Zowel op de vraag of ik interesse had om deel te nemen aan dit project als over welke Juz ik dan iets wilde schrijven, heb ik geantwoord zonder er echt over na te denken. Zonder te beseffen wat de impact hiervan zou zijn. Ik bedoel, wie zou er niet willen schrijven over de Qur’an? Dat is toch een eer!? En welke Juz? Ik dacht: ach ja, dat maakt ook niet uit, want alles uit de Qur’an is het woord van Allah swt.
Nu terugkijkend kan ik niet beseffen hoe makkelijk ik hierover gedacht heb. In mijn eigen voorbereidingen voor de ramadan had ik het volgende thema bedacht: “basale bewustzijn”. Dit betekent: stilstaan bij wat ik al dagelijks doe, bij mijn niyaa(intentie) en hoe ik mijn aanbidding kan verbeteren. Ik heb nooit gedacht dat Juz 7 mij hierbij een spiegel zou voorhouden, die op sommige momenten te zwaar was om in te kijken. Die mij in tranen achterliet. Hierdoor koos ik soms de makkelijke weg en stelde ik het schrijven uit.
Ik neem je mee in mijn reis. Probeer jezelf in mij te verplaatsen en ervaar wat ik ervaarde tijdens mijn innerlijke reis door Juz 7.
Verantwoordelijkheid
Vrij aan het begin van Juz 7 gaat het over onze verantwoordelijkheid als het gaat om onze beloften. Het liet mij reflecteren over hoe ik ermee omga. Niet over de grote belangrijke beloftes, maar juist over de dagelijkse ondoordachtzame beloftes die ik soms kan maken. Geen wereldzaken, geen leven of dood, maar toch een belofte, een amaanah (een toevertrouwing) . Wanneer iemand iets vraagt/wil/zoekt, dan hoor ik mij al zeggen: “Oh, ik kan wel meekijken/navragen/iets opzoeken/meedoen.” Vanuit een intentie om oprecht te helpen, maar zo onbedachtzaam gezegd. Het vervaagd dan tussen de duizend en één dingen die ik ook moet doen totdat ik het zelf vergeet. Hoeveel verantwoordelijkheid neem ik hiervoor?
Zeg: het slechte en het goede zijn niet gelijk, hoewel de overvloed van het slechte jullie aantrekt. Wees je daarom bewust van jullie verantwoordelijkheden jegens Allah, o jullie mensen van verstand, opdat jullie wellicht welslagen (Qur’an 5: 100).
Toen ik dit las, kon ik eigenlijk niet meer verder, ik raakte geblokkeerd bij elk woord in deze aya. Ik denk dat eenieder, die leest dat het slechte en het goede niet gelijk zijn, dit zal beamen. Echter, wat is de definitie van slecht en goed? En hanteren wij, hanteer ik, dezelfde definitie die Allah swt ons kenbaar heeft gemaakt? Beeft mijn hart van angst bij elk iets wat slecht is?
Als het gaat om mijn kijk op geld, mensheid, milieu, seksualiteit etc. Behoor ik dan tot de mensen van het verstand zoals omschreven in dit koranvers? Ben ik bedachtzaam als het gaat om waar ik mezelf aan blootstel? En waar ik mijn hart aan blootstel? Ben ik bedachtzaam over wat ik tot mij neem via mijn ogen, oren en al mijn zintuigen? Neem ik mijn verantwoordelijkheid ervoor om wat ik normaal vind, om wat ik goed of slecht vind te toetsen aan de definitie van Allah swt? Of kost dit mij toch te veel moeite, past het niet in mijn huidige levensstijl? Ben ik dan niet een dief van mijn eigen portemonnee? En kan ik zo nog oneindig veel andere excuses bedenken? Het klopt dan dat het slechte inderdaad aantrekt.
Pas ik goed op mezelf, zoals omschreven is in aya 5:105? “O jullie die geloven! Aan jullie (de hoede over) jullie zelf.” En ben ik mij bewust van mijn verantwoordelijkheid jegens Allah swt, wanneer Allah mijn dua manifesteert, zoals in aya 5:112?
Dit laatste komt trouwens meerdere keren terug in deze Juz. Op de vraag over welke verantwoordelijkheid Allah swt het heeft, moet ik beschamend antwoorden dat ik het niet precies weet. De schaamte komt doordat ik precies weet wat mijn verantwoordelijkheid jegens mijn familie, partner, werk, vrienden etc. is, maar niet weet wat dit inhoudt richting mijn Schepper swt. Tegelijkertijd voel ik dankbaarheid dat ik mij er nu wel bewust van ben.
