw beseft hij dat hij eigenlijk helemaal alleen is met zijn depressie. Lees het verhaal van een 24-jarige man uit Amsterdam die ineens nog langer moet wachten op hulp bij depressie en ondertussen zijn hoofd boven water moet houden.

Doorverwijzing: depressie

Eindelijk. Ik heb de moed bij elkaar geschraapt. Ik heb een afspraak bij de huisarts voor een doorverwijzing naar de psycholoog. Het gaat al anderhalf jaar niet goed met mij, ik mis de oude ik en ik heb het gevoel dat niemand mij begrijpt. Volgens de studentenpsycholoog ben ik depressief en moet ik naar een reguliere psycholoog om hier voor behandeld te worden. 

”Wel doen, hè!’ hoor ik studentenpsycholoog nog zeggen tijdens onze laatste afspraak. Nu heb ik de afspraak staan. Wel over een aantal weken pas, zo kan ik me nog even voorbereiden. Het kostte me een jaar om deze stap te nemen, maar nu ben ik er eindelijk. Althans, dat denk ik.

Al snel maakte de wereld kennis met de coronacrisis. Mijn langverwachte en vooral nodige afspraak die bij de huisarts stond gepland, wordt geannuleerd tot nader order. ‘Pfieuw… nu heb ik nog even om mij mentaal voor te bereiden op de afspraak,’ denk ik, niet wetend dat het nog wel even zal duren voordat ik een nieuwe afspraak kan maken. Op dit moment besef ik ook niet welke strijd mij te wachten staat. Al-hamdulillah.

Zinvolle vorm van therapie tegen depressie?

De eerste paar weken van de coronacrisis gaan mij goed af. Ik ruim mijn huis op met regelmaat en kom genoeg buiten voor een wandeling. Studeren en werken vanuit huis gaan mij ook goed af, ik haal alle deadlines en ik heb zelfs een studiemaatje waarmee ik virtuele studiesessies heb.

Gek genoeg kom ik enorm tot rust tijdens deze crisis. Misschien is dit wel een zinvolle vorm van therapie voor mezelf? Al-hamdulillah.

Vlak voordat Ramadan aanbreekt merk ik dat mijn batterij leeg raakt en dat ik mijn familie mis. Ook raak ik ontmoedigd bij het idee dat ik voor het eerst in mijn leven Ramadan in mijn eentje mee moet maken en dat daarbij ook nog eens de moskeeën gesloten zijn. Ik raak hierdoor emotioneel van slag en kan deze realiteit moeilijk beseffen. Al-hamdulillah.

Normaal gesproken, wanneer ik na een lange dag alleen op bed lig, laat ik al mijn gedachten vrij stromen door mijn hoofd. Hoe gaat dat nu? Nu ik voor grotendeels van elke dag helemaal alleen ben? Ik voel hem al aankomen, de neerwaartse spiral heb ik vaker gehad. Maar nu de mooie maand Ramadan voor de deur staat, laat ik het deze keer maar op mij af komen.

Voorbereiden op het dieptepunt heeft nooit geholpen, het gaat erom wat ik erna doe. Ik breng de Ramadan goed door en ik heb zelfs minder last van de emotionele shift. Nog altijd heb ik een interne strijd met mezelf, ik heb de afspraak nog steeds nodig. Al-hamdulillah.

Depressie, maar doen alsof het goed gaat

Met ‘Id al-Fitr zie ik mijn familie, ik vergeet even alle verantwoordelijkheden en geniet. Ik heb een fijne dag met mijn familie en ik voel me stiekem een klein beetje kinds wanneer ik met de kinderen meespeel. Zo, mijn batterij is nu weer opgeladen. Nog even knallen met de studie en werk. Tijdens de zomer ben ik vrij en kan ik uitrusten. Al-hamdulillah. 

