Wees een haan!

Soms krijg ik zo’n gevoel van onrechtvaardigheid, omdat sommigen makkelijker weg komen met en grove ‘fout’ (noemen we het maar voor het gemak) dan anderen. Een boete? Celstraf? Verbannen? Geen straf is zo effectief als iemand live op tv voor miljoenen kijkers de woorden “Murgha ban!” toe te schreeuwen.

Vroegah, in een ver verleden, kwam het wel eens voor dat mijn duistere kanten naar boven kwamen. Zo beging ik op de basisschool ernstige misdaden, zoals het voor mijn beurt spreken, de gymjuffrouw duidelijk maken dat ik haar een slechte scheidsrechter vond en het op miraculeuze wijze vinden van het a.s. proefwerk in de kopieermachine. Als het plaats van delict de moskee was, dan hadden we het over misgrijpen als het vertellen van moppen tijdens Quranles. Op school moest ik wel eens in de hoek staan. In de moskee moest ik op mijn plaats staan. Niets ernstigs… tot ik (als ik het echt bont had gemaakt) de angstaanjagende woorden “Murgha ban!” te horen kreeg.

Voor de gelukzaligen onder jullie: dat betekent “Wees een haan!”.  En dat mocht best letterlijk opgevat worden. Het was dan de bedoeling dat je je armen door je benen moest steken (van achter je knieën) en dat je met elastische inspanningen je oren moest vasthouden. Als je dit vrijwillig doet, is het te vergelijken met yoga. Doe je het onder dwang, dan is het woord ‘lijfstraf’ een aardige omschrijving. En zo bleef je dan een tijd staan. Je hoofd begon rood te worden, kinderen waren aan het lachen, je probeerde je evenwicht te bewaren en begon in jezelf te denken: “Eigenlijk had ik niet eens zo’n zin in snickers tijdens de les”. Prima methode. Geen fysiek contact tussen docent en de leerling en de leer-curve bij de leerling neemt een vorm aan waar pedagogen alleen maar van kunnen dromen.

Nu zul je misschien denken: wat moeten we in deze moderne, beschaafde en ontwikkelde maatschappij nou met zo’n straf?

Als ik de krant open sla en lees dat meneer Blair (de machtige leugenaar uit Engeland) jarenlang heeft volgehouden dat de invasie van Irak niets te maken had met de waardevolle olievoorraden aldaar en dat tegelijkertijd uit onlangs verschenen notulen blijkt dat maanden voor de invasie al plannen werden gemaakt met oliebedrijven wie welk deel van de schat kreeg… Als ik in het licht van dit soort feiten hem hoor zeggen over leiderschap m.b.t. militaire operaties in Libië: “the one thing the public wants is a man with a plan“… Als ik jarenlang aan het wachten ben op die massavernietigingswapens, maar die worden maar niet gevonden… Als ik Blair hoor zeggen (2004): “Leave the past to those who live in it“… Dan denk ik: Blair, Murgha ban!

Als ik hoor dat binnen overheidsorganen experts bestempeld worden als ‘persona non grata‘ en vriendelijk verzocht worden verder hun mond maar te houden omdat zij hun zorgen uiten over de risico’s van het centraal opslaan van vingerafdrukken… Dan denk ik: Topambtenaar, Murgha ban!

Soms krijg ik zo’n gevoel van onrechtvaardigheid, omdat sommigen makkelijker weg komen met en grove ‘fout’ (noemen we het maar voor het gemak) dan anderen. Wat gaan we doen met Tony Blair nu hij complete landen een oorlog in had gesjeesd met valse voorwendselen? Een oorlog waar duizenden doden zijn gevallen, Irak en buurlanden onveiliger zijn geworden en olievoorraden niet volgens de democratische wil van de bevolking worden geexploiteerd… wat doe je dan?

Een boete? Celstraf? Verbannen? Geen straf is zo effectief als iemand live op tv voor miljoenen kijkers de woorden “Murgha ban!” toe te schreeuwen.

Pssst..
Wij Blijven Hier! is het platform van de Nederlandse moslim. Wij bieden ruimte aan sterk uiteenlopende meningen en standpunten. Want waarom zou je het leven makkelijk maken als het moeilijk kan? Niet alle meningen en standpunten hier komen overeen met de onze. En anders dan je wellicht van ons verwacht, hebben wij ook niet alle wijsheid in pacht. Dus mocht je het ergens niet mee eens zijn, dan horen we het graag!

Umar Mirza

Lees andere stukken van Umar