Halverwege Juz 7 wilde ik het opgeven. Mijn hart was verzwaard, ik kon niet meer. Opnieuw voelde ik een enorme dankbaarheid dat Allah swt ons de juiste woorden geeft, op het juiste moment om er over te reflecteren.
De ondoordachtzaamheid
Aya op aya komt het thema over iets nadenken terug. Denken wij niet na over Allah swt, over Zijn tekenen, over eerdere volkeren en over onze profeten? En hoe komt het toch dat we hier geen lering uittrekken? Wat is denk je voor jou de reden dat je hier geen lering uittrekt? Voor mij is de voornaamste reden: de ondoordachtzaamheid. Oftewel niet genoeg stilstaan bij de impact van de woorden.
Toen ik aya 6:20 las, voelde ik een pijnscheut in mijn hart. De vergelijking die Allah swt maakt: de mensen aan wie het Boek gegeven is, herkennen de profeet vzmh net zoals zij hun kinderen herkennen. Nu heb ik zelf geen kinderen, maar ik weet wel dat elke ouder precies weet wie zijn/haar kind is. Kennen wij, ken ik, de profeet vzmh zoals een ouder zijn/haar kind kent? De context van deze aya is héél anders, maar dit was wat het bij mij opriep. Hoeveel moeite doe ik om de profeet vzmh op een dergelijke manier te leren kennen? Hij is de meest belangrijke persoon toch?
Ziek zijn en het vasten
Wat zou er gebeuren als Allah swt onze zintuigen van ons zou afnemen (6:46)? Hoe dankbaar zijn wij voor dit soort dingen? Hoe bewust zijn wij dagelijks van onze ademhaling? Danken wij, dank ik, Allah swt hier wel voor? Wat vraag ik allemaal aan Allah swt, bewust of onbewust? En neem ik mijn verantwoordelijkheid voor hetgeen ik vraag of ren ik weg als het toch te zwaar blijkt?
Wat mij altijd blijft intrigeren in de maand ramadan is het thema ziek zijn en vasten. Ik hoor bijna standaard van alle zieke mensen, die niet mogen vasten, dat ze dit ondraaglijk vinden. Ze overcompenseren het niet eten en niet drinken door extra veel dingen voor anderen te doen in de hoop dat…. Ja, in de hoop op wat? En voor wie doe je het? Is het niet een gift van Allah swt dat jij niet hoeft te vasten, omdat je het medisch niet aankunt? En wat doe je met dat gift? Denken jij en ik het beter te weten dan Allah swt? De innerlijke strijd zorgt ervoor dat je een gift verwerpt en indirect zegt: “Ik weet het beter”. De uitdaging is, leren verdragen en erop vertrouwen, dat je Schepper swt Degene is die het te allen tijde beter weet.
Profeet Ibrahim (a.s.)
Het laatste gedeelte van Juz 7 gaat over onze profeet Ibrahim (a.s.). Het gaat over zijn zoektocht naar wie Allah swt is en over hoe hij opkomt voor zijn overtuiging richting zijn vader en zijn volk. Prachtige woorden die Ibrahim a.s. uitspreekt richting zijn volk, dat hij niets vreest buiten Allah swt en zeker niet iets wat het volk zelf niet vreest. Hoe gaan jij en ik om met de druk van buiten? Hoeveel moeite doen jij en ik als het gaat om zichtbaar opkomen voor onze religie door middel van ons gedrag zelf? Door ons vast te houden aan de basale dingen zoals bijv. de vijf gebeden per dag. Hoeveel prioriteit krijgt het gebed als je bijv. in een belangrijke meeting zit?
Mijn lieve hart, hoe zwaar was deze reis wel niet. Maar hoe immens dankbaar ben ik dat ik dit heb mogen doen. Bewust stilstaan bij dit soort vragen heeft mijn thema “basale bewustzijn” tot een heel ander niveau gebracht. Het reflecteren heeft het teruggebracht naar de essentie: mijn relatie met Allah swt. Ben ik bereid te allen tijde, zelfs in het meest basale en onbeduidende, iets van mijn verantwoordelijkheid te nemen richting Allah swt? Ben ik bereid mijn beloftes na te komen en te kiezen voor het goede, ondanks de druk van mijn eigen nafs en mijn omgeving? Ik smeek Allah swt om mij en eenieder van ons hiertoe in staat te stellen. Dit is wat het hart kan verlichten en in sha Allah kan dit leiden tot een qalb al saleem (een gerust hart).
Eén reactie op "Een gerust hart – Juz’7"
qalb al saleem🤲🏼
Dank voor het delen van de ontroerende en interessante kijk op deze djuz