Dan, op een van de inmiddels eentonige dagen, word ik wakker en blijf in bed liggen. Ik blijf liggen tot het tijd is voor het dohr-gebed. Ik sta op, verricht de wassing, bid en duik weer in bed. Ik blijf liggen. Alle positiviteit die ik de afgelopen dagen uitstraalde, is nu omgeslagen in negativiteit. Ik ben bitter en ik heb nergens zin in. Ik ben mij hier heel bewust van, maar wat doe je er aan.

De mensen die ik dagelijks spreek laat ik niets weten. Ik kan goed doen alsof het goed gaat. Via FaceTime en WhatsApp is het zelfs makkelijker. Ik besteed de rest van de dag aan nutteloze bezigheden op mijn telefoon. Vanuit mijn bed. ’s Avonds stap ik op mijn fiets. Ik fiets door wat stille straten en keer weer terug naar huis. Geen voldoening. Al-hamdulillah.

Dieptepunt van depressie

Daar is ie dan… het langverwachte dieptepunt. Ik weet dat ik betere dagen heb gehad en dat dit tijdelijk is. Maar in een episode denk ik niet aan wat er komt. Het boeit allemaal niet. Ik verdrink nu namelijk. Ik verdrink in mijn eigen gedachtes.

Ik haat het dat ik zo ben. Waarom ben ik zo? Waarom heb ik zo’n sterke shift in mijn emoties? Als een ander mij dit zou vertellen, zou ik het niet geloven. Hoe kan het zo plots omslaan?

Ik weet niet wat de oorzaak is. Het enige dat ik weet is dat het me opvreet van binnen. Op dit moment lijkt er maar een oplossing te zijn, maar dat wil ik niet. Ik weet dat ik dat niet wil, maar het lijkt de enige verlossing. Het is een constante strijd om niet toe te geven aan de korte termijn verlossing. Ik moet doorgaan, hoe bitter het ook is en hoe lang het ook duurt. Al-hamdulillah.

Terug bij af

Zoals iedere keer, is de strijd nu nog zwaarder geworden. Ik heb iemand nodig die mij er doorheen sleept, maar ik heb geen behoefte aan mensen. Ik moet mezelf bezighouden om van de gedachten af te komen, maar ik heb geen behoefte om bezig te zijn.

Ik moet uit het dieptepunt klimmen om weer nuttig te zijn, maar ik heb geen behoefte om nuttig te zijn. Ik laat het roer los. Niemand zit te wachten op een emotionele rant van mij.

Ook al zeggen ze dat ze voor me klaarstaan. Ik moet gewoon wachten op de mogelijkheid voor een doorverwijzing naar de psycholoog. Ik sta er alleen voor, alleen nu duurt het langer en is alles extra eenzaam. Al-hamdulillah.

Net wanneer ik denk dat het zo goed met me gaat, val ik en ben ik weer terug bij af. Nu mag ik alles weer rustig opbouwen en proberen normaal te functioneren. Owja, en die afspraak? Daarmee ben ik weer terug bij af: moed bij elkaar schrapen voordat ik weer val. Al-hamdulillah.

Dit artikel maakt deel uit van onze reeks rondom World Mental Health Day. Hiermee hopen we onderwerpen zoals depressie beter bespreekbaar te maken. Je bent niet alleen, ook tijdens de coronacrisis. Via deze website kun je meer info voor hulp vinden.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Redactie

Wij Blijven Hier werd in 2005 opgericht, omdat ze vonden dat ze er nog niet waren. Inmiddels zijn ze 3000 bijdragen rijker, die vrijwillig door beginnende én gearriveerde verhalenvertellers worden geschreven. Verschillend van columns, persoonlijke ervaringen tot verborgen nieuwsfeitjes. Ze kijken op hun eigen manier tegen de wereld aan, en vertellen zélf het verhaal. Wie zijn ze? Kijk om u heen. Want ze zijn hier. Zij Blijven Hier!

Lees andere stukken van de WBH Redactie