Voorpagina Ervaringen, Maatschappelijk

‘Met onze blote handen’

We deelden een kamer tijdens een jongerenevenement in Marokko een paar jaar terug. Zelfde paspoort, andere woonplaats. Zij woonde in Libië, ik in Nederland. Aan het uiterste einde van de dag, diep in de nacht stelden we elkaar vragen om antwoorden te krijgen, ons blikveld te verbreden. Zij vertelde me over het leven in Libië, de onderdrukking, de schoonheid en de angst. Ik vertelde haar over de schijntolerantie, de gezelligheid en de latente vrees voor elkaar, voor de ander. Na een paar berichtjes verwaterde de bliksem-vriendschap, zoals dat gaat. Toen Libië begon te protesteren, dacht ik aan haar verhalen. Een paar dagen geleden had ik een email in mijn mailbox, of ik de wereld een waargebeurd verhaal kon vertellen.

Na 20 jaar in Libië, waar ze medicijnen heeft gestudeerd en twee jaar in een ziekenhuis in Tripoli heeft gewerkt, is ze nu terug in Marokko. Hier zit ze sinds het begin van de revolutie iedere dag aan haar computer gekluisterd. Daar komen emails, foto’s en filmpjes binnen van collega’s ter plekke die de verschrikkingen in woord en beeld vatten. Haar taak? De foto’s, verhalen en filmpjes verspreiden. Het is een dagtaak, eentje waar je een sterke maag van krijgt.

Ze vertelt over verplegers die zo goed en zo kwaad als het gaat de juiste lichaamsdelen bij elkaar zoeken om de slachtoffers een menswaardige begrafenis te kunnen geven.

En over de demonstranten die zo geschonden uit de strijd zijn gekomen dat zelfs geoefende artsen niet kunnen achterhalen door welke wapens de wonden zijn veroorzaakt. De meeste patiënten kunnen het ook niet meer navertellen.

De boodschap van haar en haar collega’s aan ons, de Westerse wereld, is even simpel als schrijnend:

There is a massacre going on, a crime against humanity. People are being shot with heavy weapons and aircrafts during peaceful demonstrations. This can be solved by putting Qaddafi to trail for this genocide. Help us expose what’s going on. We need medical supplies and skilled surgeons. We don’t need any kind of intervention on the ground (military wise). We will do it like Tunisia and Egypt did it. We will take him down with our bare hands.’

Ze vraagt me haar naam niet te noemen. Om ze haar ouders, die nog in Libië zijn, niet in gevaar wil brengen. Tot slot bedankt ze me for helping us show the truth. Ik kijk naar de populist die de anti-islam tendens ‘onze eigen kleine revolutie’ noemt en denk: welke waarheid?

Als je met eigen ogen wil zien wat er niet zo heel ver hier vandaan aan het gebeuren is: zie dit. En ondanks dit alles zijn de hoge heren er nog niet uit hoe we precies gaan helpen. Het is aan ons, de jonge generatie, om dit verhaal in het nieuws te houden en alles te doen wat mogelijk is om te helpen. Misschien niet met blote handen maar wel met de woorden die erdoor worden voortgebracht en de noodzaak die ze uitstralen.

Met de schoonheid van imperfectie als voornaamste inspiratiebron schrijft Najiba Abdellaoui (1981) gedichten/spoken word stukken, columns en korte verhalen. Na het winnen van de El Hizjra literatuurprijs en de Kunstbende prijs in 2000 heeft ze haar (creactivistische) poëzie op diverse podia (in Europa en daarbuiten) gedeeld. In 2008 schreef zij samen met auteur Pieter Feller haar eerste kinderboek 'Nasim en Natalie' en was ze de eerste vrouwelijke kampioen Poetry Slam van Nederland.

Lees andere stukken van